Merhaba arkadaşlar
Kısa bir aradan sonra kaldığımız yerden devam ediyoruz 💃
Bu aralar modum çok düşüktü aklımda gidişat olsa da oturup iki satır yazamıyordum.
Şuan daha iyi sayılırım yeni bölümle karşınızdayım umarım beğenirsiniz
Herkese keyifli okumalar 🌸
Günler haftaları, haftalar da ayları kovalıyordu zaman çabucak geçerken mevsimler değişiyordu ve aradan bir yıl daha geçmişti...
Şu sıralar günlük rutin işlerime devam edip duruyordum başka yapabildiğim bir şey yoktu.
Yıllardır olduğu gibi yerimde sayıp duruyordum. Bir adım atsam da o adım sanki bana bir lütuf gibi geliyordu ama devamında ise hiçbir şekilde ilerleme yaşamayınca o lütuf benim için daha çok acı veren bir yüke dönüşüyordu. Beni en çok yoran şeylerden bir tanesi de buydu.
Hâlâ hiçbir şey bulamamak beni çıkmaza sürüklüyordu. Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum.
Nasıl yaşamalıydım?
Nasıl hareket etmeliydim?
Hiçbir şekilde hiçbir zamanda yerim yok gibiydi.
"Bakar mısınız?"
Seslenen müşteri ile beraber silmiş olduğum masayı bıraktım ve o tarafa yöneldim.
" İki kahve alabilir miyiz?" Siparişi not alarak arka tarafa yöneldim ve kağıdı masaya bıraktım.
Çalışmaktan da yorulmuştum hiçbir şey yapmak istemiyordum. Her açıdan tükenmiştim.
Boşlukta bir oraya bir oraya savrulup duruyordum bu beni çok yıpratmıştı.
Benliğimde umut denilen bir şey kalmamıştı.
"Kahveler hazır."
Arka masadan aldığım kahveleri sipariş gelen masaya götürüp bıraktım. O sırada kafenin kapısı açıldı ve içeriye orta yaşlarda üzerindeki kıyafetlerden dolayı uzaktan bile varlıklı olduğu belli olan bir kadın girdi.
"Hoşgeldiniz." Diyerek bir masaya yönlendirdim arkamı döndüm tam oradan ayrılıyordum ki
"Arman" demesiyle durdum ve ve kaşlarımı çattım ona doğru döndüğüm sırada gözündeki güneş gözlüklerini çıkarttı.
"Beni hatırlamadın mı?" Gözlüğünü çıkartmasıyla şaşırmıştım ve çatmış olduğum kaşlarım bu sefer havaya kalkmıştı.
"Sen..." Hızla masaya yaklaşmıştım.
"Ne zaman çıktın?" Güldü.
"Çok olmadı, daha yeni çıktım birkaç ay oluyor."
Onu gördüğüme sevinmiştim.
"Otursana" dedi. İçeriye şöyle bir baktım, kalabalıktı. Şu an mola veremezdim. Tam o sırada bir müşteri seslendi, refleks olarak o tarafa döndüm daha sonra ona baktığımda beni izlediğini fark ettim.
Gülümseyerek "Sen işlerini hallet ben seni burada bekleyeceğim bu arada bana da bir kahve getirirsin artık." Dedi. Böyle söylemesiyle işime döndüm. Zaten kalabalıktı mola verecek vaktim yoktu. Verilen siparişleri götürürken onun da kahvesini masaya bırakmıştım. Gün içerisinde gözüm arada bir o masaya takılıyordu. Kendi halinde bir şeylerle uğraştığını gördüm. Saatler geçerken ortalık sonunda biraz da olsa sakinlemişti ve izin isteyip gelip yanına oturdum. Gelirken bir fincan da çay getirmiştim onu da masaya bıraktım. Gözlerini elinde tuttuğu telefondan kaldırmıştı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kabuk Yarası
Mystery / ThrillerBazı yaralar vardır kabuk bağlamayan zaman geçtikçe daha çok can yakan... Arman'ın yarası da öyleydi yıllar geçtikçe bir şeylerin farkına vardıkça kendine olan öfkesi daha da artıyor canından can gidiyordu. Pişmanlığı bir çığ gibi omuzlarına yükleni...
