Πέντε βασίλεια. Mία αδικία. Tο πεπρωμένο ορίζει και ενώνει το παρόν με το παρελθόν. Δύο αδέλφια παλεύουν να δικαιωθούν και να εκθρονίσουν τον αλαζόνα και σφετεριστή εξάδελφο τους και νυν βασιλέα, σε μια διαδρομή μίσους, γεμάτη από πάθη που ίσως είνα...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Μόλις το δείπνο τελείωσε, ο χορός των σκλάβων άρχισε να κλέβει και πάλι τις εντυπώσεις των αυλικών ενώ ο Πιέρ είχε ήδη βάλει σε εφαρμογή το πρώτο μέρος του σχεδίου. Όσο κι αν ο Ζαν ζήλευε καθώς τον φανταζόταν δίπλα στη Βασίλισσα, γνωρίζοντας πως θα έκανε την πρώτη κίνηση για να την κατακτήσει, ευχόταν να τα καταφέρει, αφού η διεκδίκηση του θρόνου ήταν πιο σημαντική από τα αισθήματά του. Ο Βίκτωρ έμπλεξε τον αγκώνα του με τον αγκώνα της Μέλανι και βάδισε κοντά του. Ένα ελαφρύ μειδίαμα στα χείλη του ήταν η επιβράβευση του Ζαν για την πρωτοβουλία που πήρε να τη φιλοξενήσει στο παλάτι.
''Χάρηκα για τη γνωριμία, Μέλανι'', της χαμογέλασε καθώς τα μάτια του την κάρφωναν όπως ο αετός τη φρέσκια λεία του, και εκείνη άπλωσε αρχοντικά το χέρι της μπροστά του, ενώ αυτός έσκυψε και το φίλησε με τρυφερότητα.
''Τα σέβη μου, δεσποινίς'', είπε και έγειρε το κορμί του μπρος τα μπρος, εκδηλώνοντας τον θαυμασμό του.
Ήταν τόσο όμορφη μέσα σε αυτό το μπεζ φόρεμα με τα καφετιά, φουσκωτά μανίκια! Και το στεφάνι από πέρλες που κοσμούσε την κορυφή του κεφαλιού της σε συνδυασμό με τις πέρλες που στόλιζαν τ' αφτιά της, της έδιναν επιπλέον χάρη και φινέτσα. Οι κινήσεις της ήταν λεπτεπίλεπτες και σεμνές όπως κάθε φορά, μα ο λόγος της κοφτός και σοβαρός, παρότι το χαμόγελο δεν έσβηνε στιγμή από τα χείλη της.
''Αυτή η μικρή είναι φωτιά και λάβρα'', έσκυψε ο Βίκτωρ στο αφτί του Ζαν. ''Έκανες πολύ καλά που την έφερες σε εμένα, εξάδελφε'', συνέχισε και του χτύπησε ελαφρώς την πλάτη, αποχωρώντας για το ξέφρενο γλέντι που θα ακολουθούσε με τις σκλάβες του, που έτρεχαν από πίσω του σαν να ήταν η ουρά του.
Οι σκέψεις του δε τον άφηναν σε ησυχία βλέποντας μία τον Βίκτωρ να φεύγει και μία τη Μέλανι που απέφευγε την οπτική τους επαφή. Όταν το βλέμμα του συναντήθηκε με το δικό της λίγες ώρες νωρίτερα, καθώς εκείνη έβγαινε από το λουτρό, προσπάθησε να την αγνοήσει και της έκανε απλώς ένα νόημα να τον ακολουθήσει για το δείπνο. Δεν είχαν ανταλλάξει ούτε μια κουβέντα όλη τη νύχτα. Εκείνη τη στιγμή που έμειναν οι δυο τους όμως, όφειλε να της μιλήσει αν και δεν ήξερε τι να της πει. Ήταν τρομερά μπερδεμένος, από τη μια σκεφτόταν το συμφέρον του και τον πόθο του για τη βασίλισσα και από την άλλη πονούσε η καρδιά του που της συμπεριφερόταν τόσο φριχτά.
