Bloemenmoord -Bankzitters

6.

Matthy

Ik schrik wakker. Weer een nachtmerrie. Het is precies dezelfde nachtmerrie als gisteren en de nacht daarvoor.
Ik die Raoul dood ziet gaan. Ik heb de nachtmerrie soms wel meerdere keren in 1 nacht. Hij wordt telkens vermoord door een onbekend figuur. Ik kan me nooit bewegen, hoe hard ik het ook probeer. Ik sta daar maar toe te kijken hoe het gebeurd.

Ik draai me op me zij en pak mijn telefoon van het nachtkastje.
Ik klik op het schermpje en schrik van de hoeveelheid licht die op mijn gezicht schijnt. Ik probeer de tijd te lezen. Ik heb mijn lenzen niet in dus ik zie eigenlijk gewoon 1 grote lichtbol. Volgens mij staat daar een 3 met iets erachter, dus het zal wel drie uur zijn.

Ik denk niet dat ik nog in slaap kan vallen. Ik val sowieso na een nachtmerrie moeilijk in slaap. Ik leg mijn telefoon terug op het nachtkastje en staar naar het plafond.

Hoe lang zal al dit nog door gaan? De verschrikkelijke nachtmerries, het verdriet om Raoul, het verstoppen in ons huis, hopen dat we niet worden vermoord.
Ik wil gewoon dat het terug gaat naar hoe het was. Ook al is het maar voor 1 jaar, een maand of een weekje, ik wil het gewoon nog 1 keer mee maken. Elke dinsdag en zaterdag opnemen. Milo die altijd te laat kwam. Bijna elke dag pizza bestellen omdat we te lui waren om zelf te koken. Raoul was de enige die soms kookte.

Raoul.

Ik mis hem zo erg. We wonen pas een jaartje samen, maar ik heb het gevoel alsof we al een eeuwigheid met z'n vieren wonen. Gewoon ons vieren. Met Milo die een paar keer per week langs kwam. Het voelde gewoon zo vertrouwd. Maar nu zijn we nog maar met 3 in huis.

Nou, eigenlijk niet. Milo is hier nu ook, bij mij in bed zelfs.

Ik draai me om naar Milo.
Zie ik het nou goed? Zit hij recht op in bed?
Ik probeer mijn ogen scherp te stellen maar het is te donker en door mijn slechte ogen zie ik gewoon een soort rare donkere vlek.
Nee, hij zit volgens mij écht rechtop. Hij lijkt vooruit te staren.

'Milo?' Fluister ik. Ik zie de donkere vlek bewegen.
'Huh.' Hoor ik Milo zeggen. Ik ga rechtop in bed zitten.
'Ben je nog steeds wakker?' Vraag ik. Ik hoor het bed kraken.
'Uh, ja sorry, kon niet slapen.' Stamelt Milo. Nou het lijkt ook niet alsof hij probeerde te slapen. Hij zit rechtop in bed, als ik het goed heb gezien dan. Ik maak me echt zorgen om hem.
Ik voel even met mijn hand of hij echt rechtop zit. Ik raak zijn schouder aan, zijn schouder is op dezelfde hoogte als die van mij. Hij trekt gehaast zijn arm weg.
'Sorry.' Zeg ik snel. Volgens mij liet ik hem schrikken. Ik weet nu tenminste wel dat hij rechtop zit.

'Gaat het een beetje?' Vraag ik.
Het blijft even stil. Dan hoor ik zacht gesnik.
'Ik weet niet wat ik moet doen. Ik kan gewoon niet meer normaal functioneren.' Zegt Milo met een trillende stem.
Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik ben nooit heel goed geweest in mensen troosten.
Ik leg een arm over zijn schouder heen. Hij trilt helemaal.
Hij legt zijn hoofd op mijn borst en gooit zijn armen om mij heen. Er gaat een kleine schok door mijn lichaam heen. Mijn beste vriend ligt gewoon huilend op mijn schoot. Normaal hou ik niet van aanraking, maar deze keer maakt het me niet uit.

Minuten gaan voorbij. Ik hoor Milo's gesnik langzaam minder worden. Dan hoor ik zacht gesnurk op mijn schoot.
Hij is in slaap gevallen.
Ik staar naar het plafond. Ergens daarboven is Raoul, hoop ik. Ik geloof eigenlijk niet in dat soort dingen. Maar toch hoop ik dat hij het goed heeft, of zoiets.

Ik voel mijn ogen langzaam dichtzakken. En dan gaat het lichtje uit.

Sander
Het is 8 uur 's ochtends. Ik staar uit het raam van mijn kantoor. Het wordt langzaam licht buiten. Ik hoor de regen op het dak tikken, het is best kalmerend.
Het is nog stil op het bureau. De meeste mensen komen rond 9 uur, maar ik wilde nog even brainstormen voordat de rest kwam.