Duşa girdim yarım saat kendimi suya bıraktım. Çok iyi gelmişti.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hazırlandım ve dolabımda büyük çantayı aldım. İçine bir kaç parça kıyafet koydum ve Bir miktarda param vardı onu en köşeye koydum.
Herşey hazır olunca Alparslan beyin verdiği kredi kartını elime aldım ve odanın balkonuna doğru geldim.
"Abi çıkalım mı?" Gözlerin parlayarak bana baktı ve hızlıca kafa salladı.
"Abi.. şimdi aşağı inince çok ufak bir işim var beklersin değil mi?" Dedim nasıl çıktığını anlayamadığım bir sesle.
Belki çocukça gelicek ama bana tek değer veren kişiyi kaybetmekten korkuyorum.
"Bebeğim merak etme seni bırakmayacağım." Dedi anlayışla.
Aşağı doğru inerken çantamı elimden aldı ve tek eliyle taşımaya başladı diğer eliyle elimi tuttu.
Aşağı indigimizde bana anlamaz gözler ile baktı.
"Alparslan bey." Dedik soğuk çıkan sesimle ile.
"Kızım, bir şey mi oldu?" Dedi telaşla
"Evet, çok şey oldu ama en önemlisi ben Arel oldum." Diyip yaklaştım ona kimse beni anlamıyordu yüzlerinden belliydi.
Elimdeki kartı ona doğru uzattım.
"Bana babalık yapmayan, aile olmayan birinin kartını veya parasını kullanmam. İnanın bana ben istersem sizden bile zengin olurum. Ayrıca kimseye muhtaç değilim." Kartı onun eline bırakıp Sevim hanıma döndüm.
"Sevim hanım." Dediğimde hevesle bana baktı. Bu kadın anan olmasa dövmüştüm. Bendee.
"Size gelince evet sözlüyüm ama kendimden 18 yaş büyük bir adam ile. Siz beni korumak yerine onun önüne atıyorsunuz her seferinde. Size anne dememi istediğinizi biliyorum ama bende şu var ki hak edene hak ettiği kadar gerçi sizin ile konuşmama bile değmezsiniz." Dedim iğrenerek.
Yüzü düşmüştü bariz bir şekilde bu konuşmayı beklemiyordu. Arafa döndüm.
"Araf." Bana baktı ama bir Umut der gibi. O akıllı biriydi ve ne diyeceğimi anlayabilirdi ama en azından sabaha kadar böyleydi gözümde.
"Sen benim gerçekten abimdin. Bana o kadar nadir bulunan bir cicekmişim gibi davrandın ki inandım. Ha bu arada hiçbir şey bilmiyorsun diyeceksiniz diye söylüyorum. Tehdidi edildiginizi biliyorum. Ama kırdın beni. Kardeşlerim varken senin yanında olamazdim Arel. Bu söz varya o gün bittin bende." Dedim ona boş gözlerle ile.
Araza döndüm "Araz." Bana sadece baktı duygularını çözemiyorum.
"Sen sözde yanımdaydın ama benim yanımda hiç durmadin hep sessizdin. Herkes konuşurken sen sadece dinledin. Tepki göstermedin. Bilmiyorum belki yanlışım ama sen beni hiç sevmedin." Dedim yıkık bir şekilde.
"Akay." Dedim bana bakıyordu zaten.
"Sen. Benden hep nefret ettin. Bu tehditlerle değil hep öğrendin benden. Ne dersen de o gün bittin gözümde." Kimse ne zamandan bahsettiğimi bilmiyordu.
"Sen gerçekten bana dediğin kelimelerden dolayı bittin. Ve özür de dilesen ayaklarıma da kapansın bizim aramızdaki hiçbir zaman abi kardeş ilişkisi olmayacak." Dedim sert bir sesle
"Alaz." Ona baktım iyice baktım.
"Alp için yaptıkların gözlerimi yaşarttı. Bir kardeşin karşılığında diğeri güzel anlaşma." Herkes anlamistj bildigimi.
"Onun fotoğrafları karşılığında bana kötü davranmak.. Mantıklı ama değmez. Misal bak bana Alp her bokumu biliyordu. Tek yaptığı dalga geçmek oldu. Pek güvenme ona senin tek yanlışın onun için bana kötü davranmaktı."
"Alp." Dedim oldukça istemeyerek.
"Sen.. Sen beni gerçekten güldüren kişiydin. Ama yaptıkların bana bakışların.. Senden nefret etmiyorum yanlış anlama." Dediğimde gözlerinden ufak bir umut gördüm. Ama devam ettim
"İnsan değer verdiği insanlara küser onlardan nefret edermiş. Ben sana karşı sadece hissizim. Yoksun benim için. Kırılmıyorum, üzülmüyorum. Benim için benim acılarimla dile getirmeye korktuğum şeylerle dalga geçtiğin gün bittin sen." Dedim hissizce.
"Aral.. sözde ikizim olucak şahıs."
"Biliyor musun en çok senden nefret ediyorum.. Çünkü sen benim tacize uğrama ihtimalimi görmezden geldin. Senin yüzünden saatlerce ağladım ben haberin yok ama demi? Hep bir ikizim olsun istemişimdir ama şuan lanet ediyorum keşke olmasaydı diyorum. Ama aynı alpe olduğu gibi sana kırılmıyorum çünkü benim için o kadar bile değerin yok."
Ağır geliyordu bu konusmalar ama bir o kadar rahatlatiyordu. Belki yıllar sonra yüzüme bakabilmeleri için bunları anlamaları gerekiyor.
" Arın."
"Sen benden özür dilediğin gün bana yine inanmadın. Sen beni kırdın gerçekten. Bilmiyorum belki yanlış ama yıktın beni."
"Veee ikizlerr."
"Olm yoksunuz siz benim için anlatabiliyor muyum? Doğum günümü bile hatirlamadiniz. Beni buradan unuttunuz. Eğer unutmasaydiniz ben kacirilmayacaktim. Ama neyse degmezsiniz." Dedim
Sonra abime döndüm. Gülümseyerek "Abi gidelim mi??" Dedim.
Bana gülümsedi ve anlayışlı bir şekilde baktı. "Tamam bebeğim gidelim."
Elimi tuttu son kez içeriye baktığımda yıkık bir Akşın ailesi vardı. Zaferle gülümsedim ve emin adımlar ile evden çıktık.
