Başlama Tarihi: 24/07/2022
Paparazziler artık bizi itmeye başlayınca Harry sinirlenip bağırmaya başladı.
"Bizi iteklemeyi kesin ve hemen ondan uzak durun." Daha sonra yanımdaki paparazziye parmağını doğrultup, "Bir daha ona dokun bak bakalım ne yapı...
Sonunda bölümü bitirip yayınlayabilirimmmmmmmm Bu kadar beklettiğim için özür dilerim fakat 3 gün sonra okulum açılacak ve böyle bekletmeler maalesef ki artacak çünkü 11. Sınıf oldum🤦🏼♀️🤦🏼♀️ Bu arada medyaya içim sızladı...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
12 Mayıs 2019
PART 2
"Nasıl oldu, hemen bana cevap ver. Ayana uyan güzelim buradayım."
Onu kucakladığım gibi arabaya koştum. Gözyaşlarım görüş alanımı daraltıyordu. Lanet olsun nasıl bayılmıştı?
"Yürürken bir anda ayağı kaydı ve yere düştü. Sonra da kan geldi. Neden kan geldi Bay Styles?"
Ona cevap vermedim ve arabayı çalıştırdım. En yakın hastanenin aciline çekip Ayana'yı dikkatli bir şekilde kucağıma aldım.
"Sedye. Biri bana sedye getirsin lütfen." Hemşire sedye ile yanıma koşup onu yatırmamı söyledi.
Onu bıraktıktan sonra saatler boyunca koridorda bir doktorun gelmesini ve ikisinin de iyi olduğunu söylemesini bekledim. Fakat bir buçuk saattir kimse yanıma gelmiyordu.
Yoldan geçen bir hemşireyi durdurup Ayana'ya ne olduğunu sormaya başladım.
"Bakın hala içerdeler ve biri çıkıp bana ne olduğunu söylemiyor. Sevgilim ve bebeğimin ne halde olduğunu bile bilmiyorum."
Sinirle bağırdığımda etrafımızdaki birkaç kişi bize dönüp baktı. Şu an onları bile umursamıyordum. Sadece iyi olduklarını duymaya ihtiyacım vardı.
Hemşirenin uyarıcı bir tonda kurduğu cümle ile ne yaptığımı anca fark etmiştim. Elimi kolundan çektim ve kaşlarım çatık bir şekilde parmak izimin çıktığı kızarmış koluna baktım.
"Birazdan bir doktor gelip size haber verecektir. Benim maalesef ki bu konu hakkında bir bilgim yok." Arkasını dönüp uzaklaştı ve ben geri yerime oturdum. Kafayı yemek üzereydim.
Ciddi anlamda kafayı yemek üzereydim fakat tek yapabildiğim şey bu lanet demir sandalyede oturup ağlamaktı. Buna ben sebep olmuştum. Onu göndermeseydim ve saçma sapan sebeplerden öfkelenmeseydim şu an bu halde olmayacaktı.
Saçlarımı çekiştirmekten birkaç tel elimde kalmıştı fakat bu önemli değildi. Yanıma gelen doktoru fark edip burnumu çektim ve ayağa kalktım.
"Bayan Rowe şu an iyi. Uyuyor. Kanamasını durdurmak zor oldu. Tansiyonu normale döndü. Bebek için ultrason çektik. Görüntüde bir garipliğe rastlamadık ve kalp atışları da gayet sağlıklı. Sevgiliniz ve bebeğiniz gayet sağlıklı ve güçlü Bay Styles. İkisi de çetin ceviz çıktı. Normal odaya aldık. Birazdan bir hemşire gelip sizi yönlendirecek."
Doktorun bu sözleriyle rahatladım. O kadar sevinçliydim ki adamı tutup sarıldım. İkisi de iyiydi. Yaşıyorlardı ve sağlıklılardı.
Birkaç dakika sonra bir hemşire beni odaya götürdü. Ayana'nın koluna serum bağlamışlardı ve yüzü solgun, bitkin gözüküyordu.
Hemen küçük beyaz renkli berjeri yanına çekip Ayana'nın elini avuçlarım arasına aldım. Hemşire birkaç dakika içinde kendine geleceğini, kendine geldiğinde ise haber vermemi söyleyip odadan çıktı.
