Lust And Obsession

Chapter 15

"Pinuntahan ka rito ng kapatid niya?" nanlalaki ang mga matang tanong Amora sa akin. Abala ako sa paghahanda ng umagahan naming.

Umirap naman sa kanya ang anak ko nang tingnan ko ito. "Lakas ng bunganga mo, Mare!" Nanlaki ang mata ko sa sinabi nito.

"Hoy! Bunganga mo!" Kahit kailan talaga walang preno, kanino ba nagmana ito?

EDRAEL

"Kuya, tama na ito, please lang. Isang taon na po nating hinahanap si Sheena," umiiyak na pakiusap sa akin ng kapatid ko.

Pinandilitan ko ito ng tingin. "I don't fvcking care kung ilang taon ko siyang hahanapin, gagawin ko! Sumisid ulit kayo!" sigaw ko't binalingan ang iilang coastguard.

"Sir Corpuz, delikao na po ang dagat, malakas na po ang hampas ng alon–"

"Fvck! I don't care! Bring back my wife! Shit!"

"Edrael, enough! Bukas na natin ito ipagpatuloy, umaambon na," si Fourth.

Mabilis naman akong nilayo ng kapatid ko sa lugar. I spend months looking for Sheena, ngunit wala na talaga siya. I didn't lose hope because I still felt that she's alive.

"I will not stop looking for her!" singhal ko kay Bullet.

"Kuya, lasing ka na naman po!"

Months turn into years; nalibot na namin ang buong Manila mahanap lang siya. "Excuse me, have you seen this girl?" I asked a lady while showing her the photo of Sheena I took a year ago.

"Hindi po, eh, excuse me."

Kahit nakakapagod at nakakawala na ng pag-asa, I still didn't stop looking for her. I know my wife is still alive because I felt that, it's been 1 year since I looked for her. Sumuko na sa kakahanap ang Capos.

"Kuya, watch out!"

That was the last voice I heard before I felt my body ache. Naramdaman kong tumilapon ako.

"Edrael, wake up!" It was her voice, the voice I've been wanting to hear for too long...

"Edrael, wake up..."

My wife is back, and I was right, she is alive. She's now standing in front of me, she's more beautiful now.

"S-Sheena..." I tried to come near her, ngunit sa bawat hakbang ko palapit sa kanya ay ang paglayo nito.

"Sheena, I miss you. Can you give me a hug?"

But she didn't listen. She just stared at me, wearing the most beautiful smile she had. "Edrael, wake up!"

I ran to her, wanting to hug her, but when the moment I held my hand to her, she began to fade. "Sheena... no!"

"Kuya!" When I first opened my eyes, I saw a girl crying in front of me; she held my face and kissed my forehead; she looks like me.

"S-Sino ka?" I asked while looking at them. She's not alone, she's with six men in tuxedos. They're looking at me with shock, and I don't know why.

The girl who calls me Kuya turns her gaze to the doctor. "W-What happened to my brother, Doc?"

"According to the findings, Edrael has possible selected memory loss." Bumaling ang doctor sa akin. "Can you recognize who you are?"

I noded. "Yes, I'm Edrael John Corpuz."

Bumaling ito sa babae. "Katulad ng case ni Sheena Easton Hernandez, meron siyang selected temporary memory loss, na tanging pangalan lang niya ang naaalala niya. He couldn't remember anyone but himself."

"Babalik naman ang alaala po niya, 'di ba?"

"Yes, I suggest kailangan niyang tumira o makasama ang taong magpapa-trigger ng memorya niya, to help them get back, excuse me."

SHEENA

"Mama, aalis po ba tayo?" pangungulit ng anak ko habang binibihisan ko ito.

"Hindi, pupuntahan lang natin si Tita Amora mo. Pagkatapos dadaan tayong Mcdo, 'di ba favorite mo iyon?"

Tumalon ito sa tuwa. Nag-ipon ako para kay Edraela, para naman kahit papaano matikman nito ang paborito niya.

Aalis na sana kami nang pagbukas ko sa pintuan ay bumungad sa akin si Eerah, kasama ang dalawang kaibigan ni Edrael.

