Merhaba arkadaşlar herkese iyi akşamlar umarım iyisinizdir 🌸
Mami'yle Arman'ı yakıştıranlar olmuş...
Devran'la Arman'ı yakıştıranlar olmuş...
Bakalım neler olacak siz hangi taraftasınız☺️
Medyadaki şarkı bana Arman'ı hatırlatıyor nedense ilk başta bölümleri yazarken dinliyordum sonra baktığımda şarkı sözleriyle Arman'ın uyumlu olduğunu gördüm. O yüzden artık ne zaman bu şarkıyı dinlesem aklıma Arman geliyor.
Bölüm sonunda Mami sizlerle olacak 💃💃
Bölümler ilerledikçe karakterlerin fotoğraflarını yayınlayacağım böylelikle okurken hayal etmeniz daha kolay olur.
Son olarak aklıma ilk gelen kelimeyi Arman'ın soy ismi olarak kullandım. Wattpadde çok fazla vakit geçirmeye fırsat bulamadığım için daha önce kullanıp kullanılmadığını bilmiyorum. Bunu en başta belirtmek istedim.
Hepinize keyifli okumalar 🌸🌸
Hayat bazı insanlara karşı adil değildir. Daha acımasızdır sanki. Ben mi çok isyankârdım diye düşünüyorum bazen ama hayır değildim. Haklıydım hayat bana karşı adil davranmamıştı.
Önce annem ve babam sonra kardeşim, çocukluğum, gençliğim derken bütün herşeyi çalmıştı elimden.
O gece kaçtıktan sonra saatlerce koşmuş gün ağarırken anca ormandan çıkabilmiştim. Dönüp arkama baktığımda hiç kimse yoktu.
O an geri dönmek istemiştim. Ne olursa olsun geri dönmek ama sadece kendimi değil ileride kardeşimi de kurtarabileceğim hissi bunu yapmamı önlemişti.
Biraz da korkuyordum. Hatta çok korkuyordum dönünce olacaklardan korkuyordum. Bir yandan da ne yapabilir ki daha diyordum.
Sığınacak bir yer bulabilmem güneşin tepeye çıkmasına kadar sürmüştü. Bu süreçte çok acıkmış ve susamıştım. Uykumda vardı. Yapabileceğim tek şey yürümeye devam etmekti.
Yürüdüm ve yürüdüm... En sonunda uzaktan bir benzinlik kendini göstermişti. Daha da hızlanmış ve benzinliğe gelmiştim.
Kocaman bir marketi vardı. Kapının önünde dikilirken içerideki adam beni fark etmişti. İlk başta görmezden gelmeye çalışsa da beni baştan aşağıya süzünce şaşırmış ve hemen içeriye almıştı.
" Bu üstünün başının hali ne ne oldu sana böyle?" Deyince ağlamaya başlamıştım. Hiç durmadan ağlıyordum.
Yitip giden aileme ağlıyordum, korkularıma, öfkeme, elimden bir şey gelmeyişine ağlıyordum.
O sırada adamın ne yaptığını görmesem de gelen seslerden telefonla konuştuğunu anlamıştım.
Ağlamam biraz dinince adam bana yiyecek ve içecek bir şeyler vermişti. Ben onları yerken hiçbir şey söylemeden beni izlemişti. Aradan uzun bir süre geçtikten sonra polisler gelmişti. Adamlar benim halimi görünce birbirlerine bakmışlardı.
Tıpkı Rüzgâr'ın bana söylediği gibi ailemin öldüğünü söylemiştim ki yalan da değildi.
Anne babamın kim olduğunu sorduklarında anne ve babamın ismini söylemiştim. Böylece adamlar şaşırarak birbirlerine bakmıştı. İçlerinden uzun olanı konuştu.
"Bize ismini söyleyebilir misin?"dedi.
Gözlerim dolu dolu dolu ismimi söylemiştim.
Marketçi de şaşırmıştı.
" Bu kız Kozanların kayıp kızı mı?"
"Arman hey Arman daldın gittin yine" patronun seslenmesiyle kendi düşüncelerimden çıkararak ona döndüm.
"Efendim patron" "Masa 3'ün siparişi götür şunları" diyerek tepsiyi elime verdi. Arkamı dönerek köşedeki masaya yürümeye başladım.
"Buyrun siparişleriniz. Afiyet olsun." Diyerek yan yana oturmuş çifte siparişlerini verip yerime tekrar döndüm.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kabuk Yarası
Mystery / ThrillerBazı yaralar vardır kabuk bağlamayan zaman geçtikçe daha çok can yakan... Arman'ın yarası da öyleydi yıllar geçtikçe bir şeylerin farkına vardıkça kendine olan öfkesi daha da artıyor canından can gidiyordu. Pişmanlığı bir çığ gibi omuzlarına yükleni...
