ယု,ဟမ် ?တကယ်လား
မနေ့ကဖစ်ပြတ်ခဲ့တဲ့အကြောင်းကို လမင်းက ယုကိုပြောပြလိုက်တော့ယုမာအ့ဩလိုမဆုံး
လမင်း,ကိုယ်ပါအ့ဩသွားတာပါဆို
အေး,ဟဲ့!တော်တော့ ဆရာမရောက်နေပီလေ ...
အ့ခါကြမှ ရုပ်ပြန်တည်သွားသော လမင်းနဲ့ယု
။။
။။
နေ့ခင်း
ဆရာမခန့်,ကဲ အားလုံး နုတ်ဆက်
။။
။။
ထမင်းစားရတာ ကျက်သရေကိုမရှိဘူး ဟိုနှယောက်မနေ့က အကြောင်းပဲပြောနေတာမပြီးတော့ဘူး။
ဘာမှလဘ်းမထူးဆန်းဘဲနဲ့။
လမင်း,ကြယ်စင်
အေး,ဟင်
ယု,ကြယ်စင် အ့တာနင့်ဒေါက်တာမှတ်လား
ယုထိုးပြတဲ့နေရာကိုကြည့်လိုက်တော့...သူပဲ သူက ဆရာမခန့်နဲ့စကားပြောနေလိုက်တာ ပြုံးနေတာဘဲ။
တချက်တချက် ပါးချိုင့်က ထင်းနေတာဘဲ။
ဟိုကတော့မြင်မရပုံ။
ယု,ဟုတ်တယ်မလား
အေး,အင်
လမင်း,နင့်ကိုကြည့်ရတာအားမရလိုက်တာ
ယု,ဟုတ်ပ နင်စမ်းကြည့်ပါလား
ယုဘာကိုဆိုလိုတာလဲဆိုတာအေး သဘောပေါက်တယ်
လမင်းကလည်း စမ်းကြည့်ဆိုတဲ့သဘောနဲ့ မေးျငါ့ပြတယ်။
အေး,ကောင်းပြီလေ...........အားးးးး!!
ဆူဆူညံညံအသံ ကန်တင်းမာ အော်ဟစ်ဟန်နေသောသူမ
အေး,အားး! ထွက်သွားးး!
အေးမှ ဘေးက အအေးပုလင်းကို စားပွဲခုံ အစွမ်းနှင့်ရိုက်ကာ မြှားအူးသည်ကား ဆရာမခန့်ရှီမာ။
ပြီးတော့ ဆိုတယ်
အေး,သတ်ပြစ်မယ်!
ဒေါက်တာကားအသံကြားရာကြည့်လိုက်တော့ သူမ။
အိမ်မာပဲသူ့ဒေါက်တာပါ....အပြင်မာတော့မဟုတ်။
သူဂရုစိုက်နိုင်ဘူး။ဆရာဝန်က ဆရာဝန်ပါ။ဒါမဲ့အခုက မမနှင့်လာတွေ့တာပါ။သူမမကို ပြစ်မထားနိုင်တော့ဘူး။
သူမမကို အကြာကြီးပြစ်ထားခဲ့ပြီးပြီးမဟုတ်လား။
