Sessizliğimde Kayboldum (Düzenlenmede)

Bölüm 7

Bölüm 7🍃

~Ruhumuz gece gibi karanlık içinde nefes almaya çalışıyordu...

Bügün de bitmişti. Saat sabah 05:00'ı , yani oldukça geç ve alışık olmadığım bir saati gösterse de yarın izin olduğundan rahattım. Normal iş günlerinde çok daha erken yat erken kalkıyorduk ve düzenli bir rutinimiz vardı.

Bu yüzden normal bir günde bu saat civarında yatmazdım. Bugüne özel bir durumdu. Sonuçta hayata bir kez geliyorduk ve eğlenmek tadını çıkarmak olması gereken şeydi. Hayat bizi mutlu da eder, üzerde. Bize bir çok tercih hakkı sunar. Bizse birini seceriz. Zaten insan oğlu her şartta mutlu olmak için bir sebep aramaz mı? Ben de bu gün mutlu olmayı seçmiştim.
Bazen mutlu olmayı seçebiliriz ama bazen de mutlu olmak için çabalasak bile başaramadığımızı hissedebiliriz.

Yani size söylemek istediğim mutlu olmayı başaramadığınızı hissetseniz bile her zaman içinizde bir umut olsun ve karamsarlığa kapılmayın sadece hayatınızın doğru bir akışta ilerlediğinden emin olun.  Ben emin miyim onu bilmiyorum ama siz emin olmalısınız bence.

Şimdi ise Deniz ile odalarımıza geçiyorduk.
"çok teşekkür ederim herşey için." dedim. Bu gün beni fazlasıyla mutlu etmişlerdi. En büyük şansımdı yanımda olmaları. Benim için aile olan insanların sırt dönmesi canımı yaksa da artık hepimiz bir aradaydık.

Bundan sonra iyi ya da kötü ne olursa olsun üztesinden gelebileceğimize emindim. Yenildikce, canımız yandıkca ayağa kalkmasını da biliriz. Acı ceke ceke kalkarız gerekirse. Sonra birlik olur canımızı yakanı yakarız. Çünkü aileyiz biz değil mi? Ve aile olmak bu demek...

Sizin aileniz şu an nerede kimler sizin aileniz nasıl insanlar bilmiyorum. Hatta bir aileniz var mı bunu bile bilmiyorum...

Ama size şunu söyleyebilirim hayatınızda gerçekten size zarar vermediğine Emin olduğunuz ve sevdiğiniz insanlar varsa onlarla küçük sebeplerden dolayı tartışmayın ve onları kendinizden uzaklaştırmayın. Bir aileniz yoksa bile aile edinmeye çalışın. Biz insanız, sevmek isteriz, sevilmek isteriz, değer görmek isteriz. Belki de birinin bize aile olmasını isteriz.

Bunların hepsi doğal şeyler sadece biz doğru sevgiyi bulmalıyız, doğru insan ile. Kalbiniz ve aklınızı doğru bir şekilde tarttığımızda içinizde şüphe kalmayacak ve geleceğinizi de düşünerek verdiğiniz kararlar sizi yanıltmasın isterim.

“Bende sana teşekkür ederim” dedi. Öyle güzel bakıyordu ki  bakışlarına mahkum olmuştum sanki. Eskisi gibi değildik ve asla aynı olmayacaktık çünkü biz bir birimizi anlamıştık. “Ne için teşekkür ediyorsun?”diye sordum büyük merakla “bana gerçekten sevgiyi öğrettin sen. Sensiz hayatım kapkaranlıktı sen gelip ışık yaktın ve benim dünyamı aydınlattın. Sensiz olmazdı” dedi gülümseyerek “Sensiz de olmazdı” dedim ve aynı şekilde gülümsedim. Onsuzda olmazdı. bu öylesine bir düşünce değildi. Tam kalbimde hissettiğim bişeydi. O bana sevgiyi öğretti ben ona. Biz sevgisiz büyüyen iki çocuk, sevgiyi bir birimizde bulduk. Sadece sevgi değildi birbirimize öğrettiğimiz. biz aile olmayı,birinin korumasını, biz birini kendinden çok sevmeyi birbirimizde  bulduk. Tıpkı diğer herşey gibi.
  
Gerçek ailelerimiz nerede bilmiyoruz bile. Haber almadım onlarla ilgili kim oldukları ile ilgili, bir iz bulamadım. Belki de yeterince araştırmadım.Bilmiyorum şu an ne olduğunu tam karar veremiyorum ama bulacaklarımdan korkmuş da olabilirim kendi içimdeki hüzün buna engel de olmuş olabilir.

   Ama tek bildiğim onlarsız da mutlu olduğumuz. Kimsesiz çocuk psikolojisi belki de böyle bir şeydi. Ben kendi kendime mutlu olmayı  becerebilmiştim. Çocukken gerçekten zorlandığımı hissettiğim dönemlerden geçmiştim mutsuz olmuştum, ağlamıştım, düşmüştüm. Belki de bir çocuk için fazla ağır olan şeyler yaşamıştım,bunlar doğruydu.