8. MUCİZE ASRIN

8.5K 467 90
                                    

Bölüm şarkısı:
Duman - Dibine kadar

......

Sabah uyandığımda altımda bir ıslaklık hissetmiştim. Yataktan kalkıp baktığımda, çarşaf da kocaman bir kan lekesi vardı. Reglin getirdiği duygusallık ile hemen gözlerim dolmuştu.

Adamın evinde kalmam yetmiyormuş gibi şimdi buda çıkmıştı. Odadaki dolaba ilerledim ve kapağını açmadan içinde temiz nevresimler olması için dua ettim.

Dolabın kapağını açtığımda, gördüğüm temiz çarşaflar ile sevinçten göz yaşlarım aktı.

Hemen nevresimleri değiştirip, kirli olanları banyodaki çamaşır makinesine attım.

Aşağı kata indiğimde Karanı, mavişi severken gördüm. Biraz durup onları izledim. Maviş Karanın omuzunda oturmuş, patilerini yalıyordu. Karan o sırada beyaz tüylerini seviyordu.

"Günaydın."

Beni fark edip seslenmesi ile irkildim. Sonra gülümseyip yanlarına doğru ilerledim.

"Günaydın. Şey çarşaflar kirlendi de, değiştirdim haberin olsun."

"Sorun değil kendi evin gibi davran. İyi misin?"

Kafamı salladım ve bir şey demesini beklemeden mutfağa girdim. Sanırım birazcık utanıyordum. Kahvaltı hazırlamaya karar verip, gerekli malzemeleri çıkardım.

Karan gelip masayı kurdu ve beraber kahvaltımızı yaparken sohbet ediyorduk.

"Şimdi bir anlatsana, sen nasıl regl oluyorsun?"

"Ben dediğim gibi çift cinsiyetliyim. Yani rahmim var ve regl olup hamile kalabiliyorum."

"Mucizesin sen."

"Hayır lanetliyim."

"Deme öyle, sen çok özelsin."

Uzatmak istemediğim için kafamı salladım ve sofrayı toplamaya başladım. Bugün acilen kliniğe gitmem gerekiyordu.

"Karan şirkete gideceksen beni kliniğe bırakır mısın."

"Tamam sen git hazırlan hadi."

Odama gittim ve eşyalarımı topladım, sonra üzerimi değiştirip odadan çıktım. Aşağıya indiğimde kapı da bekleyen Karanı görmem ile adımlarımı oraya yönlendirdim.

Evden çıkmadan mavişe veda ettim. Şimdi araba da oturmuş, pencereden dışarıyı izliyordum. Bugün yine eve gidecektim, ailemi bu bir günde hiç özlememiştim.

Düşüncelerimden, Karan'ın çalan telefonu sayesinde kurtuldum. Daldığım için bir an irkilmiştim. Karan bana bir bakış atıp telefonu açtı.

"Efendim Savaş bey."

Babamdı arayan kişi. Karan'ın telefonu hoparlörde olduğu için her şeyi duyuyordum.

"Ne zaman geleceksiniz Karan bey? Toplantının başlamasına az kaldı."

"Yoldayım şuan, Asrını kliniğe bırakıp geleceğim."

"Asrın kendi giderdi aslında, ama siz bilirsiniz."

Tabii ki, başka ne bekliyordum ki zaten? Kafamı sağa sola salladım. Asla sevmeyecekti beni. Araba durunca vardığımızı anladım. Karana teşekkür edip arabadan indim. Şimdi çalışmam gerekiyordu.

-

-

-

-

Abi bunlar nasıl sevgili olacak?

SARMAŞIK | MPREG Where stories live. Discover now