Bilmiyor annem, her gece yastığın soğuk yüzünde ciğerlerime saplanan ağrıyı. Bilmiyor annem, hâlâ gizli gizli ağladığımı. Bilmiyor annem her resim çizdiğimde hakkında sadece bana benzediğini bildiğim bir adamı aynaya bakarak çizmeye çalıştığımı.
...
Sezon finalindeyiz, bu beni üzse de ikinci kitapta bir sürü sürpriz var!
Bölümü bol bol yorumla olur mu? Valla motivasyonum tavan yapıyor.
Bölüme geçmeden de yıldızcığa basar mısın? Kitabımızın oylara ihtiyacı var. Kitabı tepelere taşıyalım.
Instagram: @_susundelikonusuyor_ & @_simayys
Bölüm sonunda düşüncelerinizi, teorilerinizi ve fikirlerinizi Instagram'da mesaj olarak ve Wattpad'teki konuşmalar kısmından bekliyorum!
Mor ve Ötesi- Küçük Sevgilim
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bölüme bir piyon bırakır mısın?
İyi okumalar...
17. BÖLÜM: YANLIŞ KALMASI GEREKEN DOĞRULAR
İKİ GÜN ÖNCE
"Sürprizleri sevmem."
Karavezir'in sıcak, büyük elleri gözlerimdeydi. Beni dikkatle yürütüyordu. Hoş, dikkatle yürütmese bile kendimi ona salardım zaten. Ona güveniyordum.
Düşmeme izin vermezdi.
"Az daha sabret Küçük Fırtına," dedi. Sesi, yüreğime süpürdüğü şefkatti.
Hastanede olduğumuzu biliyordum. Bunu ikide bir, "Kuzey Hocam! Kuzey Bey!" diye bağıran insanlardan dolayı çok net anlamıştım, ki zaten burnuma çarpan keskin koku anında durumu tescillemişti.
Hastanenin içindeki yürüyen merdivenlere geldiğimizde dahi korkmadım. Ayağım boşluğa gelmedi ve Karavezir beni güvenle basamağa bindirdi.
"Hastanede olduğumuzu anladım zaten, kapatma gözümü!" Ellerini iteklemeye çalıştığımda, "Dursana kızım!" dedi ve sırtımı göğsüne yaslayıp çenesini de başımın üzerine sabitledi.
"İyi tamam," dedim ve başımı da hafifçe geriye attım. Şimdi başımın arkası tam olarak onun boynuna yerleşmişti. Ve vücudundan yayılan güvenin sıcağı yüreğimi tutuşturuyordu.
Bir an sonrasında camlarının kırılmasından korkmadan hem de.
"Geldik mi?" dedim sabırsız, küçük bir kız çocuğu gibi. Onun yanında kız çocuğu olmaktan korkmuyordum. Seviyordum, nazlanıyordum. O an bana gösterdiği tüm sabır öyle hoşuma gidiyordu ki anlamsızca sırıtmama engel de olamıyordum.
"Hayır, çok az kaldı."
"Bana bak," dedim heyecanla. "Doğru söyle, CERN'ü satın mı aldın? Daha ne kadar aşağıya ineceğiz?!"
