သုံးရက်ရှိပြီယိုရှီမျက်နှာလေးကို
မမြင်ရတာအသံလေးကိုကောမကြား
ရတာသုံးရက်ရှိပြီသူဘယ်လိုမှသည်း
မခံနိုင်တော့ပေ....
ကျောင်းများလာလောက်မလားထင်
ခဲ့ပေမဲ့ကျောင်းကိုလဲပေါ်မလာခဲ့ပေ
ဂျီဟွန်းhyungကိုအကူညီတောင်းမယ်
ကြံတော့လဲသိသွားပုံရတဲ့ဂျီဟွန်း
ကလဲသူတို့ကိုရှောင်နေသည်...
"ဟူးး..."
"မင်းစိတ်ညစ်နေပြီလား"
"အင်း..ကျွန်တော်ဘာလုပ်ရမယ်
မသိတော့ဘူးဗျာ"
"ငါ့ကြောင့်ပါ..."
"ရပါတယ်အကိုကြောင့်ကြီးပဲမဟုတ်
ပါဘူး"
"ဂျီဟွန်းကိုကောယိုရှီကိုကောငါ
သေချာတောင်းပန်ချင်တယ်
သူတို့ကလဲတစ်ယောက်ကကျောင်း
မလာတစ်ယောက်ကမျက်နှာချင်း
မဆိုင်...ဟူးး.."
"ကျစ်...ကျွန်တော်ဆုံးဖြစ်လိုက်ပြီဗျာ
ကျွန်တော်ယိုရှီအိမ်လိုက်သွားမယ်"
''ဖြစ်ပါ့မလား"
"ဖြစ်တယ်...အခုသွားပြီ"
ဂျောင်ဟွမ်အတန်းမတက်တော့ဘဲ
ယိုရှီအိမ်ဘက်ကိုထွက်လာခဲ့တော့သည်
နားလည်ဖို့အချိန်လိုတယ်ဆိုပြီးဒီလို
အချိန်များကြီးယူနေတာတော့
ဂျောင်ဟွမ်စိတ်မရှည်တော့ပေ
တကယ်ကြီးသူလွမ်းနေပါပြီ
ယိုရှီအိမ်ရှေ့ရောက်တော့လူခေါ်ဘဲလ်
တီးလိုက်သည်...
ခနကြာတော့ယိုရှီရဲ့မားမားကထွက်
လာခဲ့သည်...
"အော်...သားကျောင်းကဂျူနီယာလေး
ပဲသားစီလာတာလား"
"ဟုတ်ကဲ့..မားမား"
"အေ့အေ့..လာလာမင်းစီနီယာကတော့
ဘာဖြစ်နေတယ်မသိဘူးအခန်းပြင်
မထွက်တာသုံးရက်ရှိပြီ"
"ဗျာ...သုံးရက်လုံးထွက်မလာဘူး
ဘာမှကောမစားဘူးလားဟင်"
"အဟား...အဲ့လိုမဟုတ်ဘူးသားက
သူ့အကြောင်းမသိသေးလို့သူကငယ်
ငယ်ထဲကစိတ်ကောက်ရင်အဲ့လိုပဲ
အခန်းတွင်းအောင်းနေတာစားချင်
တာတွေကိုတံခါးရှေ့စာရွက်နဲ့သူက
ကပ်ပေးထားတာလေသူစိတ်မြန်မြန်
ကြည်အောင်သူစားချင်တာအကုန်
လုပ်ပေးရတယ်စိတ်တစ်ခါကောက်
ရင်ဝိတ်တစ်ခါတက်လာတယ်ဆိုတာ
သူပဲရှိမယ်"
YOU ARE READING
ဒီဂျူနီယာလေးကတစ်မျိုးလေး
Fanfictionဂျောင်ဟွမ် - စီနီယာမှည့်လေး... ချစ်ဆုံးစီနီယာလေးရေ!!! စီနီယာမှည့်လေး - ငါပုန်းနေတာဒီကလေး မမြင်ပါစေနဲ့....
