Jeszcze do niedawna myślałem, że zacząłem się tak czuć na początku maja. Ale uświadomiłem sobie, że tak naprawdę czuję się chłopakiem dużo dłużej. Wcześniej myślałem, że po prostu jestem „chłopczycą". Ubierałem się w typowo „skaterski" sposób: za duże koszulki (często podkradzione ojcu), szerokie bluzy, dresy, czapki z daszkiem. Nienawidziłem mieć długich włosów, więc zawsze nosiłem je związane w kok i mega się ucieszyłem, gdy po komunii mogłem je ściąć „na chłopaka". Nigdy nie interesowałem rzeczami, które lubiły dziewczyny w moim wieku. Spędzałem czas głównie z chłopakami, często wracałem do domu z ciuchami uwalonymi trawą czy ziemią. Nigdy nie lubiłem spódnic czy sukienek, więc rozpoczęcie i zakończenie roku zawsze było dla mnie koszmarem. Nienawidziłem tego, że jak na dziewczynę w moim wieku mam duży biust. Marzyłem o tym, by być chłopakiem i kiedy jeszcze wierzyłem w boga, modliłem się każdego wieczora, by rano obudzić się właśnie w ciele chłopaka. Może po prostu bałem się do tego przyznać przed samym sobą, bo wiedziałem, w jaki sposób w mojej szkole był traktowany każdy, kto był w jakikolwiek sposób „inny". Teraz wiem, że jestem chłopakiem i nie wstydzę się do tego przyznać. Dużo osób mi mówi, że w tak młodym wieku nie mogę stwierdzić, czy faktycznie jestem osobą transpłciową. Może kiedyś się to zmieni, może nie. Jak na razie wiem tyle, że nienawidzę tego, że biologicznie jestem dziewczyną i desperacko chcę być w pełni chłopakiem. Zostały mi 4 lata i 9 miesięcy do osiemnastki. Najwyżej na ten czas zostanę wegetującą roślinką.
Do następnego,
~Kami
YOU ARE READING
(Trans) Boy
RandomBędę tu pisał głównie o mojej dysforii, problemach, sytuacjach z życia i przemyśleniach. Uznajmy, że będzie to coś na kształt mojego dziennika. Z góry przepraszam za przekleństwa i mój dziwny humor.
