Tenimin üzerinde teni vardı. Hastalıklı bir adama ev sahipliği yapan göğsüm cayır cayır yanıyordu. Verdiği soluklar diken gibi batıyordu tenime. Bana bir sarmaşık misali sarılmış, her zerresini hissetmemi ister gibi bırakmıştı tenini üstüme. Kokusu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar dilerim...
Oy ve yorum yapmayı lütfen unutmayalım.
▪︎▪︎▪︎
"İstemiyorum, bırak!" Sırtına vurabildiğim kadar sert vururken bir yandan hem kıyamıyor bir yandan da beni un çuvalı gibi taşımasına sinir olduğum için gücümün yettiğince vuruyordum.
"Bırak beni, bırak!"
"Mihri beni sinirlendirme!" Gür bir sesle bağıran adam beni yerimden sıçratırken artık o da en az benim kadar sinirliydi.
"Canını yakmamak için kendimi zor tutarken sen yangına körükle gidiyorsun kadın!"
"Bir de onu da yap! Hiçbir şey yapmamış gibi gel bir de canımı yak!" Bu söylediklerimden sonra bedeni gerilirken ben hâlâ daha onun ellerinden kurtulmaya çalışıyordum.
"Bıraksana ya!"
"Unut onu! Öyle bir şey olmayacak!" Ben ne kadar bıkmadan beni bırak dersem o da bıkmadan seni bırakmam diyordu.
Ya düzgün iki insan gibi bir yerlerde buluşup tanışarak ilerletemez miydik bu işi?
Olmazdı...
Çünkü Melikşah Bey şu an kendisini herkesten saklıyordu. Babasının onun dışarıda olduğunu bilmesini istemiyordu.
O zaman bugün dışarıda ne işi vardı?
"Melikşah!" Sesimi bir kez daha yükseltirken o yanına geldiğimiz aracın yolcu koltuğunun kapısını açıp beni zorla otutturdu ve kemerimi takıp kapıyı kapattı.
Kemerimi takmasının sebebi kaçmamam için bir uyarıyken şu saniyeden sonra kaçamayacağımı bildiğim için hiç girişimde bulunmadım.
Bir kere daha bu girişimim sonuçsuz kaldığı için moralim iyice bozulurken kafamı arkaya yasladım.
Ne zaman her şey yoluna girecekti?
Ne zaman bunu başarabilecektim?
Şoför kapısı açılıp Melikşah içeriye girdiğinde hareketlerinden sinirli olduğu belli oluyordu. Kapıyı arkasından sertçe çekip kapatırken sıçramak üzereyken kendimi tuttum.
Sakince otururken o yine sert bir hamleyle arabayı çalıştırdı ve gaza bastı.
"Mihri... Mihri... Mihri..." Yine adımı sayıklamaya başladığında kendini kaybetmeye başladığını fark ettim.
"Arkamı her döndüğümde benden kaçarsan seni bir odaya hapsetmek zorunda kalırım. Bir köpek gibi hapsedilmek hoşuna gidecek mi?" Söyledikleri o kadar zoruma gitti ki ona yaklaştığım her andan pişman oldum.
