မမ မေငြိဏ်းကျော် သိလား vol 1 [Complete]

အခန်း (၈)

အခန်း (၈)

စနေ၊တနင်္ဂနွေ ကျောင်းပိတ်ရက်တွေဆို ထုံးစံအတိုင်း အဆောင်မှာ လူစုံနေတတ်တယ်။ဒီလို ရက်တွေမှာ မမမေငြိဏ်းကျော်နဲ့ ကျွန်မ ပိုပြီးအချိန်ကြာကြာ အတူတူရှိလာခဲ့တယ်။ပိတ်ရက်တွေမို့ အခန်းထဲမှာ ကေသွယ် မရှိပဲ ကျွန်မတစ်ယောက်တည်း ခွေနေရင် မမမေငြိဏ်း က လာခေါ်တယ်။ဖတ်စရာ စာအုပ် တစ်အုပ်ကိုယူပြီး သူနဲ့အတူ ဧည့်ခန်းမှာ စာဖတ်ရင်ဖတ် ဒါမှမဟုတ် ဝရံတာမှာ ဖတ်ရင် ဖတ်ကြပါတယ်။တစ်ခါတလေ ဧည့်ခန်းမှာ ကျောင်းစာ ကြည့်ကြပါတယ်။

မမမေငြိဏ်းက ကျွန်မ အခန်းထဲမှာ ဘယ်တော့မှ မနေပါဘူး။တစ်ခါမှတောင် မဝင်ပါဘူး​။လာခေါ်ရင် တံခါးခေါက်ရင်ခေါက်၊တံခါးဖွင့်ထားပြီးသားဆိုလည်း အပေါက်ဝမှာ ရပ်စောင့်နေတတ်တယ်။သူ့အခန်းထဲကိုလည်း ကျွန်မကို စာအုပ်လက်ဆောင်ပေးတဲ့နေ့က တစ်ခါပဲ ဝင်ခဲ့ဖူးပါတယ်။

စာကြည့်တိုက်မှာ မမ မေငြိဏ်းနဲ့ အတူတူ စာထိုင်ဖတ်ပြီး အချိန်ဖြုန်းရတာကို ကျွန်မ သိပ် နှစ်ခြိုက်မိပါတယ်။တိတ်ဆိတ်မှု ကြီးစိုးနေတတ်တဲ့ စာကြည့်တိုက်ထဲမှာ စာရွက်လှန်သံ လောက်ပဲ ရှိနေတတ်တယ်။ မေဂျာပေါင်းစုံရဲ့ ကျောင်းသားကျောင်းသူပေါင်းစုံ၊အရွယ်ပေါင်းစုံတွေကြားမှာ ကျွန်မက မမမေငြိဏ်းဆိုတဲ့ အဖော်မွန်နဲ့အတူတူ ရှိနေရတာကို တွေးမိရင် ကြည်နူးတယ် ။ အေးချမ်းပြီး ခုံမင်စရာကောင်းလိုက်တဲ့ အခိုက်အတန့်တွေပါပဲ။ကျွန်မ ဘာနဲ့မှ မလဲချင်ဘူး။

စာအုပ်လက်ဆောင်ပေးတဲ့ နေ့က ဖြစ်သွားတဲ့ ကိစ္စကတော့ ကျွန်မတို့ကြားမှာ မေ့မေ့ပျောက်ပျောက်ပါပဲ။ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်လုံး ဘယ်သူမှ အစဖော်ပြီး ပြန်မပြောဖြစ်ကြဘူး။မမမေငြိဏ်းရဲ့လက်ကို ကျွန်မ မကိုင်မိလိုက်သလိုတောင် ဖြစ်နေပါတယ်။ကျွန်မကတော့ အဲ့ဒီ ဖဝါးနုနုလေးကို နောက်နှစ်များစွာအထိ မှတ်မိနေတော့မယ် ဆိုတောင်မှပေါ့။ တချို့အရာတွေက မသိသလို နဲ့ စွမ်းအားကြီး နေတတ်တယ် မဟုတ်လား။

"မမ"

"ဟင်"

"ငယ့်ကို အစတုန်းက ဘယ်လိုမြင်လဲ"