Winnen en verliezen

2. Wedstrijd op D niveau

Ik sleep mijn tas achter me aan het veld op, we hebben geluk want we spelen op kunstgras vandaag, eerste keer! Ik voel me ineens een stuk volwassener als ik met mijn korfbal schoenen op het kunstgras sta. Eindelijk iets nieuws, dat spelen in E en lager niveau was vermoeiend, en ik had al in de D kunnen zitten, maar dat is een ander verhaal voor later. Maar nu was het dan zover, op kunstgras, met twee vakken, beter kan niet toch? Trots doe ik mijn korfbal shirt aan en warm mezelf op met het team.

Na wat grapjes van James waren we helemaal op gewarmd en in de sfeer voor de wedstrijd. Al lachend liepen we het veld op terwijl de tegenstanders enthousiast vanaf de andere kant van de lijn meekeken, duidelijk ook hun eerste wedstrijd als d spelers. Ik was er klaar voor, het team was er klaar voor. Het was tijd voor het fluit signaal die de start van de nazomer competitie van start liet gaan. We hielden focus, het team scoorde doelpunten, we verdedigden goed. En dat was te merken, na de eerste helft stonden we er al goed voor met een 4-1 voorsprong, en ik kan je vertellen dat ik op D niveau niet vaak meer dan 10 punten op het scoreboard heb zien staan.

Na wat tips en veel te zoete limonade gaan we door met de wedstrijd en we maken de tegenstanders volledig in en eindigen met een 7-2 winst. We hebben het uitgebreid gevierd en mijn dag kon echt niet meer stuk, maar de focus lag al snel op de volgende wedstrijd. Ik kende de club goed want het broertje van mijn klasgenoot had vroeger bij die club gespeeld. Ik heb tegen hem gespeeld op een toernooi ooit bij hun club en dat was het eerste en voorlopig enige toernooi wat we wonnen. Natuurlijk was mijn klasgenoot voor mij, en ik denk dat haar broertje die dag niet snel vergeten is.

Al snel werd duidelijk dat het niveau van ons team en hun team ongeveer even hoog lag, niet veel doelpunten werden gescoord en het liep redelijk gelijk op, na heel veel acties wisten we toch met 3-2 van het toen nog paars gekleurde team te winnen. Het team was enthousiast en geloofde gelijk dat ze kampioen konden worden na 2 geweldige wedstrijden. Ik iets minder, volgens mij had ik nog nooit nagedacht over kampioen worden, het was mij nog nooit gelukt en eigenlijk had ik geen idee wat kampioen worden nou inhield. Ja ik weet het, 11 jarige ik was niet zo geweldig slim als sommige anderen in het team, ik was meer een creative denker. Feiten mogen anderen over nadenken.

De volgende paar wedstrijden gingen verrassend goed! Ik weet niet hoe we het voor mekaar kregen, maar op een of andere bizarre manier wisten we elke keer meer te scoren dan de tegenstanders. Ik was compleet verbaast, ik was totaal niet gewend om zo vaak te winnen en geweldig was het zeker, maar mijn brein kon nog niet begrijpen wat al dat winnen nou kon betekende, misschien wel beter als ik terug denk.

Die realisatie kwam pas toen we op een coole ochtend in Oktober het veld van een andere tegenstander op liepen. Mijn ouders hadden best veel familie uitgenodigd en toen we in een kleedkamer onze tactieken besproken wordt het ook al veel genoemd. Maar slimme ik had pas door dat we echt goed kans maakte toen we al halverwege de wedstrijd waren, en laat dat nou net het moment zijn dat ik gewisseld werd en er niet meer in kwam die wedstrijd. Na een spannende eerste helft met 3-2 voorsprong voor ons, gebeurde in de tweede helft, echt helemaal niks. Bijde teams werden moe, kinderen van 10 en 11 jaar zijn nu eenmaal niet de kinderen met de meeste conditie kan ik je vertellen, die sprinten de halve wedstrijd en daarna zou je ze net zo goed in bed kunnen leggen voor de rest van de dag. Nou ja, bij ons team dan. Maar we hielden de winst in stand en na afloop was het raak, ook al waren we niet gestoord aan het rondrennen, we waren blij met onze prestatie als nieuwelingen op het D niveau. En we hebben dat zeker gevierd. Met medailles die we later moesten terug sturen omdat ze de informatie die op de medaille moest nog niet hadden gegraveerd op de medaille. Daarna zijn we met z'n alle naar de club gereden en heb ik voor het eerst die heerlijke custom Hema taart gehad. #nietgesponsord. De familie en ik hebben er een groot feest van gemaakt, ondanks dat de helft van mijn familie mij alleen op de bank heeft zien zitten, was de familie trots en dat voelde fijn. Niet dat mijn familie niet trots op me was, maar toen ik door had hoe gaaf mensen het vonden als jij daar zo trots stond te springen met een medaille, ondanks dat ik eigenlijk maar iets van twee doelpunten op mijn naam had staan die nazomer competitie. (Duurt van Augustus tot Oktober) ik realiseerde me dat ik harder wilde werken voor deze sport die ik zo lief had, toen ik zo op die reserve bank zat in die tweede helft en staarde naar hoe er gespeeld werd was ik weer zo onder de indruk van hoe Ruben speelde. Ook al was hij doodop hij bleef maar doorgaan, doorsprinten tot dat laatste fluitsignaal. Ik had het eerder wel gedacht maar nu wist ik zeker dat ik dit wilde doen, net zo hard werken als Ruben, niet opgeven, nooit.