Winnen en verliezen

5. frustratie

Na de kerstvakantie was ik weer helemaal gezond en klaar om weer te beginnen met korfbal. Natuurlijk moest ik even resetten na de blessure die mijn kerstvakantie een stukje moeilijker maakte, maar ik had ook enorm zin om weer te gaan rennen en dat was te zien, de energie sprong er vanaf tijdens de eerste training na de vakantie. Dat weekend hadden we de eerste wedstrijd na de kerst en ik had er zin in. De trainsters wisten als dat de kans op winst klein was en ze vertelden ons om gewoon plezier te hebben, want uiteindelijk was dat het belangrijkst. Daar was ik het mee eens en ondanks dat we weer verloren vond ik dat we het goed hadden gedaan. De chaos van afgelopen weken had ons niet echt geholpen maar we lieten ons gewoon meetrekken tot waar de wind ons heen bracht. Dit werd een beetje onze vibe die winter, we gingen trainen, gingen naar een wedstrijd, verloren 95 procent van de tijd, en die cirkel draait door en door. Ik zelf, ik was in de vorm van mijn leven, hoewel ik niet ervoor kon zorgen dat we wonnen, ik begon wel echt een key-speler te worden. Ik was altijd vroeg op de training en meestal hadden ik en Nathan de korfbal palen al opgezet voordat de rest er was, en als we de palen weer moesten weghalen aan het einde van de training was ik de gene die vaak de dingen moest opruimen die sommige team genoten achterlieten. Dit werd zo'n ding dat mijn trainers mij moesten verbannen van het afbouwen van de palen, wat de andere teamgenoten eindelijk eens forceerde om zelf ook eens een paal af te ruimen. Tanja en Alice hadden vaak het minste zin in de training, en vroegen vaak of we niet beter een spel konden spelen, Jayden was vaak grappen aan het maken maar het begon irritant te worden, hij leidde Tanja en Aline af wat er voor zorgde dat ze altijd afgeleid waren, waardoor de trainsters vaak ertussen moesten komen en duidelijk maken waarom ze op de training waren. De trainsters gebruikte mij en Ruben vaak als voorbeeld, we konden best wel een beetje lachen, maar als het nodig was waren wij serieus en klaar om te laten zien wat we konden, ik wordt al neergezet als zei die nooit kapt met rennen. En dat deed ik ook niet, ik stopte pas als de palen waren weg gezet. Ruben en ik werden dikke maatjes, we hadden blijde de zelfde passie voor altijd door blijven gaan, hard werken en ondertussen er een leuke tijd van maken.

Maar toch, met alles wat ik, Ruben en Nathan deden, we konden niet winnen. We waren niet sterk en er zaten best goeie spelers in ons team, maar de team balans was niet goed, we kregen het niet voor mekaar. Dit vond ik best moeilijk, ik deed mijn best maar je kan het niet alleen, in een team sport zoals korfbal ben je zo afhankelijk van hoe een speler zich voelt, en het is zo makkelijk om te verliezen als er al maar één teamlid is die er even niet goed in zit. Korfbal is toch ook wel een sport met wat geluk, soms kan je zo veel kansen hebben en de bal gaat er maar niet in, en soms denk je er helemaal niet over na en vliegen alle ballen er gewoon in. Het kan soms zo zwaar zijn om op dat veld te blijven staan als geluk niet aan jouw zeide is, maar het gaat zoals ik al wel eens gezegd heb, niet om winnen. Van verliezen leer je nog meer dan van winnen. Door verliezen leer je hoe het echt is om te winnen en dat je dat gevoel nooit voor lief moet nemen, dat je moet blijven werken okay lijkt je doel al behaalt, want anders kan je best door de korf vallen. (Bedum tsssss) in andere woorden, die winter was zeer moeilijk, maar ik denk dat het het hele team heeft voorbereidt voor wat er in het na seizoen gebeurde, toen we terug keerden naar het veld, voor één laatste competitie van het seizoen.