Küçük Bir Sır✓

0.3

Sessiz sokak aralarındayken anladım,
O kadar dar ve sessiz ki.
Işte o an anladım..
Sensizlik böyle suskun ve dar sokaklardan
Ibaret..

***

Titremeyle uyandım adeta yastığımın altındaki telefonumu alıp arayan kişiye baktım gözlerim büyümüştü şaşkındım.

Arayan mert'i tam telefonum elime aldığımda kapandı bi anda sonra birden bildirim geldi mesaj atmıştı yukardan kaydırarak mesaja girip okudum.

Gönderen;Mert

"Merhaba ada şey ben mert merak etim bi sormak istedim aradım ama açmadın bi türlü"

"Biliyorum saat gece 9 ama merak işte napabilirim ki."

"İyisin dimi?"

Bi anda yüzümde tebessüm oluşmuştu ilk defa benim iyi olup olmadığımı soran kişi..

Hemen mesaj kısmına basıp yazmaya başladım hiç tereddüt etmeden

Gönderdiğin kişi;Mert

"Merhaba mert merak etme iyiyim ben sadece küçük bişi yaşandı önemli değil."

Ardından hemen çevrimiçi olduğunu gördüm adeta saniyede cevap verdi

Gelen mesaj:mert

Mert:
Önemli değil mi??

Halini hepimiz gördük neden böyle oldu sebebi ne?

Ada:
Boş verelim.

Mert:
Söylememek istediğini anlıyorum sorun değil..

Sadece sebebi ne merak etim ona gore yardım etmek isteriz

Melek ben sarp..

Ada:
bu yardım etmekle olmuyor bizzat denedim yardıma ihtiyacım yok her zamanki gibi.

Mert:
Sen öyle san!

Telefonun ekranını kapatıp yatağıma geçip uzandım bi an rahatlama gelmişti mutlu hissediyordum..

Neden...

Ardından telefonumu yastığımın altına koydum tam gözlerimi kapatırken o sesleri duydum tekrar..

"Hayır,olamaz simdi olmaz yalvarırım lutfenn yalvarırım sus"

Kulaklarımdaki o çınlama sesi beni deli etmişti..
Kalbimin atış sesleri bedenimin titreyip terlemesi kafamı duvara vurmam..
Hiç biri doğru olamazdı bu ben miydim yoksa değil miydim gerçek ben kimim..
Korkuyordum adeta nefesim kesiliyordu ayağı kalktım ve ilacı aramaya çalıştım nereye koyduğumu yemin ederim bi gıdım bile hatırlayamıyordum
Hemen çalışma masamın çekmecesini açtım ilacı gördüğüm gibi içtim hayla titriyordu bedenim gözlerim kararıyor kısılıyordu resmen.
O an kapı açılma sesiyle benim baygın bir şekilde düşmemle bir oldu..

Ertesi gün

Gözlerimi araladım sakin bir şekilde açtım baş ucumda annem vardı.

"Kızım uyandın çok sükür sana bisi olucak diye cok korktum"

"İyiyim annem.."

"Hepsi benim sucum seni evde gec saate kadar birakmamalıydim cok özür dilerim kızım."

Annemin gözünden yaşlar akıyordu onu bu kadar üzgün görmemiştim aslında suçu yoktu ilaçlarımı erken içmeliydim ama napabilirdim unutkanlık işte..