Benim Adım Figen

PROLOG

Benim adım Figen. Kalem benim elimde ama yazar ben değilim.

🖋️

18.06.2017

Ölü bir zihin anılarını kapalı bir kutuya değil, koca, derin bir tabuta gömmüştü. O koca tabut pembe kaplı bir defterdi. Tek bir satırı boş değildi. Her santimi kelimelerle yaşanmışlıklara doluydu.

Bir şeyler yazıyor, yazıyor ve yazıyordu.

Yazmak unutmasının önüne geçiyordu. Sabah unuttuklarını akşam okuyarak geri kazıyordu zihnine.

Ellerini gerisin geri başını sardı. Anılarını gömdüğü defteri aradı. Yastığının kılıfını söktü, yorganı tümüyle yere serdi. Yoktu. Bazanın altını kontrol etti. Kitaplığındaki tüm rafları karıştırdı. Yoktu.

Unutmamalıydı.

Defterini aradı. Bulmadan duramazdı.

"Hayır," diye fısıldadı. "Henüz aklım başımda. Mantıklı düşün Figen."

Ne zaman üzerine düştüğünü bilmediği dizlerini yerden kaldırdı. Kitaplığına yöneldi. Yeni bir defter çıkardı. Masanın üzerindeki kalemi de eline aldığı gibi vücuduna nüksetmeye başlayan ilacı düşünmeden yazmaya başladı.

Benim adım Figen Vasildar. Defterim yok. Aldılar. Bulmalarına imkan yok aslında ama kayıp. Biri almış. Ama bu evde yazdığımı bilen kimse yok.

Biri almış.

Benim adım Figen Vasildar. Kalem benim elimde ama yazar ben değilim.

O defterde yaşadığım şeyler var. Okumazsam unutacağım. O defter geçmişim. Geçmişimi unutamam.

Bana unutturmaya çalışıyorlar.

Bugün üniversite sınavına girdim. Bunu hatırlıyorum. Benim adım Figen. Hukuk okuyacağım. Bunu biliyorum. Unutmadım.

Avukat olmak istiyorum ve onlar da beni destekliyor. Destekliyorlar çünkü onları yaptıklarından dolayı aklayacağım zamanı gelince. En azından onlar öyle düşünüyor.

Benim adım Figen. Unutmayacağım. Hiçbir şeyi.

Hızlı hızlı yazıyorum. Unutmamak için.

Benim adım Figen. Bugün bana ilaç verdiler. Önceki günler gibi. Doktor artık tamamen zihnimin öleceğinden bahsetti bu sabah. Her gece uyumadan önce koluma iğne vuruyorlar. Sabah bomboş hissediyorum uyanınca ama ben, onlar ilaç verdikten sonra bile yazdıklarımı okuyorum. Unutmadım. Benim adım Figen. Unutmayacağım.

Zihnim yaşananları dün gibi hatırlıyor.

Benim adım Figen ve ben hiçbir şeyi unutmayacağım. Çabalıyorum.

Bugün sınava girdim. Kazanacağıma eminim. Ve hepsini sağladığım adalete ben teslim edeceğim. Evet sağladığım adalet. Çünkü adalet yok!

Benim adım Figen. Ölü bir zihin ve capcanlı bir geçmişe sahibim.

Merdivenden gelen sesle hızlıca dolu dolu olan sayfayı koparıp göğsüne sakladı. Elinde kalem önünde defterle kapı açıldığında korkuyla karşıya baktı.

"Allah senin belanı versin!" aniden saçlarında hissettiği koca ellerle ayağı kalktı. "Amca dur!"

"Dur öyle mi dur?" kendine çevirdiği kıza sert bir tokat attı. "O eve girip çıkan doktorlara ben ne paralar döküyorum haberin var mı? Yok! Hanımefendi bir de unutmamak için günlük tutuyor."