თვალს რომ ვახელ თეთრ ჭერს ვხედავ.
ვიხსენებ ბოლოს ნანახ კადრებს და სწრაფად ვდგები ფეხზე. საავაფდმყოფოში ვარ. ხელზე გაკეთებული რაღაც წვრილი მილები მოვიგლიჯე და ის იყო კარში უნდა გავსულიყავი რომ ნიკა შემოვიდა პალატაში.
- ნიკა მითხარი რომ სანდრო ამ შენობაში არაა და რომელიმე პალატაში არ წევს!
ნიკა დუმს, რაც იმაზე მიუთითებს, რომ ჩემი სანდრო სდღაც აქაა.
- რომელ პალატაშია?
ვკითხე თითქოს დანებებით და ხმადაბლა.
ისევ დუმს.
პალატიდან გავვარდი.
საავადმყოფოს დერეფნებში დავრბოდი და ყველა ოთახის კარს ვაღებდი იმ იმედით რომ სადმე სანადროსაც დავინახავდი.
გავაღე ერთ, ორი, სამი, ოთხი და მეხუთე კარს ვაღებდი რომ ვიღაც მაჩერებს. ხელს ძლიერად მკიდებს და იქით დერეფანში გადავყავარ. ვიცანი. ის საბა იყო.
- საბა, სანდრო სადაა? კარგადაა?
- არა. სანდრო ცუდადაა და ეს შენი დამსახურებაა!
- რას როშავ? სადაა? ამოღერღე!
ცრემლები მახრჩობდა უკვე, საბას ბოლო ხმაზე ვუყვიროდი.
- რეანიმაციაში ამის დედაც!
მას ხმა გაუტყდა, თვალები კი აუცრემლიანდა.
- მატყუებ!
ვუთხარი და გამოვბრუნდი რომ უკან წავსულიყავი და სანდროს ძებნა გამეგრძელებინა მაგრამ საბა მაჩერებს და ისევ უკან მაბრუნებს.
- სანდრო იქ შენს გამოა! შენი ბრალია და იცი რატომ? რათქმაუნდა, საიდან გეცოდინება
- რას როშავ ამის დედაც ამოღერღე წყეულო ნაბიჭვარო!
- რას ელენე და სანდრო იქ იმიტომაა რომ შენმა ყოფილმა გამოსირებულმა ლევანიმ მოაწყო ავარია! გაფრთხილებ სანდროს სიახლოვეს აღარ გნახო, მადლობელი ვარ ერთ დროს რომ დამეხმარე მაგრამ ახლა შეგიძლია უკან მოუხედავად გაქრე!
