KAYIP AİLE (Ara Verildi)

2.Bölüm: Bu İşte Var mısınız?

*Hayat seni değil, sen hayatı yönet...*

Hayatı değiştirmek bizim elimizde mi? Yoksa akışına mı bırakmalıyız? Bunun cevebını kimse bilemez ya da bildiğini sanar. Benim tek bildiğim bir şey var, benim kaderim benim elimde. Değiştirmem gerekiyorsa ben değiştiririm.
Kapının çalınmasıyla, birden yerimden sıçradım.

- Gir!

- İyimisin? Yani yüzün aşırı solmuş ve bitmiş bir halde. Ardından elimdeki kağıda bakıp," O ne? Yoksa anne-"

-Hayır. Yani malesef. Off! Daha da kötüsü, deyip kendimi tutamadan ağlamaya başladım.

- Niye ağlıyorsun abicim? Bak her şey düzelecek.

- Hayır hiç birşey düzelmeyecek!

Dayanamıyordum, anlatacak gücüm yoktu. Kağıdı eline verip, odadan çıktım. Oturma odasına doğru ilerledim.

Hayat neden bu kadar acımasız? Neden sürekli kendisi gibi acımasız insanları karşımıza çıkarıyor? Neden? Tutup elimi çıkarsa keşke şu bataklıktan. Hayallerime kavuştursa. Keşke bana acısa.
Ailemizde sadece düzgün ilişkisi olan ben, abim ve kardeşim vardı. Annem ile babam yalandı. Evlilikleri yalandı zaten. Tâki o geceye kadar. O geceyi hiç unutamıyorum bundan iki sene önceydi. Annem o zamanlar hamileydi. Ben on dört yaşımdaydım. Abim ise on altı yaşındaydı. Annem babamla yine kavga etmişti ve yine sinirini bizden çıkatıyordu. Tabii ben öyle zannediyordum. ' Nehir! Çabuk buraya gel' ben korkarak yanına yaklaşmıştım. Bana aniden sarılmıştı.

- Çok özür dilerim annecim. Lütfen benden korkma. Tamam mı? Lütfen. Lütfen.

Ağlayarak ona sarılmıştım. O günden sonra değil bizimle, babamla bile kavga etmedi.

- Şimdi daha iyimisin? Alo Yusuf'tan Nehir'e. Nehir!

-Ha! Efendim abi. Şey... Pardon dalmışım.

-Sorun değil. O mektubun kimin yazdığı ile ilgili bir bilgin varmı?

- Hayır yok. Peki neyden bahsediyor.?

- Anlaşılan bize bir şey anlatmak istiyor. Dedi. Gecenin geri kalanını düşünerek ve planlar yaparak tamamladık.

Abim biraz sessizleştikten sonra, "Vaybe! Kim derdi annen ve babanı kaçıracaklar ve sende onların nerede olduğunu merak edeceksin çok değişik değil mi?"

- Cidden bunu mu düşünüyorsun? Ailemiz parçalandı senin dediğine bak.

- Benim amacım sadece seni neşelendirmek istiyorum... Plan şu yarın ilk iş Yusuf, Mert ve Bora'yı çağıracağım. Sende Irmak'ı. Tabi istersen.

- Bora kim?

- Yusuf'un arkadaşı. Arada sırada konuşuyoruz. İyi çocuk.

Abime pek de inanmamış gibi baktım. Çünkü bunu içtenlikle söylemiyordu.

- Mert bile çocuğu sevdi.

- Ne!

Hiç kimseyle(abim dışında)konuşmayan çocuk kimler ile arkadaş vaybe! Aaa,dur bir dakika kiminle arkadaş olduğundan banane.

- Yani beni bile şaşırttı. Her neyse ben uyumaya gidiyorum. Sana iyi geceler. Diyerek anlımdan öptü.

- Sanada iyi geceler, dedim. Abim odadan çıktıktan sonra ayağa kalktım. Uyumam gerekiyordu. Telefonuma baktığımda saat,01:30 geçiyordu.

Yavaş yavaş odama doğru ilerledim. Sabah uyandığımda saat daha 06:47'di Leyla' nın olduğu yatağa baktığımda boştu. Hemen içeriye koştum. Orada yoktu. Gözlerimden yaşlar süzülüyordu. Neler oluyordu böyle? Daha sonrada mutfağa koştum. Orada da yoktu. Kafayı yemek üzereydim. Ne yapacğımı şaşırdım. Aşırı tepki verdiğimi fark edip duraksadım. Derin bir nefes alıp, sakinleşmeye çalıştım.