DOĞUR KENDİNİ _GAY- Tamamlandı

42 -FİNAL-

Madrigal- Seni dert etmeler...🎶🎵

Ertesi gün Kadir gelen ilk arabayla şehre döndü. Yüzündeki kanları deniz suyuyla
yıkamıştı. Can acısı düşüneceği son şey bile değildi.

Herkesin garip bakışları altında makyaj malzemeleri satan bir dükkana girip eline ne geldiyse aldı.

Sonra bir kadın giyim  mağazasına, daha sonra bir perukçuya uğrayıp eve attı kendini. Gülümsüyordu Kadir. Fondoteni yüzünün her yerine sıvarken, en pullu farı göz kapaklarına nakşederken, kıpkırmızı bir ruju yaralı dudaklarına sürerken gülümsemesi yüzünden hiç eksik olmuyordu. 

Sarı peruğu geçirdi saçlarına. Uzun assolist elbisesini giyip peluşları geçirdi boynundan. Yeni deldirdiği dulaklarında küpeler parıldıyordu.

Aynadaki aksine bakarken gülümsemesi daha da yayıldı.

Yeni aldığı minik çantasına çakısını koyup koluna astı. Birde uzun saçlarını attırdı elleriyle.

Elleriyle göğüslerini yokladı, lisedeki şişkin göğüslerinin yerini kaslı göğüsleri almıştı. Ama sorun etmedi Kadir.

Bir şarkı mırıldanarak indi apartmandan. Gecenin karanlığında istanbul sokaklarından geçti. Alışık olmadığı için her on adımında tökezliyordu ama o toparlayıp elindeki çantasını sallaya sallaya caddeleri turlamaya devam etti.

Ağzında bir melodi dudaklarında neşeli bir tebessümle ara sokaklardan birine girip boylu boyunca yere uzandı. Eliyle makyajını dağıttığında bereli yüzü ortaya çıkmıştı.

Paltosunun önünü açtı, peruğunu yamulttu. Elini çantasının içine atıp öylece bekledi izbe yerde.

Gözlerini kapattı bir süre. Eteğini çekiştirip bir kısmını yırtı. Dağıttı kendini iyice.

Duyduğu seslerle gözlerini araladı. Dudaklarındaki gülüş büyüdü.

Bugün şanşlı günümdeyim diye geçirdi içinden Kadir.

" Vay vay. Uzun zamandır düşmüyordu bunlardan. Zamanı gelmişti."

Leş gibi ucuz alkol kokusu geldi Kadir'in burnuna. Adamın biri üzerine eğildiğinde kafayı koydu Kadir. Hormon tedavisiyle eş zamanlı olarak spora ve dövüşlere başlamıştı. Erkeklik güçten geliyordu Kadir'in gözünde.

Ve şimdi bunun ekmeğini yiyecekti. Yüzünün parçalanmış olması, bu dört ayyaşı nakavt edemeyeceği anlamına gelmiyordu.

Adamlar onun darbesini beklemediğ için şaşırdı ama bu şaşkınlıkları fazla sürmedi. Kadir'i zapt etmeye çalıştılarsa da hepsinin sonu aynı oldu.

Her biri pert vaziyette yatarken Kadir hepsini birbirine kelepçeleyip karakolu aradı. Olanları üstü kapalı şekilde anlattı. Tabi kendisinden bahsetmeden. Ceza alacaklarını sanmıyordu ama bir yerden başlamak lazımdı.

Polisler gelmeden uzaklaştı oradan. Üzerini düzeltti. Paltosunu kapattıı. Peruğunu düzeltti. Yüzündeki gülümsemeyle yanına baktı Kadir.

" Seni özleyeceğim."

" Hayır Kadir. Özlemeyeceksin. Çünkü ben sende yeniden doğdum. "

Onbeş yaşındaki kendi sanrısı gözünün önünde yaş aldı. Önce on altı sonra on yedi, bu yaşına kadar olan yaşlarına tek tek büründü. Ve en sonunda şimdiki halinin bir yansıması hâline geldi.

" Artık biriz.

Saklanmak yok.

Gizlenmek yok. Yaşamak bizimde hakkımız.

Hissedebiliriz.

Sevebiliriz.

Sevilebiliriz.

Sevişebiliriz.

