Maze Girl

Hoofdstuk 8

Newt en ik liepen samen de Laar op. We gingen niet meer naar de Box omdat ik die al gezien had. Ik was opgelucht dat we daar niet meer moesten zijn, want ik had het gevoel dat ik daar terug in tranen ging uitbarsten. Die nacht toen ik sliep had ik me voorgenomen om niet meer te huilen en sterker te zijn. Ik wou niet dat ze me hier kenden als 'de Huilebak'. Maar toch, je weet maar nooit. We kwamen aan bij een schuur met afgeblakerde rode verf aan de houten muren. De deur stond wagenwijd open. Toen ik Newt achterna naar binnen ging, rook ik het. De stank van rottend vlees en andere viezigheden. Al snel kneep ik mijn neus dicht.

'Hoi, ik ben Scott, welkom in het snijdershuis.' Een jongen was voor me opgedoken wanneer ik aan het rondkijken was. Hij had donkergroene ogen, blond haar dat een beetje voor zijn ogen hing en een glimlach die veel te groot was voor zijn gezicht.
Scott gaf me een hand die ik schudde. 'Emma', zei ik toen ik die schudde. Ik keek Newt even aarzelend aan. 'Je moet iets hebben om je op de Laar mee bezig te houden. Als een job. Dus we laten je nu elke dag van de week één van onze beroepen uitoefenen. Je hebt Snijders, Gravers, Zwabbers, Med-Jakkers, Bouwers en Koks' somde hij op. 'En de Renners natuurlijk,' voegde hij nog toe.

'Op het einde van de week kijken we waar je het beste in was en wat je leuk vond.' Ik liet dit even tot me doordringen. Natuulijk moest ik iets doen om me bezig te houden. Hoe had ik zelfs kunnen denken dat ik hier dag in dag uit gewoon een beetje rond kon hangen en op mijn luie kont kon zitten. Ik verheugde me wel om de nieuwe mensen te leren kennen waarmee ik ging werken. Newt keek me aan. Ik knikte als een bevestiging dat ik het begreep. Scott leidde me verder het snijdershuis binnen en de geur van bloed en vlees drong meteen mijn neusgaten binnen. Ik keek nog eens achterom maar zag dat Newt al weg was.

Ik zag hem op de Laar naar de tuinen lopen. Hij hinkte een beetje zag ik nu. Ik bereidde me voor om te werken, want ik begreep niet hoe maar ik voelde dat dit een lange dag ging worden.
Na een uur of vier mocht ik de schuur uitlopen omdat deze dag werken erop zat. Ik kon aan de lucht zien dat het avond was en dat het dadelijk donker ging worden. Gelukkig had ik eten gekregen tijdens het werken, want alle andere jongens hadden zo te zien al gegeten, want ze zaten allemaal rond een kampvuur een beetje verderop. Het enige wat ik me nog kon herinneren van deze dag in het snijdershuis is de geur van bloed en zweet. Het zweet kon ik nog goed ruiken, want - laten we er niet om heen draaien - ik stonk. Ik stonk verschrikkelijk. Oké, ik begreep dat de Laarders voedsel nodig hadden maar ik wist niet dat ze zó aan hun vlees geraakten.

Dit wilde ik beslist niet als job op de Laar hebben. Dat wist ik nu al. Ik vroeg me nog steeds af wat ik hier deed. Waarom was ik hier naartoe gestuurd? Waarom wist ik niets meer over mijn familie of vrienden? Had ik iets fout gedaan en was ik daarom hierheen gestuurd? Ik weet het niet en ik weet ook niet of ik antwoorden zal vinden. Ik zocht op het plein naar een bekend gezicht als er een jongen op me afkwam. Hij had kort blond haar en een roestig oranje shirt. 'Emma is de naam, niet?' vraagt hij me. Ik knikte en liep naar hem toe. 'Ik ben Gally, maar dat doet er nu even niet toe. Het punt is dat we een kampvuur hebben ter ere van jou en - nou ja - het zou zonde zijn als je er niet was.' legde hij uit met veel handgebaren.

'Jullie organiseren een kampvuur, voor mij?' vroeg ik hem, niet begrijpend waarom ze dat zouden doen. 'Ja, dat doen we elke keer als er een nieuw groentje is aangekomen. Niets speciaals hoor, we doen het gewoon voor de lol, denk ik.' Verrast antwoordde ik hem. 'Oh klinkt leuk' en ik volgde hem over de Laar naar het kampvuur. Ik voelde de hitte van het vuur al van ver. De jongens hadden banken om het vuur heen gezet. Sommigen waren rond het vuur heen aan het lopen, net indianen. Toen ze mij zagen aanlopen begonnen ze allemaal te juichen.

Sommigen riepen mijn naam en klapten in hun handen. Newt zat ergens mee te klappen aan een boom met Thomas en een paar andere jongens. Ik zag de vlammen van het vuur weerkaatsen in hun ogen.