Mijn hoofd vol gedachten

Verdrietig

Ik kan niet slapen, omdat ik aan jou denk en verdrietig word. Sinds vrijdag gaat het elke avond zo als ik wil gaan slapen. Ik begin aan jou te denken, school en zo moet ik wenen. Dan duurt het misschien nog een uur of zo tegen dat ik rustig ben en echt slaap. Gelukkig slaap ik verder dan wel goed.

Vrijdag was ik veel verdrietig, zaterdag ook een moment, zondag ging het heel goed en heb ik denk ik net niet geweend. Vandaag was heel moeilijk, omdat ik verwachte dat je er ging zijn en je er niet was. Omdat je ziek bent heb ik gehoord.

Elke pauze dacht ik dat ik je ging zien op de speelplaats en zag ik je niet. Dan was ik na elke pauze verdrietig en vond ik dit heel moeilijk. Dit was zo drie keer gebeurd. Na de ochtend, na de eerste pauze en na de middagpauze.

Ik wil niet dat het elke dag zo gaat. Zondag ging het goed omdat ik mezelf eigenlijk echt heel de dag had bezig gehouden en het daardoor bijna niet moeilijk kon worden. Maar op school lukt dit niet goed. Toen ik thuis was van school ging het eigenlijk ook perfect en heel de avond was ik heel gelukkig. Tot nu dan. Omdat als je gaat slapen je met niets kan bezig zijn. Dat is het probleem.