ကျုပ်ကလေးကို ကျုပ်သိပ်ချစ်တယ်...သိပ်မြတ်နိုးတယ်...ဒါက ဘယ်သူမှ ငြင်းလို့မရနိုင်လောက်အောင် ရှင်းလင်းလွန်းနေခဲ့တဲ့ အမှန်တရားပဲ...
...............
" မောင် နန်းကို သိပ်ချစ်တယ် "
မောင်က ကျနော့်ကို သိပ်ချစ်တယ်တဲ့လေ...
ဆိုတော့ မောင်ကလည်း ကျနော့်ကို ချစ်နေတယ်ပေါ့...နန်းလွန်းနောင်ကိုလေ။ကျနော် ဘာမှ ပြန်မပြောနိုင်...မောင့်မျက်နှာကိုသာ စိုက်ကြည့်နေမိလေသည်။
ဘဝငယ်သည် အံ့ဩသွားဟန်...ကျုပ်မျက်နှာကိုသာ ကြည့်နေလေသည်။ထို့နောက် သဘာဝအတိုင်း ရဲစိုနေသော မြတ်နိုးရာလေး၏နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးသည် တစ်ခုခုကို ပြောဖို့ အခက်တွေ့နေပုံပင်...။
" မောင့်...ငါ ငါ "
" ရတယ် နန်းပြန်အဖြေပေးချင်တဲ့အချိန်မှ...မြိုသိပ်မထားနိုင်တော့ဘဲ ပြန်ပြောချင်လာတဲ့ အချိန်မှ...မောင့်ကို ပြန်ပြောလို့ ရပါတယ်...မောင် စောင့်နိုင်ပါတယ် "
ကျုပ်က ချစ်ကြောင်း ထုတ်ပြော၍ ကျုပ်ကလေးလည်း ကျုပ်ကိုပြန်ချစ်ကြောင်း ကျိန်းသေ ပြန်ပြောရမယ်လို့ ကျုပ်မဆိုလို...။ဘဝငယ်လည်း ကျုပ်ကို သိပ်ချစ်တာ ကျုပ်သိတာပေါ့...ကျုပ်ပြောဖူးတယ်မို့လား ဘဝငယ်ရဲ့ စိတ်ထဲက ဥတုမျိုးစုံကို ကျုပ်သိပ်ခန့်မှန်းတတ်ပါတယ်လို့။ကလေးငယ်က ခုအတင်းလန့်သွားမှာ...ထင်မထားတဲ့အရာကို ကျုပ်ဖွင့်ပြောလိုက်လို့လေ ကလေးကို ကျုပ်အခက်မတွေ့စေချင်...။
" ဟင့်အင်း...ခုပြောမှာ
မောင်က စောင့်နိုင်ပေမဲ့ ငါက ထပ်ပြီးမစောင့်နိုင်တော့ဘူး...မောင့်ကို ငါလည်း ချစ်တယ်...ဟင့်...သိပ်ချစ်တယ်... "
ကျနော် အချိန်မဆွဲချင်တော့...မောင် ဖွင့်ပြောလာမှာ စောင့်နေရတာနဲ့တင် အချိန်တွေ သိပ်ကြာခဲ့လေသည်ပဲလေ။မောင့်ကို ဘယ်သူ့မှ မပေးချင်...မောင်က ကျနော်အတွက်ပဲ ကျနော်တစ်ယောက်တည်းအတွက်ပဲ ဖြစ်ရမည်။
နန်းလွန်း ပြောရင်း မျက်ဝန်းအိမ်မှာ မျက်ရည်ဥတွေသည် တစ်ခါပြန်၍ ရောက်လာလေပြီ ဖြစ်သည်။သေချာသည်မှာ စောစောက မျက်ရည်ကျခြင်းနှင့်မတူ ခုတစ်ခါ မျက်ဝန်းအိမ်မှ မျက်ရည်တွေသည် ပျော်ရွှင်ခြင်း၏ သက်သေတွေပင် ဖြစ်သည်။
