Maze Girl

Hoofdstuk 6

'Ik ben uhh.' Dan herinnerde ik het me plots. Mijn nààm! Ik wist het honderd procent zeker. Tweehonderd. Het voelde alsof een stukje van mijn hersens terug was geplaatst na mijn hersenspoeling. Een stukje herinnering van nog voor ik in de lift zat. 'Ik weet mijn naam weer,' fluisterde ik bijna onhoorbaar. 'Wat?' zei Thomas met een opgetrokken wenkbrauw. Hij zag er grappig uit zo. Ineens kon ik het niet meer laten en ik riep het zo ongeveer uit: 'Ik.. weet.. mijn.. naam.. weer!' Ik sprong op en neer. 'En wat mag jouw naam dan wel zijn, gekkie?' 'Emma' antwoordde ik met een grijns van oor tot oor.

'Wel Emma, mag ik je verzoeken om bij me te komen dineren aan Onze Gezamenlijke Boom?' hij maakte er een overdreven diepe buiging bij en ik schoot in de lach. 'Ondanks je geen eten hebt door mijn stomme fout zal ik even mijn flirt-kunsten bij Wok bovenhalen en misschien kan ik nog wat eten voor je te pakken krijgen. Ik zie je bij De Boom,' hij gaf me een vette knipoog en liep terug naar de keuken. Ik draaide me nog steeds glimlachend om en liep naar de boom die nu Onze Gezamenlijke Boom heette. Als ik er was liet ik me langst de stam naar beneden zakken en ik wachtte rustig tot Thomas kwam.

Ik vond het best wel lief van hem dat hij nog ging proberen wat eten te halen bij Wok. Ik wreef over mijn elleboog, hij deed nog steeds pijn van de val met Thomas. Ik moest glimlachen als ik hem zag aankomen. Hij plofte naast me neer en gaf me een stuk brood. 'Sorry als dit te weinig is, het was het enige wat ik krijgen kon' legde hij uit. 'Geen probleem, het is beter dan niets' en ik schonk hem een klein glimlachje. Hij zette zijn bord meteen op zijn schoot en begon te eten. Ik besloot hetzelfde te doen en nam kleine knabbeltjes van het brood. Het smaakte zoals ik verwacht had. Gewoon naar brood.

Na een tijdje keek Thomas me aan. Eerst had ik het nog niet door en ik moest een beetje giechelen toen ik hem zag staren. 'Bevalt het je hier een beetje? Nou ja, ik weet dat je de rondleiding nog niet gehad hebt, maar je begrijpt volgens mij wel wat ik bedoel.' zei Thomas. Ik begreep inderdaad wat hij bedoelde. 'Het is raar... Op een plek komen met alleen maar jongens en niet weten wat je hier doet of waarom je hier bent. Ik denk wel dat ik er ooit aan zal wennen, maar dat het nooit normaal zal zijn om hier echt te 'wonen'.' legde ik uit. 'Iedereen heeft dit stuk meegemaakt, maar ik denk dat je wel gelijk hebt.' zei Thomas.

'Het zal nooit juist voelen om hier te zijn', bevestigde hij. Toen was het even stil. Ik kon Thomas horen knabbelen op zijn eten. Mijn stuk brood was al op dus ik zat daar maar wat. Ik keek wat rond naar de tafels waar alle jongens zaten te eten. De meeste waren druk bezig in hun gesprekken, maar sommige zaten gewoon rustig te eten. Mijn ogen bleven hangen op een tafel met drie jongens. Twee van hen waren naar me aan het kijken. Niet gewoon kijken, maar echt staren, alsof ik een film was. Ik bedacht me of ik zou gaan vragen of ze een beetje popcorn nodig hadden.

Ik vond het wel een beetje onbeleefd van ze dat ze zo stond te staren. Eén van de jongens - ik denk de jongste van de drie - zag me terugkijken en ik trok een van mijn wenkbrauwen omhoog. Er ontsnapte een klein glimlachje van zijn mond. Hij was best wel schattig zo, met zijn blonde haren wild op zijn hoofd. 'Hé, Thomas', en ik gaf hem een klein stootje met mijn elleboog. 'Wat is er?' vroeg hij met zijn mond vol eten. Ik moest lachen. 'Wie zijn die jongens daar aan de achterste tafel?' vroeg ik hem. 'Oh dat zijn Nicolas en Edward.. Hmm, ik weet niet meer hoe die andere sjakkel heet.' 'Oh oké', knikte ik.

'Waarom moest je dat eigenlijk weten?' en hij gaf me een onderzoekende blik. 'Oh gewoon, niets speciaal.' Wat ook zo echt was, maar ik zag dat hij er anders over dacht. Gelukkig stelde hij er geen vragen meer over want ik voelde me ineens hartstikke moe. Een geeuw ontsnapte uit mijn mond. Het leek alsof ik al eeuwen niet geslapen had, ookal was ik hier maar ongeveer een halve dag wakker. Ik liet me langzaam achteruit zakken tegen de harde stam van de boom en veel herinner ik me niet meer want ik viel onmiddellijk in slaap tegen Thomas' schouder.