Uyandığımda aşağı inmek için hazırlandım saat daha 6'ydı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aşağı indiğimde bahçeden sesler geliyordu. Bu saatte kim orada diye merak ettim. Oraya doğru ilerledigimde adımlarım dondu.
"Bana bak sana yardım ettiğimi kimse bilmeyecek. Bu sondu sana son boyun eğişim." Dedi Akay.
Ada ile göz göze geldik. Gözünden haylaz bir pırıltı geçti.
"Ama abicim sonuç olarak ben senin kardesinim ya hep öyle dedin bu olaylardan sonra." Dedi değişik bir eş tonuyla.
Akayın yüzü tam gözükmüyordu ama yüzünü yumdu.
"Evet sen benim kardeşimsin.." Ada devam etmesi için dürttü.
"Seni A-Arelden daha çok seviyorum kardeşim.." sonra bu tarafa döndü göz göze geldik. Nasıl baktım ona bilmiyorum ama sanki kahrolmuş gibi baktı bana.
Gülümsedim ve "En azından seni seven bir kız kardeşe sahipsin.." çantamı almak için sakın adımlar ile odama yöneldim.
Bana o kıza benzediğini söyledikten sonra o kızı her şartta savunması.
Kırılmıştım ama bana yaptıklarını bile bile o kızı kurtasmasina..
Kırılmıştım ama beni o kız gibi olduğumuzu söyleyerek yargılayıp o kızı sevmesine..
Kırılmıştım ama bana hiç şans vermemesine...
Aslında ben ona ne çok kırılmıştım...
Sadece ona değil Alkın ve Alkan hariç hepsine..
Yorulmuştum fazlasıyla, bu aileye geleli iki buçuk hafta oluyor ama ben bu kısa zaman diliminde yıprandım.
Beni düşünmüyorlardi hatta belki bencilce gelecek ama bazen Alkın ve Alkan dahi düşünmüyordu. Misal dünki o olayda herkes polisler gittikten sonra normlaa döndü.
Kimse hiç bir şey sormadı. Bilmiyorum belki abartıyorum ama tek başimaymisim gibi geliyor. Oturduğum yerde kıpırdandım bir anda.
Sanki birisi beni gözetliyordu. Farkındaydım. Ama o bunu fark etmemeliydi.
Of hayatımda bir bok da eksik olsun. Başıma gelmeyen kalmıyor mk.
Ofofofofofo neyse ya ben en iyisi okula doğru gideyim kesin kaçırılırım sonra da kimse beni kurtarmaya gelmez en sonunda Supriz karakter gelir ve hayatımın dengesi bozulur.
Yine çok boşyaptın gece sen desene şuna ben okula gitmek istemiyorum diye.
Ne alakası var ya.. of tamam öyle. Neyse aşağı inek bari..
Aşağı indiğimde kimse sofraya oturmamisti ilk defa şu sofraya vaktinde geldim.
Abi fark ettimde kimse yok evde sanki çünkü saat kaç oldu hala sofraya kimse gelmedi. O esnada bir ayak sesi geldi kafamı kaldirdigimda Akay di.
"Annemleri mi bekliyorsun?" Kafamı salladım.
"Onlar gittiler sabah erkenden Yalova daki eve doğru ben işlerim var diye kaldim her ay yapılan bir gelenek aslında. Seni neden almadılar ki.." Sonlara doğru sesi kısılmişti..
Beni unutmuşlardı.. Bizi Rabia dışında kim hatırladı? Kimse.. en çık da Alkın ve Alkana kırıldım.
"Boşver ben alışkınım zaten ben çıkayım o zaman." Dedim sanki beni çok takıyor ya.
"Kahvaltı?"
"Sevmem." Yalan en sevdiğim şey yemek yemektir.
Hızlıca çıktım ve yürümeye başladım. Hayatı sorguladım..
Bu ailede gercekten sevilmiyor muydum?
Ne yapmıştım? Kendi ailem bile beni sevmiyorlardi. Misal yarın doğum günüm hangisi hatırlıyor?
Onlar sadece Aralın doğum gününü hatirlar..
Okula vardığımda sınıfta kimse yoktu neredeyse. Erken gelmiştim azıcık uyuyabilirim.
Okul sıradan geçti Umut gelmemişti. Okul sonrası sahile gittim. Bankaları es geçerek kayalıklara ilerledim. Telefonuma mesaj geldi.
Bilinmeyen n: -Ailenin senden sakladığışeylerolduğunu biliyor muydun?
