Ο Τελευταίος Πρίγκιπας

Σημαντική σημείωση

Προσοχή!

Η ιστορία που θα διαβάσετε βασίζεται εν μέρει σε αληθινά γεγονότα και περιέχει και αναφέρει πρόσωπα που υπήρξαν πραγματικά. Ο Αλεξέι Ρομανόφ, ο Βλαντιμίρ Λένιν, ο Ιωσήφ Στάλιν, η Ναντέζντα Κρούπσκαγια και άλλα ονόματα που αναφέρονται ανήκουν σε αληθινούς ανθρώπους μιας άλλης εποχής. Ωστόσο, η ίδια η ιστορία δεν είναι αληθινή. Πρόκειται για μυθοπλασία με βάση ένα πραγματικό γεγονός που κατέληξε εντελώς διαφορετικά απ’ ό,τι παρουσιάζεται σε αυτήν. Συνεπώς, δεν είναι σε καμία περίπτωση έγκυρη πηγή πληροφοριών για το συγκεκριμένο πρόσωπο και γεγονός με τα οποία ασχολείται.

Παρακάτω, επισημαίνω ορισμένες ιστορικές ελευθερίες που πήρα εξ ανάγκης στο μυθιστόρημα.

Ο Στεπάν Νικίτιν, που παρουσιάζεται εδώ ως βοηθός επικεφαλής του αποσπάσματος που ανέλαβε και διεκπεραίωσε την εκτέλεση της οικογένειας Ρομανόφ και αναλαμβάνει την επιθεώρηση της ταφής τους αποτελεί πρόσωπο μυθοπλασίας. Επικεφαλής ήταν στην πραγματικότητα ο Γιάκοβ Γιουρόβσκι και φρόντισε εκείνος να ταφούν όλα τα σώματα ακριβώς όπως έπρεπε. Επειδή λοιπόν δεν ήθελα να αλλοιώσω σε τόσο μεγάλο βαθμό τη φιγούρα του Γιουρόβσκι, αλλάζοντας τις πράξεις και τις σκέψεις του, έβαλα έναν δικό μου ήρωα ως βοηθό του.

Ακόμα, στο μεταίχμιο μεταξύ 1923 και 1924 δεν μπόρεσα να σιγουρευτώ αν ο θίασος του Θεάτρου Καμέρνυ, το οποίο έχει σημαντικό ρόλο στην ιστορία μας, είχε επιστρέψει από την περιοδεία του εκτός Σοβιετικής Ένωσης ή όχι. Έτσι, παραχώρησα για λίγο καιρό το μικρό θέατρο και σ’ ένα ακόμα φανταστικό πρόσωπο: τον αναρχικό, ιδεαλιστή συγγραφέα Κόνσταντιν και τον ετερόκλητο θίασό του. Αυτό για να εξασφαλίσω πως το θέατρο θα ήταν ανοιχτό και δραστήριο για όσο θα το χρειαζόμουν, είτε ο θίασός του είχε επιστρέψει από το εξωτερικό είτε όχι.

Το μυθιστόρημα αυτό το γέννησε το απλό ενδιαφέρον για την Ιστορία και τις τροπές της, την ανθρώπινη ψυχολογία και τις ανθρώπινες σχέσεις. Δεν αναπολεί τους καιρούς των Τσάρων, ούτε και ευλογεί το καθεστώς που ακολούθησε. Δεν προέρχεται από μια φίλη της μοναρχίας που υποστηρίζει με τρυφερότητα τον Νικόλαο και τον γιο του, ούτε όμως κι από μια αριστερή ή κομμουνίστρια που προτίθεται να δοξάσει το όνομα του Λένιν ή του Στάλιν. Δεν εύχεται ο τελευταίος διάδοχος του θρόνου της Ρωσικής Αυτοκρατορίας να είχε ζήσει ούτε και υπονοεί πως σε αυτήν την περίπτωση τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Δεν βασίζεται όμως ούτε στην πεποίθηση πως ο θάνατός του ήταν το μαγικό κλειδί με το οποίο η χώρα έλυσε όλα της τα προβλήματα κι έγινε ουτοπία. Πρόκειται απλώς για μια προσπάθεια να ειπωθεί ένα ιστορικό «τι και αν;» μέσα από τα μάτια ενός ήρωα που έρχεται αντιμέτωπος με δύο πτυχές του εαυτού του. Οι αξίες του αλλάζουν, συγκρούονται με τις παρελθοντικές. Ο τρόπος που έβλεπε τη ζωή φαίνεται να μην έχει και πολλή σχέση με το πώς τη βλέπει τώρα. Κι όλα αυτά σε ένα περιβάλλον καινούργιο, ξένο και εχθρικό για εκείνον.

Αν οποιαδήποτε/οποιοσδήποτε διαπιστώσει ότι διαφωνεί ιδεολογικά με την ιστορία, θα την/τον προέτρεπα να λέει τη γνώμη της/του με σεβασμό στα σχόλια και να λαμβάνει υπόψη ότι οι προθέσεις μου ως δημιουργού δεν είναι σε καμία περίπτωση να προπαγανδίσω και να εξυμνήσω ιδεολογίες, ιστορικά πρόσωπα και πολιτικά καθεστώτα. Ως συγγραφέας αυτής της ιστορίας νομίζω ταπεινά πως δικαιούμαι να μην επιθυμώ φανατικές εκδηλώσεις και ασεβή συμπεριφορά στα σχόλια. Ευχαριστώ πολύ :)

Οι εικόνες που χρησιμοποιώ έχουν υποστεί επεξεργασία από εμένα και δεν είναι αυτούσια η δουλειά κάποιου δημιουργού/φωτογράφου.

Καλή ανάγνωση και εύχομαι πραγματικά να την απολαύσετε!