"İşte bu yüzden sana söylemedim! Söyleyemezdim!! Öldürürdün bizi!!" Diyerek yere çöktü. Ne yani? Ölmemek için bana gerçekleri söylemedi mi?!
"Bu seni haklı yapmaz!! Hiç birinizi yapmaz!! Güvendiğim insanlar beni kandırdı!! Sen peki?! Sana ne demeli...
Yatağımda uzanmış, kitap okuyordum "Eliza! Aşağı gelir misin?". Bu ses Alex e aitti. Kalkdım ve odadan çıkdım. Merdivenleri indikden sonra misafir odasına vardım. Alex oturmuş beni bekliyordu. "Bir şey mi oldu?". "Hayır. Gel otur. Konuşalım."dedi. Geçib önüne oturdum. "Evet?"diye sordum sabırsızca.
"Bak bitanem. Biliyorum. Buraya çok alışdın. Yani arkadaşların var, okulun var. Ama ben taşınmak istiyorum. Senin fikrin nedir?". Taşınmak mı?
"Neden taşınalım ki?"dedim.
"Çünki burdaki işimden atıldım. Ve gideceğimiz yerde bir iş ayarladım bile."dedi. Yani gitmemek gibi seçenek yoktu. Ama ben arkadaşlarımdan ayrılmak istemiyordum.
"Burda başka bir iş bulamaz mısın? Yani bunu için şehir mi deyişilir?" "Evet tatlım haklısın. Ama şöyle ki, Evinde kirası artdı. Gidiceğimiz şehirde kira ödemeyeceğiz. Benim orda zaten evim var. Yani tanıdığım insanlar var orda. Orası daha...güvenli."
"Güvenli mi? Birinden mi kaçıyoruz?"
"Hayır tabii ki de."diyip güldü. "O zaman ne güveni?"dedim.
"İnsan tanıdığı insanların yanında daha rahat olur. Bunu kast etdim. Yani... Gelmek istiyor musun?"dedi.
"Tamam. Sen nasıl istersen."dedim. Benim için hava hoştu. Zaten yeni yerleri severdim. Ve Alex böyle uygun görmüşse ne diye bilirim? Gülümsedi.
Ayağa kalkdım. "Tamam o zaman. Bavulunu hazırla. Yarın sabah gideceğiz." "Bu kadar çabuk mu?"dedim.
"Normal de olsa bende bu kadar çabuk istemezdim. Ama evin son kirasını ödedim ve ev sahibiyle konuşdum. Daha fazla evde kalmamızı istemiyor."dedi. Alçak herif, biz ona ne yaptık ki?
Başımı salladım. Ardından odaya çıkdım.
*
Bavuluma her şey sığmadığı için ikinci bir bavulda hazırlamışdım. Birine kıyafetlerimi, diğerine eşyalarımı koymuşdum. Geriye sadece uyuyup, yarını beklemek kalıyordu. Arkadaşlarımdan yakın olanları arayıp taşındığımı haber vermişdim. Bu duruma üzülseler de yapacak bir şey yoktu.
Alex benim her şeyimdi. Annem ve babam öldükden sonra bana sahip çıkmıştı. İşte bu da onu her şey den deyerli yapıyordu. Onu annem gibi görmüyodum. Ama bir abla gibi görüyodum. İşten atılmasının nedeni ne bilmiyorum, ama saçma sapan haraketler yaptığına emindim.
Yatağa uzandım ve gözlerimi kapatdım.
"Hadi Eliza! Geç kalıcaz!". Bu bağırtıyla gözlerimi açdım. Ah. Sabah olmuşdu. Yatakdan kalkdım. "Uyandım!"dedim uyku akan bir sesle.
Elimi - yüzümü yıkayıp, giyindikden sonra saçımı taramaya koyulmuşdum. Siyah boş bir pantolon, üstüne beyaz bir gömlek giydim. Saçlarımı tarayıp açık bırakdım. Ve hazırdım.
Bavulları alıp merdivenleri indim. Alex aşağıda beni bekliyordu. "Ver bana."diyip elimdeki bavulları aldı.
*
Araba da radyo dan başka ses yoktu. Konuşmak istemiyordum. Alexin de istediyini sanmıyordum. "Sessizsin?" "Sende."dedim. "Düşünüyorum."
"Neyi?". "Oraya alışa bilicek misin?" "Crossfield a mı? Alışırım. Hem belki arkadaş bile edinirim."dedim. Gülümsedi.
Arabadan indik. Karşımızda 2 katlı çokda büyük olmayan bir ev vardı. Alexin söylediğine göre bu ev onundu. Dışarısı çok güzeldi. Qapının sol tarafında salıncak ve bir masa vardı.
Sağ tarafında ise bir patika arka tarafa doğru ilerliyordu.
Alex eve doğru yürümeye başlarken bende onu takip etdim.
Qapıyı açıp içeri girmem için alan yaratdı. Bende itiraz etmeden girdim. Ardımdan o da girdi. Giriş de pek bir şey yoktu. Bir boy aynası vardı. Kenarında küçük bir dolab yer almışdı. "Hadi. Daha yemek yeyiceğiz. Ardından eve yerleşicez. Ohoo!"dedi. İçeri ilerlemeye başlamışdı bile. Onu takip etdim. Misafir odasına girdiyimizi yeni anlıyordum. Koltuklar karşı karşıya koyulmuşdu. Yemek masası büyük pencereye bakıyodu. Televizyon koltukların önünde duruyordu.
"Tamam. Hadi yukarı çık. Soldan 2 kapı senin odan olsun. Yerleş. Odanı bir güzel temizleyelim. Hadi Eliza!" Başımı sallayıp merdivenlere yöneldim.
Dediyi odayı buldukdan sonra bavulları içeri koydum. Yatak duvara yaslıydı. Sağ tarafında küçük bir masa vardı. Dolab ona paralel duruyordu. Muhteşemdi!
*
Her şeyi yerleşdirip temizlememiz 2 saat almışdı. Ama deymişdi. Bu ara da mutfağı görmüş oldum. Mutfak sade görünüyordu. Buz dolabı mutfak tezgahının çarpazındaydı. Tezgahın önünde tabureler vardı. Mutfaktan dışarı kapıda vardı.
"Ben biraz dolaşa bilir miyim?"diye sordum. "Tamam ama dikkat et."dedi Alex. "Hı hı."diyip çıkdım. Uzaklaşmaya niyetim yoktu. Buranın tekin olmama ihtimali vardı. İşte bu yüzden hiç kimseye bulaşmamalıyım.
Etrafı dükkanlar ve evler kaplıyordu. Hava da kararmaya başlamışdı. 10 dakikaya eve dönsem iyi olucaktı.
"Selam."diye bir kız sesi duydum. Adeta sıçradım. Arkamı döndüm. Benim yaşlarımda bir kızdı. Sarı saçlı yeşil gözlü ve çok tatlıydı. Benimle aynı boydaydı. Mavi bir pantolon, yeşil bir bluz giymişdi.
"Merhaba."dedim gülümseyerek. "Burda yenisin sanırım."dedi. "O kadar belli oluyor mu ya?"dedim. "Yani. Bu saat de dışarıya çıkmazdın normalde.". "E sen çıkmışsın?"dedim.
"Ben çıkmadım. Eve gidiyorum." "Haa. Anladım. Tamam. Adın ne?"
