Feminen [JİKOOK]

《14》

▪︎

"Şşh tamam geçti,iyisin iyisin."

Elinden geldiğince endişesini geri çekmeye çalışıp güven verici bir sesle göğsüne yanağını yaslamış pembe saçlının kulağına fısıldıyordu Jungkook.

Dakikalar önce yaşadığı korku hayatında başına gelen en büyük ikinci korkuydu.

Bir an vücudundaki tüm sistemler iflas etmiş,beyni komut vermeyi kesmişti.Eli ayağı boşalmış sesler ve görüntüler yok olmuştu.

Kendine geldiği an kucağındaki bedenin annesine seslenmişti.Ama kolunu zayıf bir şekilde sıkan küçük eli hissedince hışımla pembe saçlıya dönmüş ağzının içinden birşeyler mırıldanışını izlemişti.

Bedenine dağılan az miltar rahatlıkla küçük bedeni kucaklamış yatağa yatırmıştı.Ayaklanacağı sırada gözleri kapalı şekilde bileğini tutan bedenle yatağın yanında çökmüş 'hemen geleceği' konusunda birşeyler fısıldamıştı.

Buna rağmen bileğini saran parmakların tutuşu sıklaşınca tekrar konuşmasına kalmadan kapı şiddetle açılmış Bayan Park telaşla içeri girmişti.

Jungkook,kısa bedenin bitkin ve yorgun olduğu hakkında bilgi verdiğinde yatağın diğer tarafında oğlunun saçlarını okşayıp ağlamak üzere olan kadın 'iki gündür bu halde.' gibisinden defalarca hayıflanarak gözyaşlarını geri göndermeye çalışmıştı.

Şimdi ise Jungkook,sırtını yatak başlığına yaslamış şeklinde oturmuş kısa bedenin karnına sarılmasına izin vererek yanağını göğsüne bastırdığı için büzüşmüş dudaklarıyla duvara boş boş bakmasını izliyordu.

Ve Bayan Park'ın yiyecek birşeyler getirmesini bekliyordu.

"Nedeni ne?"

Pürüzlü cılız ve kısık sesi duyduğunda -zor duyduğunda- yatağın yanındaki komidinin üstüne uzanmış suyla dolu bardağı eline almıştı.

Jimin'i doğrultup içirmek istesede kısa beden onun bileğini itmişti ama pes etmeyip ikinci defa deneyip başarmıştı.Birkaç yudum su içen bedenle bardağı eski yerine koydu ama tekrar boğuk sesi duymuştu.

"Sana bir soru sordum Jungkook?"

Biraz daha netleşen sesle titrek bir nefes çekti ciğerlerine Jungkook.Bunu anlatmak ya da anlatabilmek çok zordu.

Hayatında bir kişiye bile anlatamamıştı.

Belki o yüzdendi bu yoğun nefret.İçinde tuttukça büyümüş ve karakterine bağlanmıştı.

Bilemezdi,anlatmadan bilemezdi.

Hayatını alt üst eden,onu yaşamaya karşı soğutan geçmişini yıllar sonra dile getirmek onun için çok zordu.Dokuz yıl önce onu karanlığa gömen olayı maziyi gömmeye çalışsada başaramamıştı.

Ama başardığı birşey vardı.Alt üst olan hayatını bir gülümsemesiyle güzelleştiren,soğuduğu hayata karşı kalbini sımsıcak eden,gömüldüğü karanlığa parlak bir yıldız olarak giren birine aşık olmuştu.

Ama onu bile kendi elleriyle söndürmüştü.

Düşündükçe net bir sonuç çıkarıp kendine o sonuca bağlamak istiyordu.