ကြီးမားလှတဲ့ေဆးရုံအဆောက်အအုံ
ကျယ်လောင်သောအသံနှင့်အတူ အော်ဟစ်နေသော ဆယ်ကျော်သက် ကောင်မလေးတယောက်...။
ဆံပင်မာ ဂုတ်ခွဲအနေအထားပေမဲ့ သပ်ရပ်ချင်းမရှိ..။
လူနာအကျီကိုဝတ်ဆင်ထားသော်လည်းသေသပ်ချင်းမရှိ။
"ထွက်သွား....!! ထွက်သွားကြစမ်း!!!"
Doctor Min,စိတ်ထိန်းပါ စိတ်ထိန်း သူနာပြုဟန်..မေ့ဆေးယူခဲ့! မြန်မြန်"
ခွမ်းး!!
ကြကွဲသွားသော ပန်းအိုးလေး
"အားးးးး!! သွားကြစမ်း"
မိနစ်အနည်းငယ်ကြာတော့ ဆေးအရှိန်နှင့်အတူညိမ်ကြသွားသော ကိုယ်ငယ်လေး....။
ထိုသူမာ တက္ကသိုလ် ဆေးကျောင်းသူလေး အေးကြယ်စင်ဖစ်သည်။
ချောမောသောရုပ်ရည်ကိုပိုင်ဆိုင်သော်လည်း အက်စီးဒန့်တခုကြောင့် ထိုဝေသနာကိုခံစားရခြင်း။
ထိုအက်စီးဒန့်ကြောင့်လည်း သူမ၏မိဘနှစ်ပါးဆုံးပါးသွားရခြင်း။
ချမ်းသာသော်လည်း ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့် တကောင်ကြွက်ပမာ။
Doctor min,ဟူးးး သူနာပြုဟန် ကျွန်တော် လည်း ပင်ပန်းနေပီ သူနာပြုဟန်ပဲ ကူညီပါအူံး
သူနာပြုဟန်,ဟုတ်ကဲ Doctor ကျွန်မာကြည့်ထားပေးပါ့မယ်
Doctor min,တာဝန်ကျေလိုက်ပါအုံး။
။
။
။
။
ဆေးရုံအုပ်ကြည်,ကဲ ကျွန်မတို့ ဆေးရုံက်ု အလုပ်သင်ဆရာဝန်လေး သုံးယောက်နဲ့ ။ အပြောင်းနှစ်ယောက်လာလိမ့်မယ် သူတို့ကိုကူညီပေးကြပါအုန်း...ကဲဒီနေ့တော့ ဒီလောက်ပဲ.....။
ထိုနောက် ဆရာဝန်များအသီးသီး ရုံးခန်းအပြင်သို့ကိုယ်စီ ထွက်ကြလျက်။
။
။
။
။
။
ဒေါက်ဒေါက်
ဒေါက်တာမင်,ဝင်ခဲ့ပါ
"မဂ်လာပါ...ကျွန်မက အပြောင်း အရွေ့ ...."
ဒေါက်တာမင်, ဟော ဒေါက်တာဇင်မေသူမဟုတ်လား
ဒေါက်တာဇင်,ဟုတ်ပါတယ်.....ကူညီပေးပါအုန်း
ဒေါက်တာမင်,ဟုတ်ကဲ့ ကူညီရမာပေါ့
။။
။။
ခွှမ်းးး!!
အေး,ထွက်သွား! ! အားးးး
