Don't say NO!

007.

Намар цаг хамгийн үзэсгэлэнтэй нь. Яг л түүн шиг минь...

Энэ удаагийн намар ямар урт байгаа талаар гэрийнхэн нь хоолны ширээний ард ярих бол Жунин өчигдөрхөн болж өнгөрсөн зүүд зэрэглээ шиг зүйлийн талаар бодолдоо төөрөн сууна.

Энэ удаа түүний аав өглөөний цай бэлдэх бол ээж нь зөөлөн харцаар аав руу ширтэн инээмсэглэх аж. Ядаж л гэр бүлийн дулаахан уур амьсгал түүнийг тайван байлгадагт тэр баярлана.

-

Жунин сургуулийн ойролцоо ирээд гэнэт өчигдөр Дануд салах тухайгаа хэлснээ санав. Дану түүнд "дараа ярилцая, уулзаагүй удчихаад ингэж хэлэх чинь... муухай байна" гэж хэлснээр тэдний хувьд сэдэв хаагдсан бөгөөд хэрвээ одоо таарвал яаж харьцах ёстойгоо тэр даанч мэдсэнгүй.

Сургуулийн хаалгаар ороход өнөөх л дүр зураглал хүлээн авна. Энэ бүхэн залхмаар бас болиод өгөөсэй гэж бодмоор хэдий ч муухай зүйлс хүртэл удаан хугацааны дараа сэтгэлд дотно санагдах үе бий.

Дүрэмт хувцасаа хагас дутуу өмссөн хүүхдүүд нэгэнтэйгээ ямар нэг зүйлсийн талаар ярилцан коридорт инээд нь хадах бөгөөд нөгөө ангийн Чанёол Бэкхён хоёрын харилцаа ч дээрдээгүй ажиглагдана.

Ядаж л хар өглөөгүүр Данутай таарсангүй. Тэр сүүлийн үед толгойны өвчин болохоос хэтрэхгүй амьтан шиг санагдах боллоо. Хатуу ч гэсэн туйлын үнэн.

Хичээлдээ ирээгүй удсан тул дотно биш ч зарим хүүхдүүд намайг ирсэнд баярлаж байгаагаа хэлж байлаа. Шал утгагүй хэрэг.

У Сэүн. Тэр юу хийж байгаа бол? Магадгүй шартаж байгаа биз. Гэхдээ... Гэхдээ тэр намайг үнссэнээ санаж байгаасай....

-

"Жунин ах намайг салъя гэсэн" Дану хамгийн дотны найз болон Ханатай ярилцана. "Түүнд магадгүй хэцүү байсан болохоор тэгж хэлсэн байх, чи яадаг ч байсан салж болохгүй. Ийм үед нь хамт байсан хүнээ эр хүн хаяж чаддаггүй гэж сонссон юм байна"