AFTER LOVE

3. BÖLÜM

Selam bebekler...
Şimdi azıcık kafanız karışabilir. Açıklayayım. İlk bölümde Pete test yapıyordu biliyorsunuz. Şimdi o günden 1 gün önceye gidiyoruz...

Pete Test yapmadan 1 Gün Önce
Ana aile evi
Pete

Üzerimden tır geçmiş gibi uyanmıştım sabah. Zaten her yerim ağrıyordu birkaç gündür.

Sürekli uyukluyordum ve uyuduğum uyku bana yetmiyordu. Gerçi bunu uyuyamadığım gecelerin intikamı gibi düşünebiliriz...

Vegasla geçirdiğim o geceden sonra, uykuya dalmam çok uzun zaman alır olmuştu ya da hiç uyuyamaz olmuştum. Tüm gece odanın karanlığına dalıp  duruyordum sanki karşımdaymış gibi..Tıpkı o geceki gibi.

O gece, bir daha böyle huzurla uyuyan yüzünü  göremeyeceğimi bildiğim için usulca incelemiştim yüzünün her detayını.

Uyanmasından korkarak yanaklarını okşamıştım. Vurduğum yerlerde yer yer morluklar vardı. Özür diler gibi her birinin üstünde durmuş minik minik öpücükler kondurmuştum.

Keşke canını yakmak zorunda kalmasaydım.

Keşke canımı yakmış olmasaydın.

O kadar çok keşkem vardı ki...

O günden  sonra Vegas'ı hiç görmedim. Hiç... Haftalık yapılan aile toplantılarına - yeni düzende artık aile toplantıları haftalıktı- sadece Khun Kan geliyordu ama o ortalarda yoktu. İşin garip kısmı Porsche'unda etrafında eskisi gibi dolanmıyordu. Sadece birkaç toplantı da karşılaşmışlardı onun dısında görünmüyordu.
Bu işime gelmişti aslında. Bay Kinn'e artık onu takip etmek istemediğimi nasıl söyleyecektim? Onu takip ettiğimi biliyordu ve yakalamam kesin gibi bir şeydi bu sefer.
Bu sefer yakalanırsam ne olacaktı?

Fakat...
Fakat onu özlüyordum.

Çoktan İçimdeki bir şeyler odalarından kaçmıştı ve o zamandan beri onları bulamıyordum. İçeride bir yerlerde kayıplardı ve bu kafamı, zihnimi, kalbimi karıştırıyordu.

Haftalardır aptal gibiydim.Tıpkı onun dediği gibi...
Aptal.

Beni aptal olarak mı görüyordu gerçekten? Öyle miydim?

Evet, öyleydim. Ben Porcshe değildim. İdeal tipi onun gibi olmalıydı tabiki de. Porcshe yakışıklı, komik ve eğlenceliydi. Bir kere aptal değildi...

Ben ise.... Vegasın dediği gibi kocaman bir aptaldım.
Birde ana ailenin sadık evcil hayvanı.

Tanrım o gece...
Pişman değildim.Asla...
Sadece, sadece bu şekilde olmasını istemezdim. Beni sadece becerdiği ve becerirken keyif aldığı bir beden olarak görsün  istemezdim.
Sabah uyandığımda acemiliğimle dalga geçip - kahretsin anlamıştı - beni odada yalnız bırakıp gitmesini istemezdim. Ağrı kesiciyi ve yemeğimi getiren korumanın acıyan gözlerini görmek istemezdim.
Tüm gün ağrıyan kıçımla yataktan tek başıma çıkmak istemezdim. O gün, o sabah sadece daha farklı olabilirdi.

Lanet olsun...
Tamam Pete.
Bu günlük kendinle kavga etme ritüelinin sonuna geldik. Bitti.

Bunların hepsi odalarından kaçan küçük şeytanların işi... Kafamı karıştırıp duruyorlar işte. Bir gün onları bulup tamamen çıkamayacakları bir odaya kilitleyip anahtarı denize atacağım. Bunu yapacağım ve o zaman eskiye dönebileceğim tekrardan...

Yine gülümseyebileceğim. Eskiden aptaldım şimdi de şapşal gibi geziyordum ortada. Khun Thankhun çok kızıyordu. Sürekli dalgındım ve iş yaparken sürekli hata yapar olmustum.
Birde Kaç gündür uğraştığım mide yanmaları ve bulanmaları cabasıydı. Yemek bile yiyemiyordum. Ölüp bittiğim körilerden mahrum kalmıştım. Hep yemek için hayalini kurduğum körili yemeklerim artık midemi bulandırıyordu. Adını bile anamıyordum. Hey, ben güneyliyim!! Acılı ve körili yemek yemeyen güneyli mi olurmuş?
Sağlam bir depresyonun içindeydim sanırım... Boşlukta sallanır gibiydim. Gökdelenin en tepesinde sırtımı boşluğa bırakmış oturuyor gibi hissediyordum... Evet, Kesinlikle depresyondaydım.
Ve işin kötü kısmı bunu kimseye anlatamıyordum, Nasıl anlatırdım ki?