Bloemenmoord -Bankzitters

13.

Sander
'Hiero, vang.' Ik draai me om en werp de sleutel richting Jesse. Zijn ogen schieten verward omhoog. Hij doet een poging om de sleutels te vangen, maar zonder geluk. De sleutels vallen voor zijn voeten neer op de grond.
'Sjonge jonge, had wel iets meer reactievermogen verwacht.' Hij kijkt me zuur aan.
'Ik ben politieagent, geen formule 1 chauffeur.' Gromt hij wanneer hij zijn koffer neerzet. Hij raapt de sleutel van de grond en loopt langs me heen, richting de deur.

Na een paar seconden wachten kijk ik over Jesses schouder heen. Ik zie dat de sleutel naar links, naar rechts en vervolgens weer terug naar links wordt gedraaid.
'Hulp nodig?' Lach ik. Ik hoor een luide zucht Jesses mond verlaten.
'Nee, nee het lukt wel.' Mompelt hij wanneer hij zijn zweethanden aan zijn politiejasje afveegt. Hij staat nog een paar seconden met de sleutel te kloten, tot ik uiteindelijk een klikje hoor.
'Kijk, het is gelukt.' Zegt Jesse opgewekt. Hij pakt zijn koffer weer op, trekt de deur open en stapt naar binnen. Ik volg de jongen het huis in.

'Wow, het is hier waanzinnig groot.' Zegt Jesse verontwaardigd. Hij trapt zijn schoenen uit en loopt enthousiast de huiskamer binnen.
'Vast groter dan bij jou thuis?' Roep ik terwijl ik mijn politiepetje afzet.
'Honderd procent! Ik woon in die afgetrapte flats in west, dus dat is echt niks.' Hoor ik hem in de verte terug roepen.
Ik leg mijn politiepetje neer op een bijzettafeltje en volg hem de huiskamer in. Rechts van mij zie ik een prachtige keuken met een groot kookeiland in het midden. Er staan een paar mooie zwarte barstoelen aan het kookeiland en het keukenblad is heerlijk marmeren bekleed. Ook zie ik een paar echte Japanse messen staan. Die snijden altijd zo lekker. Ik kan me nog herinneren dat Loesje zo een mes voor me had gekocht een paar jaar geleden. Speciaal en alleen voor mij.
Nou ja, misschien was het ook een beetje voor haar eigen belang. Zo kon ik de beste stukjes biefstuk maken voor haar, vond ze altijd zo lekker. Ik hoop dat ze het nog steeds even lekker vind als toen, maar dan nu ergens daarboven.

Ik schud mezelf uit mijn gedachten en draai me om naar Jesse. Hij staat wonderbaarlijk om zich heen te kijken.
'Vind je het mooi jongen?' Grinnik ik. Jesse maakt een instemmend geluid.
Ik bestudeer de jongen even, die nog steeds met open mond het huis bewonderd. Het is me serieus nooit opgevallen hoe klein hij eigenlijk is. Ik ben zelf 190 en aan de lange kant, maar hij is bijna een kop kleiner. Hoelang zou hij zijn? 170 misschien? Lijkt me best kort voor een Nederlandse jongen, al zeg ik het zelf.

'Waar slaap ik? Dan kan ik daar alvast mijn koffer droppen.' Jesse draait zich om naar mij en kijkt me verlangend aan.
'Droppen?'
'Droppen. Weet je echt niet wat droppen betekent?'
Ik schud beschaamd met mijn hoofd. Is dat iets wat ik hoor te weten?
Hij gooit zijn hoofd naar achteren en een diepe zucht verlaat zijn mond.
'Het betekent iets in de richting van neerleggen, achterlaten.' Mompelt Jesse. Ik frummel even aan mijn snor. Ik ben 34, dat is toch niet heel oud? En ik vind dat ik ook best "hip" ben. Waarom ken ik dat woord niet?

'Waar slaap ik nou?' Herhaalt Jesse zich.
'Oh sorry jongen, je slaapt in de slaapkamer beneden. Volg mij maar.' Ik maak een wenkend gebaar met mijn hand en zet voort richting de master bedroom.
'Er is maar één slaapkamer op de benedenverdieping, dus ik dacht dat het slim was om jou daar neer te zetten. Heb jij wat privacy en gelijk ook de grootste kamer.' Ik kijk om naar Jesse. Ik zie zijn glimlach steeds breder groeien.

'Kijk, hier is het.' Ik duw de deurhendel naar beneden en geef de deur een klein zetje. Jesse stormt gelijk langs me heen de kamer binnen.
'Ziek.' Fluistert Jesse. Hij haalt een hand door zijn haar heen en laat zich achterover op het bed vallen. Ik hoor hem iets zachtjes, maar tevreden, mompelen.

Plotseling voel ik een trilling in mijn jaszak. Ik trek mijn telefoon uit mijn zak en klik op het schermpje.

"06 ******** ~Rotterdam, Nederland