Çünkü bizde insanız. Kendimizden utanmayacağız."

Yaşamak bizimde hakkımız.

O zamandan sonra bir daha sanrısını görmedi Kadir. Çünkü artık ona ihtiyacı kalmamıştı. Sanrı görevini yerine getirip Kadir'e kendini geri vermişti.

Geceleri makyajını yapıp kıyafetlerini giyer ve yaptıklarının kefaletini ödemek için zarar verdiklerine zarar verenlere göz artırmazdı.

Ödediği her kefaletle yeniden doğdu Kadir.

Ama onca hengamenin arasında aksatmadan yaptığı bir rutini daha vardı.

Ayakları eninde sonunda onu Remzi'ye götürüyordu. Bu sefer bilinçliydi. Hislerini kabullenmişti. Remzi'den, neşesinden, hiç durmadan konuşmasından, hiç yorulmadan çalışmasından, hırçınlığından, çok hoşlanıyordu.

Hatta daha ilerisiydi. Onun mavi gözlerini düşünmediği tek bir anı bile yoktu, aradan çok bir vakit geçmeden bir kağıt gönderdi ona. Sadece üç kelime yazılıydı o kâğıtta

-cezmiye dikkat et-

Kadir Cezmi'ye notunu Ali'yi yanlız bıraktığında vermişti. Aşık falan değildi. Öyle olsa ardında dururdu. Kadir bile sadece uzaktan gördüğü adamın kardeşi onu tetikleyecek bir şeyi yaparken saldırmamıştı.

Hislerinin bile farkında olmadığı halde sırf arada Remzi var diye geri çekilmişken Cezmi beraber olduğu çocugu öylece bırakmış ve kendini düşünmüştü.

Daha da kötüsü Remzi'ye ihanetti bu yaptıkları.
Zaten çok geçmeden Remzi'nin içine bir kurt düşmüştü. Cezmi'ye daha bir dikkatle bakar olmuştu. Çok zaman geçmeden de Ali'yle olan bakışmalarını yakalamış ama konduramamıştı. Ama şeytan dürtükleyip durmuştu. Eh sonunda Cezmi'yi takip edip kardeşiyle buluştuğunu gördüğünde beyninden vurulmuşa dönmüştü.

Ali her şeyi itiraf edip Kadir'i de aklamıştı. Ama o günden sonra her ne kadar Kadir'den helallik almak istese bile bir daha onu bulamadı. Kadir'se içinde yaşadı Remzi'yi.

Ama sadece sevmek bile çok güzeldi Kadir için. Hiç yüksünmedi. Hiç karşılık beklemedi, ama çok sevdi Kadir.

Bu zamana kadar yaptıkları yüzünden sevilmeyi hak görmüyordu kendinde. Ama sevmek bile büyük bir lükstü.

Sevdide. Zaten kendi için yaptığı tek şey Remzi'yi sevmek oldu.

Remzi Kadir'i kendini izlerken yakaladığında helallik aldı ondan. Kadir karşılık alamayacağını bildiği halde içinde çırpınan küçük Kadir'in hatırına onu sevdiğini söyledi. Utanmadı, saklanmadı.

Remzi sandığından iyi karşılamış bu duygularının karşılığı olamayacağını ama dost olabileceklerini söylemişti.

Kadir hep sevdi. Remzi gözünün önünde evlendi. Kadir sevdi. Remzi'nin çocukları oldu.

Kadir hep sevmeye devam etti.

Ne zaman canı yansa kendini onun kapısında buldu.

Bu da hayatın ondan aldığı bedeldi.

...

Ve

DOĞUR KENDİNİ

BİTTİ.

Hani homofobikler gizli homoseksüeldir denir ya , işte onlardan bir örnekti Kadir aslında.

İçimizde biriktirdiğimiz her şeyin geri dönüşünü er geç alırız. Kendimizle ödeşiriz. Buna çoğu zaman delirmek denir.

Kadir kaybetti, kaybettirdi bunların geri dönüşü yok. Bunun kefaretini de kendince Remzi'yi hep uzaktan severek ödedi.

Herkese hitap eden bir hikaye değildi zaten kendim için yazmak istediğim bir hikayeydi sizlede paylaşmak istedim.

Görüşmek üzere..