So, It's You

CHAPTER 8

"ZEPHYRUS!" habol ang hiningang tawag ko nang madatnan ko siyang nakatayo sa bukana nang mahabang hanging bridge ng Zabali. Papalakas na noon ang patak ng ulan at kapwa na kami binabasa niyon—bagay na parehas naming inignora.

Hindi nga ako nagkamali na makikita ko siya rito. But unlike that scene nine years ago hindi ko siya naabutan sa gitna ng tulay. I saw him at the entrance, basang-basa na sa ulan at nakatanaw sa malayo. Four PM nang magsimulang umalan kanina, and I bet he stayed here for too long already dahil ilang minute na lang ay tuluyan nang kakainin ng dilim ang natitirang liwanang sa paligid. Parang na-imagine ko na ang itsura ni Zeph habang nakatanaw sa malawak at kalmadong ilog. Siguradong nasa mga mata niyang muli ang lungkot at labis na pangungulila.

At kahit pa alam kong wala na siyang balak tumalon this time kinabahan pa rin ako kaya mabilis kong inakyat ang sementadong hagdan palapit sa kaniya at hinila siya palayo sa tulay. Para akong napaso nang maramdaman ko ang kakaibang taas ng body temperature niya.

"Kia? What are you doing here?" mahina at bahagyang gulat na tanong niya nang makita ako. Sinalakay ako ng labis na kaba nang matitigan kong mabuti ang mukha niya. His face looked so pale. Namumula rin ang gilid ng ilong niya at bloodshot ang malalalim na mga mata.

"Umuwi na tayo, Zeph," nag-aalalang sabi ko instead na sagutin ang tanong niya. Hindi ko pa rin binibitawan ang kamay niya. Ayokong gawin iyon kasi natatakot akong bigla na lang ulit siyang mawala sa harap ko.

Tipid na ngumiti si Zeph—ngiting hindi umabot sa mga mata niya. Mayamaya muli siyang lumingon sa malawak na tanawin sa harap namin. Malakas na ang buhos ng ulan. Nanginginig na rin ako dahil sinasabayan iyon ng malamig na ihip ng hangin. I bet he also felt the same pero sadyang mas pinipili niyang i-ignore iyon.

Binalot kami ng ilang segundong katahimikan. Tanging ang patak ng ulan lang ang maririnig na ingay sa paligid.

"Just like that day nine years ago nahanap mo ulit ko..."

Hindi siya nakatingin sa 'kin but he surely has that pained look on his eyes right now. Tama ako nang makita ko ang lungkot na iyon sa Dicasalarin a few days ago. Hindi pa rin nakakalimutan ni Zeph ang masakit na memory na iyon—ang pag-iwan sa kaniya ng buong family niya.

And that explained ang bigla muling pag-alis niya. Bagay na hindi ko man lang napansin. Kasi mula nang umuwi siya two years ago, hindi ko na ulit nakita ang trace ng masakit na past niya. Zeph has always been smiling. There were no signs of him silently hurting...

"When you saved me from ending my life nine years ago, you gave me hope, Kia. Kaya sinubukan kong magpataloy kahit hindi ko alam kung paano ulit magsisimula. When I finally had the courage to go back, I thought I was doing okay. P-Pero kapag dumarating ang araw na ito... laging nawawalan ako ng lakas para umusad ulit," his voice cracked. "H-Hindi ko pa pala kayang humarap sa kanila. Kasi lagi pa rin akong hahabulin ng masakit na katotohanang wala na sila at kahit kailan hindi na muling babalik pa..."

Lumapit ako kay Zeph at marahan siyang hinila paharap sa 'kin. Nagtama ang mga mata namin. Gusto kong maiyak sa nakita kong lungkot doon pero pinigilan ko ang sarili. Kaya hindi na ako nag-isip, seconds later, mahigpit ko siyang ikinulong sa yakap ko.

"It's alright, Zeph..." I assured him.

"Alam mo bang sobra ko na silang nami-miss, Kia? Everyday lagi kong hinihiling na sana masamang prank lang ito. Na isang araw magigising na lang akong nasa tabi ko na ulit sina Mommy at Daddy. Na makikita ko ulit si Zia. P-Pero nine years na akong naghihintay, wala pa ring nagsasabi sa 'king malaking biro lang lahat..."

Tumulo ang mga luha ko at hinayaan kong umagos iyon kasama ng malakas na buhos ng ulan. Naramdaman kong humigpit ang yakap sa 'kin ni Zeph. Nagpaubaya ako.