Bilmiyor annem, her gece yastığın soğuk yüzünde ciğerlerime saplanan ağrıyı. Bilmiyor annem, hâlâ gizli gizli ağladığımı. Bilmiyor annem her resim çizdiğimde hakkında sadece bana benzediğini bildiğim bir adamı aynaya bakarak çizmeye çalıştığımı.
...
Elleri silah tutmaktan nasırlaşmıştı, sertleşmişti ama yine de saçımı okşarken o kadar narin hissettirirdi ki mayışıp bir kedi gibi ona sokulurdum.
Açıkçası saçlarımın okşanmasını çok sevmezdim ama annem öyle güzel okşardı ki o anı bölecek tek bir sese bile çıldırırdım.
Daha sonra Karavezir saçlarımı okşamıştı. Öyle bir okşamaktı ki ruhumu bilinmezlikler diyarına kaçıracak kadar güzel, değerli ve özel hissetmek, ruhumun dallarında sallanan küçük kız çocuğu için kaçınılmaz bir mutluluktu.
Ve sanırım ondan sonsuza kadar saçlarımı okşamasını isteyebilirdim.
Şu an saçlarımı ne annem okşuyordu ne Karavezir. Saçlarımı okşayan kişi Han'dı.
Dün gece sabaha kadar ağlamıştı. Hatta Gök duymasın diye kendini sıka sıka ağlamıştı. Ve bir saniye olsun bana sarıldığı pozisyonu bozmamıştı. İçini dökmesi için ben de çok çıtımı çıkarmamış sırtını sıvazlamıştım.
Daha sonra nasıl uyuyakaldığımız hakkında hiçbir fikrim yoktu. Başım sanıyorum ki Han'ın göğsündeydi ve onun parmakları da saçlarımdaydı. Hafifçe yerimde doğruldum. Bir elinde de telefon vardı ve sanırım oyun oynuyordu. Doğrulduğum gibi, "Günaydın," dedi.
"Sana da," deyip kollarımı geriye atarak gerindim. Başımı da geriye doğru attığımda saçlarım sırtıma doğru döküldü.
Vücuduma bir ürperti geldiğinde gözlerim anında camlara kaydı. Camlar her sabah olduğu gibi açıktı. Karavezir'in en büyük takıntılarından biri de sanırım buydu: Her sabah ev havalanacak.
Sanki sanarsın sadrazamın...Tövbe tövbe.
"Git üstüne hırka, bir şey giyin," dedi Han da doğrularak. "Yeni uyandın. Ben de abimi uyandırayım."