"Ano'ng ginagawa niyo rito?" Tinago ko sa likuran si Edraela at matapang na humarap sa kanila.

Mugto ang mga mata ni Sheena, halatang kagagaling lang nito sa pag-iyak. "S-Sheena, ako na ang nakikiusap sa iyo, sumama ka na sa akin. Tulungan mo ang kapatid ko." A tear escapes from her eyes.

"Pasensya na, hindi ko kaya ang sinasabi mo." Akmang aalis na kami nang magsalita ito.

"Hindi ka ba naaawa sa anak mo? Kuya Edreal had lost his memory. Sheena, lessen your pride. Ama siya ng anak mo—niyo!" sigaw nito na nagpahinto sa akin.

Bumuhos ang luhang kanina ko pang pinipigilan. Naiinis na bumaling ako sa kanila. "At kasalanan ko pa? Trinaydor ako ng kuya mo–"

"Mama, huwag na po kayong mag-away!" Napatitig ako sa anak kong umiiyak, pati siya ay naaapektuhan na. Bumaling ito kay Eerah. "Ano pong nangyari sa papa ko?"

Xavier come near her. "Come her, little Edrael, bawal kang makisabat sa kanila," mabagal at malambing nitong sabi sa anak ko.

"Ayaw! Gusto kong makausap si Ate ganda kung ano'ng nangyari sa papa ko!" pagmamatigas ng anak ko.

"See, Sheena, even your daughter wanted to know how her father?! Ipagkakait mo ba sa bata iyon? Let my brother explain his side kapag gumaling na siya, Sheena!"

"Ano'ng nangyari dito?" inis na sumulpot si Amora. Doon ko na lang din napansin na may mga chismosa na pa lang nakatingin sa amin. Amora held my hand. "Sa loob tayo mag-uusap. Mahiya naman kayo!"

Sinama nina Xavier at Hades ang anak ko sa labas. "Sheena, please, do this not for yourself but for my niece," Eerah begged.

Patuloy pa rin ako sa pagpupunas sa basa kong pisngi sanhi ng pag-iyak. "Mama!" Naudlot ang dapat kong sabihin nang biglang tumatakbong lumapit sa akin ang anak ko.

Mabilis itong kumandong sa akin. "She really looks my brother," kumento ni Eerah. "Hey, baby, what's your name?"

"'Di ko po maintindihan sinabi mo, pero Edraela po ang pangalan ko, kung gusto mong malaman," sagot ng anak ko na ikinatawa nila.

Bumaling naman sa akin si Eerah. "Binigyan ka namin ng panahon, Sheena, heto tawagan mo lang ako kapag handa ka na," nakangiting sabi nito, saka lang inabot sa akin ang calling card niya.

Matapos kumain at ayusan ang anak ko ay pinahiga ko na ito. "Matulog ka na. Pasensya na kung naudlot ang plano natin kanina, ah?"

Ngumiti siya sa akin habang nakahiga sa kama. "Mama, ngayon ko lang po na-realize na ang pangit niyo po." Sinundan ng malakas niyang pagtawa ang biro nito.

"Gano'n, ah? Pangit pala si Mama. Bahala ka riyan," kunwaring nagtatampong ani ko't tinalikuran siya. Dumiretso ako sa kusina at nagtimpla ng kape.

I saw her pouting while looking at me. "Mama, biro lang naman po! Sorry na!" mangiyak-ngiyak na sabi nito.

Hindi ko siya pinansin at nagkunwaring nagbabasa ng diyaryo. "Mama!" Humihikbi na ito.

Hindi ko pa rin ito pinapansin. "Gano'n, ah? Bahala ka nga po!" nagmamaktol na anito. Natawang nanlaki ang mata kong sinundan ang anak kong nagdadabog na bumalik sa higaan nito.

Napahiyaw ito nang basta ko na lang buhatin. "Ikaw naman, 'di mabiro. Syempre hindi ka matiis ni Mama." Pinaulanan ko ng halik ang batok nito, na siyang ikinahagikhik nito. "Huwag mo nang ulitin iyon, bad 'yon."

"Opo, Ma!"