THEY BETRAYED ME(Freenbecky) 𝘾𝙊𝙈𝙋𝙇𝙀𝙏𝙀𝘿

Chapter 28

The island

MON's POV

Sa loob ng isang linggo ay nakilala ko ng lubusan si bella, nakapagpaliwanag na rin ito kong bakit niya ginawa iyon. She says that someone just call her to get me and if she didn't, her family will be in danger.

Naintindihan ko siya Kaya, napagpasyahan Kung manatili muna rito pero di ko naman maiwasang mag-alala sa pamilya ko.

I wonder if they are searching for me or anything and also, my wife has been with my mind lately even in my dreams.

My wife, I missed her. I miss her scent, hugs, kisses, and everything about her, Pero Sa kabila Ng lahat ay hindi pa Rin ako nawalan Ng pag-asa para sa aming lahat.

"Hey! Mon do you want to go outside? Nang maarawan ka Naman, Isang linggo ka nalang na nakakulong sa kwarto mo, himala nga at nandito ka sa sala ngayon?" sunod-sunod na Sabi Ng babaeng kabute.

"wag mo nga akong ginugulat bella, baka atakihin ako sa puso niyan eh" Sabi ko at napahawak pa sa bandang puso ko.

"Mabuti Sana Kung pagising mo, inlab kana sakin" banat nito.

"Ano kaba bella, wag ka nga" Kahit Kailan talaga napakabolera niya.

Isa ‘yan sa mga ugali niya simula nang makarating ako rito, bukod sa pagiging masipag at maalaga.

Magaling Rin itong magluto at gumawa Ng Kung ano-anong gawaing bahay, Sana'y na Sana'y siguro siya dahil mag-isa Lang Ito sa kwebang to.

"Oh Sino na Naman ba yang iniimagine mo ? Asawa mo Yan ano? Yiehhh Sana all may asawa, Sayang Lang at hanggang ngayun di pa Rin siya bumabalik” agad na nangunot Ang noo ko dahil sa huli nitong sinabi Kaya di ko mapigilang magtanong.

“luh at Sino Naman yang hinihintay mo? Eh akala ko ba mag-isa ka Lang rito? Siguro may jowa kana talaga noh di mo Lang sinasabi, Ikaw ha!” Sabi ko nang may pangungulit.

“t-teka Wala ha! Ito talaga napakamalisyosa, Dyan ka na NGA maglilinis pa pala ako sa kusina” inis nitong sagot habang namumula na agad ko namang ikinatawa. Tumayo ito’t naglakad patungo sa kusina Nita.

“geh ingat beh Sana di ka mabasa—“baliw” sigaw nito at natawa pa bago pumasok sa kusina.

Malaki Ang sense of humor Ng babaeng ‘to Kaya di kami mauubusan Ng topic kapag nag-uusap maliban nalang Kung may kailangan itong gawin.

ISANG malaking buntong hininga Ang pinakasalan ko at nagpunta sa may bintana para makalanghap Ng hangin.

Nagmasid-masid ako sa paligid habang pinagmamasdan Ang napakagandang tanawin mula rito.

Maraming nagliliparang iba't-ibang uri Ng Ibon, mga naglalarong hayop, at mga huning magandang pakinggan na akala mo ay musika sa pandinig.

Bahagya akong napapikit at nilanghap ang sariwang hanging di Gaya Ng nasa syudad pa ako na puro nalang mababahong usok Ng sasakyan, mga basurang nabubulok at kung ano-ano pang mabahong amoy Ang meron.

Ang ipinagtataka ko Lang ay Kung paano nabuo Ang kwebang ito gayong mag-isa Lang si bella rito pero possible Naman na ipinamana Ito sakanya Ng mga magulang niya bago pa mabili Ang islang Ito.

