ASİ BEY

7. Bölüm

******
Uzay, tek başına gitmek konusunda ısrarcı davranınca, bu kararına saygı duymak zorunda kaldım. Ama aklım hâlâ onda ve yarım bıraktığımız konuşmalardaydı. Eğer Hazer Han çıkagelmeseydi ya da bizi biraz olsun yalnız bırakmış olsaydı, belki rahatça aklımdakileri ona aktarabilir, varolan bu aile kriziyle ilgili ondan etkili fikirler alabilirdim. Hatta bu gece bende bile kalabilirdi. İşte o zaman her şeyi detaylıca konuşma fırsatımız olurdu. Fakat bu düşüncemi suya düşürmüştü yanımdaki çam yarması. Çünkü ne zaman sohbet açmaya kalksak kötü kötü bakıyor, asabi şekilde konuşuyor ve konuşmanın önünü tamamen kesiyordu.

"Arabandaki problem neymiş peki?" diye sordu. Yolda gözüne kestirdiği ufak bir çakıl taşına ayakkabısının ucuyla vurup, birkaç metre uzağa yolladı. "Ştt! Sana soruyorum." dedi bu sefer omzumu dürterek. Vücudum öfkeyle kasıldı ama bir şey yapamadım.

"Distribütör." dedim kısaca. Ama devamını duymak istediği, merakla ışıldayan çikolata kahvesi gözlerinden anlaşılıyordu. "Çünkü araç seyir halindeyken motora giden enerji aniden kesildi, bir daha da çalıştıramadım. Servis yetkilileri de aynı şeyi söyledi zaten."

"Kötü olmuş." dedi dudaklarını hafif bükerek. Alya'nın bahsettiği abi figürüyle hiçbir alakası olmadığını düşündüm. Zira -yersiz üzerime gelişlerini saymazsak- bana karşı fazla ılımlıydı. "O zaman bugün seni eve ben bırakıyorum."

Dudaklarının kenarlarında konumlanan kıvrımlı çizgilere takıldı gözlerim. Emrivakisinden büsbütün memnun görünüyordu, ama ben değildim.

"Taksiyle döneceğim, boşuna zahmet etme." Kaldırımın kenarında bekledik. Karşı tarafta art arda dizilmiş üç tane taksi bulunuyordu. Gözüme ortadaki, geniş olanını kestirdim.

"Daha havalı bir şeyle gitmek istersin bence. Hem de tamamen ücretsiz."

"Başka zaman." dedim gülümseyerek. Sonra yapılı omzuna dokundum. "Yemeği ısmarladığın için de sağ ol. Bir ara bunu ödeyeceğim." Arkamı dönüp karşı caddeye geçmeye yeltendiğimde kolumdan tuttu. Bu ani eyleminin nedenini sorgularcasına baktım. Gözlerini kısmış, dudaklarını hafif içe doğru bükmüştü. Beklentiyle dolup taşıyordu sanki bakışları.

"Hadi ama, ricamı kırma. Seni evine bırakmama izin ver."

Anlamı meçhul ısrarı ve ilgisi, yeniden rahatsız edici bir kıvama gelmeye başlamıştı. Neresinden bakarsam bakayım mantık dışıydı hareketleri. Ve daima aklımı kurcalıyordu.

"Gelirim ama önce şunu açıkla..." dedim. Kolumu kavrayan parmakları gevşeyip yavaşça aşağıya düştü. Artık ilgiyle dinlemeye hazır görünüyordu, ama teyakkuza da geçmişti. "...Bana karşı neden bu kadar yakın davranıyorsun? Çünkü daha iki gün bile olmadı tanışalı. Bunu anlamakta ve idrak etmekte zorlanıyorum."

Kaşlarını çattı, vücudu kaskatı oldu. Sanki bir yabancıya bakıyormuş gibi baktı bana. Kendimi tuhaf hissettim.

"Kimden ne zarar geleceğini bilemeyeceğimiz bir devirdeyiz..." dedi sesindeki bariz öfkeyi gizleme gereği duymadan. Ve bir adım geriye gitti. Sanki kilometreler kurmuştu aramıza. "...O yüzden Alya'nın çevresindeki her arkadaşını, özellikle de erkek olanları yakından tanımaya çalışırım. Bazen aşırıya kaçtığım oluyor, bunu ben de biliyorum. Ama dışarıdaki muhtemel tehlikelerden onu korumak zorundayım. Çünkü ondan..." Boğazını temizledi. Sanki kaçmak istediği bir gerçeği dillendirmek istememişti. "...Neyse... Fakat bu durum sana anormal geldiyse kusura bakma. Amacım seni rahatsız etmek değildi." Çenesiyle taksilerin olduğu yönü işaret ederken yüzüme, sıcak kanın hücum ettiğini hissettim. Yani sadece bir abinin kardeşini koruma içgüdüsüyle hareket ediyordu ve ben bunu tamamen yanlış anlamıştım. "Hadi taksine bin sen." Yüzü ifadesiz, sesi duygulardan sıyrılmıştı. Boşluğa düştüm, birkaç saniye ne yapacağımı bilemedim. Zira böyle soğuk bir tepki alacağımı hiç hesaba katmamıştım. Zaten az önceki onkolojiyle alakalı söylediklerimin verdiği yük hâlâ benimleydi, şimdi yeni bir suçluluk duygusu daha ekleniyordu üzerine. Tepeden tırnağa kendimi kötü hissettim.