Onu bu halde görmek bile canımı o kadar yakıyordu ki. O kanlar içinde öylece yerde yatarken elimden hiçbir şey gelmemişti. Şimdi ise ikisi de iyiydi.
Panik halinden mi bilmem ama arkadaşlarını aramak en son aklıma gelmişti. Aramanın üstünden daha on dakika geçmişti ki odanın kapısı açıldı.
"Ne oldu, nasıl oldu ikisi de iyi mi? Cevap versene Harry iyiler mi tanrım bir şey oldu kesin."
Kızlar gözleri dolu dolu olmuş bir şekilde odaya gelip yakana yapışmışlardı. Yani sadece Beverly yapışmıştı.
"Beverly sus da çocuk anlatsın ne olduğunu. Ayrıca çek ellerini de nefes alsın." Her şeyi tek nefeste anlattım.
"Yani Ayana'nın uyanmasını bekleyeceğiz?" "Evet doktora uyanınca haber vereceğiz."
Akşama kadar Ayana'nın yanından ayrılmadılar. Böyle arkadaşları olduğu için Ayana çok şanslıydı. Gerçekten şanslıydı.
Ben küçükken bir pastanede çalışıyordum ve sadece oradan birkaç çalışan ile arkadaş olabilmiştim. Tabii şu an onlarla da görüşmüyordum. Sabah ise dürtülmem ile uyandım.
Ayana uyanmam için kolumu dürtüyordu. Gözümde oluşan çapaklar yüzünden gözlerimi tam açamıyordum fakat ağlamak üzere olduğunu fark etmiştim.
Tabii o sabah mahmurluğu ile neler olduğunu algılayamamıştım.
"Bir şey mi oldu. Susadın mı su vermemi ister misin?" "Hayır su istemiyorum. Sadece, ona bir şey mi oldu?"
Gözleri dolu dolu olmuştu. Saçlarını okşayıp ona her şeyin yolunda olduğunu söyledim.
"Hayır güzelim her şey yolunda. Bebeğimiz iyi. Sadece biraz daha dikkatli olmamız gerekiyor."
"Gerçekten iyi mi. Peki doktor ne söyledi ne olmuş bebeğimize?" Dudaklarını büzmüştü ve gözlerinden yaşlar süzülüyordu.
Sanırım bir çeşit duygu patlaması yaşıyordu çünkü ağlamasını durduramıyordu. Gerçi mutluluktan da ağlıyor olabilirdi.
"Şimdi doktor çağıracağım tamam mı. Son kontrollerinizi de yapsınlar. Olur mu?" Kafasını olur anlamında salladı.
Kalkmadan önce avucunun içini öptüm. Sanırım huylanmıştı çünkü dudaklarından hafif bir kıkırtı çıkmıştı. "Günaydın Bayan Rowe. Kendinizi nasıl hissediyorsunuz?"
Doktor gülümsedi ve ışık kalemini gözlerine tuttu. "Biraz yorgun hissediyorum."
"Bu gayet normal. Dün bizi çok korkuttunuz. Düşük riski ilk üç ayda çok fazla. Bu yüzden biraz daha dikkat etmeliyiz. Kan tahlillerinize bakılırsa biraz vitamin takviyesi almanızda fayda var. Ayrıca folik asit içeren besinler tüketmeye özen göstermelisiniz. Bunun yanında gün içinde yoga ya da pilates de yapabilirsiniz. Düzenli yürüyüşler yapmanızı da öneriyorum. Stresli ortamlardan uzak durmalısınız bunu biliyorsunuzdur diye düşünüyorum. Takviye olarak Solgar markasını öneriyorum. Tabii seçim sizin. İşlemlerden sonra çıkabilirsiniz, tekrardan geçmiş olsun."
Saat sekize geliyordu. "Güzelim sen hazırlan ben hemen geliyorum." Rhodes ve Beverly Ayana'nın kalkmasına yardım ederken odanın kapısını yavaşça kapattım.
Gidip çıkış işlemlerini halletmem gerekiyordu. Bundan sonra ne olacağı hakkında hiçbir fikrim yoktu fakat bir şekilde yürütecektik. Bebeğimiz için.
