Annemin bu durumu düşünce kendimi çok kötü hissettim. Onun benim yüzümden bu kadar üzgün olduğunu düşünce bundan sonra neler olacağı düşünüp duruyorum.
Bir anne olarak çocuğu için bir şeyler yapmak istiyor ve benim mutlu olmam için elinden geleni yapıyordu. Onun bu halini görünce çok duygulandım.
Cüneyt benimle ne konuşacak diye düşününce içim de tarifsiz bir duygu oldu. Bundan sonra ki hayatımın iyi ve güzel olması için sürekli dualar ediyorum. Dua ettiğim de içime huzur doğuyor. O zaman kendimi daha iyi ve mutlu hissediyorum. Derdim, sıkıntım olduğu zaman sanki üzerimden büyük bir yük kalkmış gibi hissediyorum.
İnsan bazen derdini kimseye anlatamaz ya, işte en iyisinin dua etmek olduğunu düşünüyorum. Annem dua eden bir insan olduğumu görünce mutlu olduğunu söylerdi. Yine de annem olarak derdimi, sıkıntımı anlatmamı istiyordu. Tabi ki de onu çok iyi anlıyorum.
"Kızım Cüneyt ile bir daha konuştun mu?" Annem bu soruyordu. Henüz onunla yüz yüze konuşma kararı aldıktan sonra onunla konuşmadığımı düşünce bunu nasıl söyleyeceğim diye düşünüp durdum.
Annem bana dikkatli gözler ile baktığı zaman benden bir cevap beklediğini düşününce derin bir nefes aldım. Aynı durum yüzünden onu üzecegimi düşününce kendimi çok kötü hissettim.
"Sessiz kaldığına göre onunla bir daha konuşmadığın öyle değil mi? İşte ben bundan korkuyordum. Tekrar aynı şeyleri yaşamanı istemediğim için dikkatli ol demiştim."
Annem aynı şeyleri yaşayacağımı düşünüp duruyordu. Zor zamanlarda hep yanımda olduğunu için onun şimdi neler hissettiğini çok iyi biliyor ve onu anlıyorum. Tabi bütün bunlar benim için de çok zordu. Yine de daha fazla üzülmesin diye ona bir şey belli etmemek için elimden yaptım. Annem olduğu için onu kandırmak kolay olmuyor.
"Annen ben iyiyim. Benim için endişe etme, olur mu? Lütfen bu yüzden kendini üzme. Her şey benim için, bizim için çok iyi olacak."
Benim bu sözlerimden sonra annemin yüzünde belli belirsiz bir gülümse oldu. Mutlu olmadığı her halinden belli oluyordu. Bu konunun daha fazla uzamasın diye başka bir şey söylemeden odama girdim.
Her şeyi daha açık konuşsak daha iyi olur ama ikimiz de bunu konuşacak cesaret yoktu. Peki hep böyle mi olacak diye düşünüyorum. Zaten son zamanlarda düşünmekten başka bir şey yapamıyorum.
***
Odam da otururken Cüneyt'ten mesaj geldiği zaman derin bir nefes alıp mesajı okumaya başladım. Kısa süreli sessizlikten sonra Cüneyt ile tekrar konuşmaya başlayacağımızı düşünmemiştim. Onun için bu benimi çok şaşırttı. Şimdilik anneme bu konu hakkında bir şey söylemeye karar verdim.
Benim yüzümden daha fazla üzülmesini istemediğim için ona bir şey söylemek istemiyorum. Ona bunları söylemediğim için bana kızacağını çok iyi biliyorum. Bir insanın ailesini üzmemek için uğraşması ne kadar zormuş. Şimdi bunu daha iyi anlıyorum. Tabi annem normal bir tepki olarak benimle ilgili her şeyi öğrenmek istiyor. Onu çok iyi anladığım için bir şey diyemiyorum.
Cüneyt'nin mesajına cevap bile vermeden telefonu yatağın üzerine tekrar koydum. Kısa bir süre sonra tekrar mesaj gelince yavaşça telefonu elime alıp mesajı okumaya başladım.
"Sinem kısa bir süre şehir dışına çıkmak zorunda kaldığım için sana dönüş yapamadım. Uzun süredir hasta olan anneannemi kaybettiğimiz için cenazesi için köye gitmek zorunda kaldık."
