Bloemenmoord -Bankzitters

7.

Matthy
Ik hoor een auto het terrein op rijden. Ik ren naar de voordeur en trek hem open. Het is een mooie dure auto. Die zal vast wel van Nathan zijn, Frank kan deze auto nooit betalen.

Het persoon parkeert de auto naast het schuurtje en stapt uit.
Het is inderdaad Nathan. Hij heeft een blauw petje op en een te grote broek. Hij trekt een grote rugtas uit zijn auto en loopt naar me toe.
'Hey.' Zegt hij. Hij kijkt nerveus om zich heen.
'Kom binnen.' Zeg ik terwijl ik de deur voor hem openhoud.
Hij stapt naar binnen. Ik volg hem en trek de deur achter ons dicht. Hij inspecteert de gang. Dit is de eerste keer dat hij hier bij ons thuis is. Ik bedoel, we wonen hier ook pas net en hij woont helemaal in België.

Hij trekt de deur naar de huiskamer langzaam open. Hij kijkt even naar binnen maar loopt dan door.
'Yo Acid.' Hoor ik Koen roepen. Ik loop ook de huiskamer binnen en ik zie dat Koen een boks geeft aan Nathan. Milo zit nog op de bank met zijn koptelefoon op, stilletjes voor zich uit te staren.
'Wil je wat drinken?' Vraagt Koen. Nathan schudt zijn hoofd.
'Prima,' begint Koen. Hij loopt de keuken in. 'Wilt iemand anders nog iets drinken?'
'Koffie.' Roep ik.

Koen geeft me een mok met koffie aan. Ik glimlach naar hem en neem voorzichtig een slokje. Nathan is aan de eettafel gaan zitten. Hij ziet er nogal gestrest uit. Hij speelt met zijn handen en kijkt met wijde ogen om zich heen.

'We hebben echt niks meer te drinken in huis, beter neemt Rob iets mee.' Zegt Koen geïrriteerd. Robbie is een paar minuten geleden vertrokken naar de supermarkt. Normaal halen de agenten spullen voor ons maar ze halen telkens de verkeerde dingen. Zelfs wanneer we een lijstje maken. Dus Robbie wilde het nu doen.

'Dus, hoe gaat het?' Vraagt Koen. Hij gaat tegenover Nathan zitten.
'Prima.' Zegt Nathan droog.
'Weet je het zeker? Je ziet er een beetje gestrest uit ouwe.' Zegt Koen bezorgd.
'Zijn jullie niet gestrest dan?' Snauwt Nathan.
'Laat maar.' Mompelt Koen. Hij staat zuchtend op van zijn stoel en loopt naar de bank.
Ik begrijp Nathan wel. Wij zijn ook gestrest. Maar zo een reactie is niet nodig. We zitten hier met z'n allen in. Ik hoop gewoon dat hij straks een beetje kalmeert.

Het blijft een tijdje stil in huis. Iedereen staart voor zich uit zonder een woord te zeggen. Er hangt een vreemde vibe in huis. Dit was nog niet zo voordat Nathan kwam. Mijn keel trekt dicht. Ik heb het echt benauwd. Volgens mij voelt de rest hetzelfde.
Plotseling staat Nathan op uit zijn stoel.
'Ik ga even lopen of zo.' Zegt hij snel. Koen kijkt verschrikt op.
'Weet je het zeker? Het is niet alsof het veilig buiten is.' Zegt Koen snel.
'Ik moet gewoon even lucht scheppen.' Zegt Nathan. Hij pakt zijn jas van de tafel en loopt de gang in.

Ik vind dit helemaal niet slim. Het is hier letterlijk veilig, hoop ik dan. Het is hier tenminste veiliger dan buiten. Volgens mij mogen we geen eens weg van de politie.
'Ik ga ook.' Mompelt Milo. Hij staat snel op.
'Milo wacht,' begin ik. Maar voor ik mijn zin af kan maken is hij al weg.
Ik en Koen kijken elkaar radeloos aan. Ik voel paniek door mijn lichaam stromen. Dit is echt super riskant. Ze zetten gewoon hun leven op het spel om een wandeling te maken? Je kan toch ook even in de tuin staan?

'Wat gebeurt hier ouwe.' Zegt Koen verbaasd. Hij staart me met open mond aan.
'Ik.. Ik weet het niet.' Mompel ik.
'Ik hoop dat ze snel weer terug komen.' Zegt Koen zachtjes. Hij kijkt heel bezorgd.
'Ik ook Koen.'

???
Ja, daar loopt hij, op het dijkje. De timing is echt perfect.
Ik versnel mijn pas. Ik trek mijn capuchon over mijn hoofd en ga vlak achter hem lopen. Ik kan zijn luchtje ruiken. Hij ruikt een beetje naar lavendel. Hij ruikt best lekker.
Mijn hart bonkt in mijn keel. Ik moet wachten tot ik niemand anders meer zie. Ik wil geen getuigen.
Ik kan zijn bloed al bijna proeven. Ik kan niet wachten. Ik pak het mes alvast uit mijn jaszak. Het mes is vlijmscherp. Ik kan hier makkelijk zijn keel mee doorsnijden.