Maze Girl

Hoofdstuk 5

Alby zuchtte, "Ik ga wel iemand anders halen om je rond te leiden, ik ben niet in de stemming en je bent pas de tweede na Nicks dood," en hij liep weg. Ik zat alleen op de grond. Starend naar mijn voeten, schommelend op het ritme van mijn gesnik. Dan hoorde ik iemand aankomen, de persoon stapte licht en niet stampend zodat ik hem amper kon horen. Toch keek ik niet op, ik wou namelijk niet dat iemand mijn tranen zag en me dan ging uitlachen. Er plofte iemand naast me neer en er belandde een sterke arm rond mijn schouders.

"Ssst, het is oké," het was Newt, ik hoorde het aan zijn zachte stem. Ik begon nog harder te snikken als hij dat zel, want het was helemaal niet oké. Dan keek ik hem met mijn betraande ogen aan. "Waarom ik, Newt? Waaròm? Ik wil hier helemaal niet zijn," zei ik tussen mijn gesnik door. Ik wist dat ik zat te huilen als een baby bij de enige persoon die ik hier een beetje vertrouwde, maar dat kon me helemaal niets schelen. "Ik weet het niet, maar we zitten hier allemaal voor een reden. Ik ben er alleen nog niet achtergekomen welke reden." antwoordt hij sussend.

Langzaam stond hij op en trok me met zijn arm omhoog. Het viel me op dat hij echt sterk was. Hij spreidde lichtjes zijn armen en ik had de indruk dat hij me een knuffel wou geven. Met een vragende blik keek hij me aan, dit kon ik echt niet afkeuren, hij stond daar zo schattig. Ik knikte en voelde zijn sterke armen op mijn rug. Ik ging wat dichter bij hem staan en legde mijn hoofd voorzichtig tegen zijn borst. Hij rook naar wind, zout en gras. Dat laatste waarschijnlijk van in de tuinen. Ik snotterde nog wat in zijn shirt, hopend dat hij niet merkte dat ik het vol tranen hing.

Zachtjes aaide hij over mijn rug, dan stopte hij en keek me met zijn bruine, amandelvormige ogen aan. "Kom, volgens mij heb je wel honger," grijnsde hij. "Het is bijna avond dus we zullen eens gaan kijken wat Wok voor ons heeft klaargemaakt." hij nam me bij mijn arm en trok me mee naar een hut niet ver van de Box. Nou ja hut, het waren vier palen met een dak, geen beschutting langs de zijkanten en het leek alsof het elk moment kan inzakken. Er stond een tafel, fornuis en potten, pannen en kannen overal waar je kijken kon.

Dit moest dan wel de keuken zijn. Er stond een rij jongens aan te schuiven met een bord dus ik sloot achteraan aan met Newt. Er waren nog een stuk of negen jongens voor me dus we wachtten rustig onze beurt af. De jongens keken me allemaal aan. Ze dachten waarschijnlijk dat ik het niet zag, maar als ik naar ze keek, zag ik ze vlug ergens anders heen kijken. Ik voelde me als een vreemde tussen hen. Niet alleen omdat ik een meisje was, maar ook omdat ik hier nieuw was. Newt kreeg het ook door dat de jongens me vreemd aanstaarden en gaf me een schouderklopje, " Je wend er vast wel aan", ik knikte.

Eindelijk was het aan mij. Ik zette mijn bord neer en een gespierde jongen met een mooie donkere huid schepte wat op mijn bord. Denkend dat dit Wok was, bedankte ik hem voor de lekkere soep. Ik keek waar de andere jongens gingen zitten om te eten en ik zag dat ze aan een paar tafels zaten achter de hut. Aan alle tafels zaten al jongens en ik ging beslist niet bij hen aan de tafel eten. Niet ver van de tafels stond een mooie boom met een dikke stam. Ik liep er naartoe, blij dat ik een plekje gevonden had om even alleen te eten.

Plots liep er een jongen tegen me aan, ik viel met mij bord op de grond en bezeerde mijn elleboog. "Kon je niet een beetje uitk..." zei ik. Ik keek op in een paar donker bruine ogen. "Het spijt me, het was niet mijn bedoeling, ik liep naar die boom daar en toen kwam jij, maar ik zag je niet aankomen en... Ik had beter moeten uitkijken." Hij stak mijn bord naar me uit , "Hier, je mag mijn eten wel hebben als je wilt," zei hij. "Nee, het is oké, het hoeft niet, ik had trouwens toch geen honger," dat was een leugen, maar ik wou niet dat iemand anders geen eten meer had door mij. "Oh oké, ik ben Thomas trouwens, leuk je te ontmoeten."