ხმა სიცარიელიდან

თავი მეექვსე

1 წლის შემდეგ

თვითმფრინავი დაჯდა ბრიტანეთის აეროპორტში. ვერ ვხდები აქ რა მინდა.

*Flashback*

იმ ამბის გაგების მერე, რომ ლუკასი მიდის საშინლად ვინერვიულე.

მინდოდა მეთქვა რომ არ წასულიყო. მინდოდა ჩემთან დარჩენილიყლ. მინდოდა ერთად ვყოფილიყავით. მაგრამ წავიდა. არ გამიცილებია.

იმ დღის მერე წესიერადაც კი არ გვისაუბრია. გაფრინდა. რამდენჯერმე მომწერდა ხოლმე, მომიკითხავდა და ისევ გაქრებოდა.  წელიწადნახევარში კი ბრიტანეთის უნიში მიმიწვიეს. ეს როგორ მოხდა? ჩემი ნამუშევარი მსოფლიო გამოფენაზე გავიტანე.

*Flashback end*

არ ვიცი. ვფიქრობ აღარ არსებობს ის გრძნობები. ვფიქრობ ვიყავი საკმარისად ძლიერი რომ დამეძლია ისინი?! აეროპორტიდან გამოვედი და ტაქსს ველოდებოდი როდესაც შავებში ჩაცმულმა კაცმა ტაქსი წამართვა. ჯერ ფეხი არ ჩამომიდგამს და უკვე ვიღაც თავხედი მიშარდება. ჭკუას ვასწავლიდი მაგრამ ჟურნალისტები დაძრწიან.

გავიარე, შემდეგ ტაქსში ჩავჯექი და გავუყევი გზას ბინისკენ რომელიც ასევე უნიმ დამიფინანასა. ძალიან ლამაზი, მყუდრო და საყვარელი ბინაა.

ბინა მე-19 სართულზე და ძალიან მიხარია. მიყვარს სიმაღლე. ჩემს გემოზე მოვეწყვე იმ დღესვე, ტანსაცმელები დმარჩა ამოსალაგებელი როდესაც მომშივდა და საჭმელად ჩავედი.

მაღაზიაში ვარჩევდი ტკბილეულს როდესაც შავებში ჩაცმული კაცი დავინახე, ის ტაქსი რომ მომპარა, ჩუმად ვუყურებდი, ვფიქრობდი აქვე მომედო შარი თუ ცოტა მერე, ასე რომ, პროდუქტი ვიყიდე და იმ კაცს გავყევი. ჩემს სადარბაზოში შევიდა და ლიფტი გამოიძახა მეც გვერდით დავუდექი.

_გამარჯობა!

ვუთხარი და სახეზე შევხედე.

გალამაზებულა. ბრიტანეთი მოუხდა. გამიღიმა და მითხრა.

_გამარჯობა.