Το δέντρο της ζωής (Jean & Pierre)

Party Μασκέ

Είμαι θυμωμένος και σε πλήρη διέγερση. Ακόμη με ενοχλεί η πανοπλία αλλά η Νικόλ με κάνει με τον τρόπο της να το ξεχνάω. Αυτή της η στάση με ανάβει περισσότερο. Βρε, λες όντως να έχω πρόβλημα; Μόλις τη βλέπω αυστηρή και απόμακρη τρελαίνομαι, ηδονίζομαι! 

«Θα μου μιλήσεις τελικά, ή όλο το βράδυ θα το περάσουμε σαν δυο ξένοι;» τη ρωτάω μα δε μιλά, σταυρώνει τα χέρια κάτω από το στήθος της, που τονίζεται απίστευτα μέσα από το κόκκινο φόρεμα εποχής που φοράει. Νομίζω πως φαίνεται και το καφέ χρώμα των θηλών της. Ρε τι έπαθα βραδιάτικα... Θα εκτονωθώ μόνος μου, αλλιώς θα τρελαθώ!

 Επιτέλους φτάσαμε στην αυλή της εταιρίας, που είναι κι αυτή  ντυμένη στα γιορτινά της λόγω της ημέρας. Οι υπεύθυνοι έχουν φροντίσει μέχρι και με προντζέκτορα να φωτίζουν το κτήριο, για να μοιάζει με κάστρο. Ρε τρέλα που την κουβαλάνε! Μπαίνοντας μέσα, πέφτω πάνω στον πατέρα μου που κι αυτός φορά τη δική του πανοπλία με μια κόκκινη κεφαλή λιονταριού να κοσμεί το κέντρο της. Ένας δυνατός πόνος στο κεφάλι μου μού θυμίζει πως το έχω δει στο όνειρό μου αυτό το λιοντάρι. Ρε, δε μου κάνει καλό να είμαι φουντωμένος, όμως, με το βάρος του σπαθιού που κρέμεται στο το ζωνάρι μου, όλα πέφτουν στο πάτωμα. 

Με ρωτά συνεχώς για τη Μόνικα κι εγώ αποφεύγω να τον ακούω και να τον κοιτάω. Μόλις η Νικόλ βλέπει τον πατέρα μου, χάνεται στην αίθουσα και πηγαίνει προς το μπαρ που έχει τοποθετηθεί μόνο για τη σημερινή ημέρα. Καλή είναι κι αυτή -μόνο να φωνάζει και ν' απαιτεί ξέρει, στα δύσκολα την ουρά της την αφήνει απ' έξω. Σαν κερασάκι στην τούρτα, μας πλησιάζει ο πατέρας της Μόνικα, που περιέργως δεν είναι μασκαρεμένος και δε φέρει κανένα οικόσημο, όπως όλοι στην αίθουσα. Το ίδιο κι εγώ, τώρα που ηρέμησα λίγο, βλέπω να κοσμεί την πανοπλία μου το οικόσημο ενός χρυσού δέντρου. Ρε ό,τι να 'ναι είμαστε, το Halloween μου μέσα! Γυρίζω τα μάτια μου στον χώρο και παύω ν' ακούω τους πατεράδες μας που μιλάνε ακατάπαυστα.

Ο εσωτερικός χώρος δε διαφέρει πολύ από εξωτερικό. Έχουν κάνει τρομερή δουλειά τα παιδιά του γραφείου. Μάγισσες, σκουπόξυλα, ιππότες, δούκισσες και δούκες και φυσικά, δε θα μπορούσαν να παραλείψουν τις εντυπωσιακές κολοκύθες, στολισμένες όπως αρμόζει στην εποχή. Το μόνο περίεργο σε αυτήν την υπέροχη βραδιά και το μόνο που με τη μία μου τράβηξε το ενδιαφέρον, είναι ένας κυριούλης που έχει ντυθεί ιερέας, με έναν καφέ μανδύα και ζώνη από σχοινί όπως φορούσαν τότε. Θυμάμαι πως αυτό το ντύσιμο το έχω δει σε ταινία. Και το πέτυχε ο αθεόφοβος, ακόμα και την κόμη του ίδια την έχει κάνει: στην κορυφή είναι γουλί ενώ το περίγραμμα του κρανίου του είναι γεμάτο από καστανά μαλλιά. Να θυμηθώ να περάσω από δίπλα του, να κάνω πως παραπατάω και να το τραβήξω να δω αν είναι περούκα. Μιλά μόνος του και τριγυρίζει χωρίς να έχει κάτι ιδιαίτερο να κάνει. Εγώ τον αγάπησα αυτόν τον κυριούλη κι ας φαίνεται τρελός. Χριστέ μου, τι έχω πάθει, παραλογίζομαι κι εγώ!