Mahirap Lang talaga paniwalaan na mag-isa Lang siya rito at siya mismo ang gumawa Ng lahat Ng bagay na narito dahil mukhang Hindi Naman siya marunong maghabi, Wala Rin namang making rito na pwedeng pagawaan Ng iba't ibang mga bagay na narito.

Kung ipinamana  nga Ito sa kaniya Ng mga magulang niya ay siguradong napakaluma na ng mga bagay rito pero sa nakikita ko ay mukhang mga bagong pagawa pa lang Ang mga Ito.

Dahil sa lalim ng pag-iisipko ng Kung ano-ano ay di ko namalayang tulala na pala ako. Napansin ko Ang hugis button sa bandang oader malapit sa akin.

Hindi Ito madaling mahulaan Kung ano dahil kawangis rin Ito Ng pader Kaya dahil sa kyuryosidad ay tumayo ako mula sa kina-uupuan ko at akmang lalapitan ko na iyon Ng mapansin ko Ang paglabas ni bella mula sa kusina.

Di ko na itinuloy ang balak Kung paglapit at ipinagsawalang bahala nalang Ang aking nakita.

“bella? Astig talaga ‘tong bahay mo! Sobrang Galing naman nung naging arkitekto nito” manghang Sabi ko na ikinangiti niya, pansin ko Ang unti-unting paglungkot Ng kanyang mukha na agad Kung ikinataka.

Lumapit ako at iginaya sa upuan Kung saan ako nakaupo. Nanlalambot Ito at walang kibo.

‘Ano bang nasabi ko at bigla-bigla naman itong nanlumo?’ tanong ko sa aking sarili.

Nakatulala Ito sa Kung saan Kaya Hindi ko maiwasang mapabaling Ng tingin sa Kung ano mang kanyang tinitingnan.

Bahagya akong nagulat sa litratong kanyang tinitingnan, pamilyar Ito na Parang nakita ko na Kung saan.

“s-sino ba sya?” utal Kung tanong

“siya Ang taong iniwan ako, para Lang sa kayamanan Ng iba Kahit na mayroon Naman Kaming kaya, marahil ay nabulag na rin siya Ng galit dahil maging taong Walang kinalaman ay idinamay niya para Lang makapaghigante siya, siya nga dapat Ang umaalalay sa akin pero siya pa itong pabigat at ngaun ay nagbalik na Ito pero di man Lang ako nakilala” makahulugang Sabi nito.

“Sobrang sakit Naman yata nyan” Malungkot Kung Saad at niyakap ito.

Nanahimik Lang Ito at yinakap Rin ako pabalik. Naramdaman ko Ang mga luha sa aking leeg at rinig ko Rin Ang mahinang paghikbi nito na dahilan upang hapitin ko pa Ito palapit sa akin at yakapin Ng mahigpit.

“Huwag Kang mag-alala magiging maayos Rin Ang lahat dahil pinapangako Kung hahanapin Ang taong iyan at nang makasama mo na siya” bulong sa kanya.

“wag ka nang mag-abala pa at baka pagsisihan mo Lang Ang lahat kapag ginawa mo Ang bagay na 'yan, maganda na Rin ‘to dahil nakilala ko Naman Ang nagsilbing pamalit Niya. Higit na mas responsible Ito at magandang pakisamahan less sa kanya” mahabang pagpapaliwanag nito. Bigla nalang siyang tumigil sa pag-iyak na parang Walang nangyare. Ikinalma Rin Niya Ang sarili niya at mas lalong isiniksik pa Ang sarili Niya sa akin.

Maya-maya ay naramdaman ko Ang pagbigat nang katawan nito Kaya binuhat ko na siya at dinala sa kwarto Nita para mas maging komportable pa Ang pagtulog Niya.

Nang mgawa ko na Ang lahat Ng ‘yon ay bumalik na Rin ako sa aking kwarto. Binalot na naman ng kuryusidad ang isip ko na agad Kung ikinaantok dahilan para ako'y makatulog na rin.

To be continued: