Zihnimin Kuytuları || Mengola

Bölüm 13

"Emre, Emre."

Mert'in sesiyle kafamı kaldırdım.
"Efendim?"

"Senin gözlerine noldu?"

"Nolmuş?"

"Gözlerin şişmiş. Ağladın mı sen?"

"Ha..."

"Emre sen iyi misin?" yanıma oturdu. "Ne oldu anlat."

"Annem, annem kansermiş. Kolon kanseri, 2.evre."

"Ne? Ne zaman öğrendiniz?"

"Dün babam annemi hastaneye götürmüştü, o zaman öğrendim. Aslında annem uzun zamandır saklıyormuş bunu benden." gözüm dolmuştu.

Mert bana sarıldı "Merak etme atlatacaktır."

"Bilmiyorum."

Lanet olası hocanın gelmesiyle derse başladık, daha doğrusu başladılar. Ben bütün ders boyunca yattım. Teneffüs zilinin çaldığını bile duymamıştım.

"Emo."

Ali'nin sesiyle hemen kafamı kaldırdım.
Bana eskiden taktığı lakapla seslenmişti.

"Ali?"

Ali beni kollarının arasına aldı. "Shh tamam geçti, bir şey yok. Senin annen güçlüdür bunu da atlatır."

Mert'e baktığımda Ali'ye anlattığını anladım.

"Ali, ben gerçekten çok özür dilerim."

"Tamam diyorum ya, kırılmadım ben zaten boş ver."
(Ali benim enayilik seviyesi hahshsha)

Başımı omzuna yaslayıp ağlamaya başladım.
Onun bana karşı bu tavrı beni daha çok ağlatmıştı. Veya ben çok duygusaldım.

"Bu sulu göz neden ağlıyor yine?"

"Anan yüzünden Kaan."

"Mert yine bildiğimiz gibi, harikasın hayatım."

"Sağol Kaancığım sende."

Bu sefer Ömer konuşmaya başladı
"Noldu yine mi sevgilisinden ayrıldı?"

Hürkanla göz göze geldik.

"Nehirle Emre sevgili değil. Sevgilisi olsada bu sizi hiç ilgilendirmez. Önemli olan onun mutluluğu."

"Geçen gün öyle demiyordun ama?"

Ali oturduğu yerden kalkarak Ömeri'in karşısına geçti. Sinirlendiğini anlamak zor değildi.

"O kızı sevmediğim gerçeği Emreyi desteklemeyeceğim anlamına gelmiyor. O benim için arkadaştan da öte, onun her tercihinde, tercihleri yanlış olsa bile, ne olursa olsun yanındayım. Arkadaşımı size yedirmem."

"Ali sen Emreden mi hoşlanıyorsun yoksa?" Hürkan gülmeye başladı.

Ali Hürkan'ın söylediği şeyle donup kalmıştı.
Bende hayretle Hürkan'a bakıyordum, o da bana bakıyordu.

"Ne diyorsun oğlum sen! Kendine gel, o benim kardeşim. Nerden vardın bu kanıya?"

"Bilmem, çok fazla önem gösteriyorsun. Sonuçta inbe değil misin? Olabilir."

Ali derin bir nefes aldı ve elini yumruk yaptığını gördüm.

Bu seferde söze ben atladım.
"Sin nasıl insanlarsınız. İnsanları üzmekten, kırmaktan başka hiçbir şey yapmıyorsunuz. Siz sevmeyi de bilmiyorsunuz. Birbirinizi sevdiğinizi bile düşünmüyorum."

Hürkan tek kaşını kaldırmış bana bakıyordu. Sonra bakışlarını Aliye çevirdi. Ömer bana doğru adım atınca Hürkan onu koluyla durdurdu.