Hyunjin 21 yaşında bir çizim öğrencisiydi. Kendisi için uygun bir model bulmaya çalışıyordu. Ama bu oldukça zordu. Çünkü gördüğü kimse istediği tarzda bir yüze sahip değildi. Taki onu görene kadar. Üniversitesinin sessiz çocuğu olarak bilinen Seungm...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Off Hyunjin çok sıkıldım. Bırak çizim yapmayı, biraz da benimle konuş". Changbin sitemli bir sesle Hyunjin'e seslenmiş, Hyunjin bir kaç saniyeliğine arkadaşına çevrildiği bakışlarını tekrar çizim yaptığı sayfaya indirmişti.
Çiziminin bitmesine az kalmıştı. Bunu kaç kere söylediğini hatırlamıyordu. Changbin de bunun bir baştan savma cümlesi olduğunu biliyordu ama ses etmiyordu.
Derin bir of daha çektikten sonra, sonunda resmini bitiren Hyunjin arkadaşına tam anlamıyla dönmüştü. Ne oldu dercesine arkadaşına bakarken Changbin zafer kazanmışçasına ona bakan arkadaşına gururla bakıyordu.
"iki saattir sana sesleniyorum ama bana bakmıyorsun bile" sitem dolu bir sesten sonra, istediği şeyi dile getirdi. "Üniversitenin arka sokağına yeni bir cafe açmışlar. Pek bilindik bir yer değil o taraflar biliyorsun. Ben de o taraflarda yaşıyorum, göz ucuyla görmüş olabilirim. Oraya gitmek ister misin diye soracaktım. Hem oldukça sessiz olur, sakinliği sevdiğini biliyorum. Nasıl olur, gitmek ister misin?"
Changbin'in uzun cümlesini dinledikten sonra Hyunjin'in gözünün önünden minnettarlık geçti. Çünkü Changbin dıştan ne kadar geveze belki de işe yaramaz gözükse de arkadaşlarını çok önemser, onların seveceği şeyleri yapmaktan mutluluk duyardı. Hyunjin Changbin gibi bir dostu karşısına çıkardığı için Tanrı'ya bir kez daha şükür etti.
Ardından ilk başta geniş bir gülümseme sundu arkadaşına. "Olur, çok güzel olur hem de. Teklifin için teşekkürler Changbin." Changbin'in de yüzünde aynı Hyunjin gibi bir gülümseme oluşmuştu. "Rica ederim Hyunjin".
Biraz daha havadan sudan konuştuktan sonra yarın Cafeye gitmek için anlaşmışlar ve ayrılmışlardı.
Hyunjin'in evi üniversiteye oldukça uzaktı ama o sıklıkla yürüyerek evine dönerdi. Düşünceleriyle yalnız başına kaldığı zamanlar onun için önemliydi. Bu uzun yürüyüşte de bunu oldukça güzel bir şekilde yapabiliyordu.
Bu gün düşündüğü şey dün verilen ödeviyle ilgiliydi. Bir model çizimi yapılması istenmişti herkesten. Bir insan modeli.
Hyunjin bunu duyduğu anda aklında oluşan modelle iç geçirdi. Onu nasıl bulabileceğini düşünüyordu. Hayalinde ki modeli bulmakta kararlıydı. Kısıtlı bir zamanı olsa da istediği bir model olmasını istiyordu. Onu bulacaktı. Zor olacaktı belki ama bulacaktı.
Bunları düşünürken evine gelmişti bile. Düşünmek gerçekten zamanın nasıl geçtiğini unutturuyordu.
Tek başına yaşadığı evine girip kapıyı kapattı. Üstünde ki montunu kapının yanında ki askılığa asıp salonuna doğru ilerledi. Havalar yeni yeni ısınıyordu ama soğuk kendinğ hissettirdiği için ve zayıf bir bünyesi olduğu için havalar tam ısınana kadar montuyla gezeceğini düşünüyordu.
Salona geçip koltuğa oturunca ne kadar yorulduğunu anladı. Gerçekten yorucu bir gün olmuştu.
Biraz koltukta oturup üstünde ki yorgunluğu atmış, ardından mutfağa ilerleyip kendini fazla aç hissetmediği için hafif bir şeyler hazırlayıp karnını doyurmuştu.
