Winnen en verliezen

1. Terug in de tijd

De muziek staat hard aan in de tuin van familie Willemsen. Mijn ouders weten gelijk wat er aan de hand is als ze de motiverende muziek een heel wat gedreun van de tuin horen komen. 'Daar gaat ze weer' hoor ik ze al zeggen met een lach op hun gezichten. Ook al weet mijn vader ook wel dat als ik nou op voetbal was gegaan en was gaan keepen, dat ik het best ver geschopt zou hebben. Maar de support van mijn ouders heb ik zeker ondanks dat korfbal een langzame dood lijkt te leiden, maar acht jarige ik had dat toen nog niet zo door.

Ik weet nog goed dat ik voor de eerste keer op dat trainingsveld stond, op het warme recent gemaaide gras. Ik kwam dat veld op verwachtend dat ik op voetbal zou gaan, maar toen ik dat veld afliep wist ik het zeker, korfbal was mijn plek. De mensen bij de voetbalclub hadden niks met mij en ik was gewoon een meisje die op een training voor jongens kwam kijken, maar de kinderen bij de korfbal club waren juist super enthousiast toen ze hoorde dat ik misschien op de sport zou komen. Ik voelde me gelijk thuis, dit was mijn plekje.

Korfbal is echt niet mijn enige hobby hoor, eigenlijk heb ik er teveel. Ik hou ontzettend van muziek en ook al had ik op mijn passie voor stem acteren nog niet gevonden toen ik acht was, verzonnen verhalen vertellen deed ik graag. Wat ook gebeurde toen ik acht was, ik werd gediagnosticeerd met autisme. Ik wist toen nog niet wat het was maar heb wel de volgende dag het met veel trots tegen mijn klasgenoot gezegd, die ook geen idee had wat ik nou bedoelde. Het werd me wel uitgelegd, maar elke persoon legde het anders uit en ik lette eigenlijk ook niet zo goed op. Wat je moet weten als je autisme niet kent, autisme is heel breed en autisme is voor iedereen die het heeft anders, sommige hebben meer problemen op sociaal gebied, sommige hebben meer last van prikkels, en sommigen hebben van bij de vlakken last. Ik ben iemand die last heeft van prikkels.

O had ik me nog niet voorgesteld, nou ik ben dus Tessa Willemsen, een fictief personage in dit online boek die gebaseerd is op waargebeurde events, namen zijn veranderd en de korfbal clubs zijn dus ook fictief, maar wel gebaseerd op echte clubs dus als je op een club zit, misschien herken je je club wel, oh ja en neem het niet persoonlijk alsjeblieft, mocht je een vraag hebben zijn de comments altijd beschikbaar en ik ben altijd benieuwd naar wat jullie ervan vinden. Nou ja genoeg gepraat, door met het verhaal.

11 jarige ik parkeer mijn fiets voor de speeltuin waarachter mijn club ligt, ja er is een groot fietsenrek op club gebied, maar ik krijg mijn fiets nooit door dat hek heen en heb geen zin meer om het te proberen. Neuriënd loop ik langs mijn team genoot Tanja, die weer achter een muur staat de wachten op Alice, die ze graag laat schrikken. Ik ken deze twee nog van vorig jaar, maar dit jaar had ik veel nieuwe teamgenoten. Bijvoorbeeld Nora, geen idee wie dat is. Nathan ken ik nog van twee jaar geleden, hij is altijd de langste van het team geweest en in de wedstrijden is dat zeker een voordeel. Ruben, ken ik ook niet. James kende ik niet. Lydia kende ik niet. En Sasja kende ik ook niet. Veel nieuwe gezichten dus. Ik kende 1 van de twee trainsters al, dus ik wist precies waar ik heen moest.

Vrolijk startten we de training en ik observeer hoe iedereen speelt en ontdek door trainingen heen al snel de manieren waarop mijn teamgenoten speelden en met wie ze omgingen. Nora was heel aardig en ik ging vaak met haar om, ik heb haar geholpen om korfbal beter te leren kennen en we hebben zelfs al een keer bij mij thuis gespeeld. Nathan gebruikt inderdaad zijn lengte om makkelijk de bal te pakken als iemand schiet op de korf, handig voor balbezit. Ruben is een echte harde werker, hij rent altijd en zweet ook heel veel. Ik kijk heel erg naar hem op, ik wil ook zo hard werken als Ruben! James is een echte grappenmaker en neemt de trainingen niet zo serieus, tot irritaties van mijn trainsters. Lydia is misschien niet de snelste, maar met haar weet je zeker dat je de bal niet kwijtraakt. Tanja en Alice nemen de training ook bijna nooit serieus en willen liever tikkertje spelen en Sasja is ook de snelste speler niet, maar ze is wel heel slim en is heel goed in wat ze doet. Ik heb veel respect daarvoor. En ikzelf, nou ik ben nog steeds een beetje aan het uitvinden wat voor speler ik ben, als je in de E en lager zit dan moet je verdedigen en aanvallen tegelijk, maar nu ik eindelijk in de D zat hoefde dat niet meer, ik hoefde niet meer te doen wat iedereen deed, ik kon zoals de rest mijn eigen style ontwikkelen, of dat een goeie zou zijn weet ik niet, maar als ik het niet probeer zal er ook niks gebeuren.