Silent home~Hyunlix

Sessiz Ev (Final 1)

Bedenimin acısı artınca gözlerimi açtım. Yerde uykuya kalmıştım yorgunluktan. Ayağa kalktığım an alt tarafıma giren acıyla inledim. Canım çok fazla acıyordu. Bir tek bedenim değil kulaklarım da çok fazla acıyordu sesten dolayı.

"Hyun?" Dedim ve kapıya doğru yürüdüm.

Beni bırakıp nereye gide bilmişti ki? Bu halde beni bırakması acımasızcaydı. Nasıl yapmıştı?

"Hyun'um korkuyorum nolur geri dön!" Diye bağırdım ve merdivenlere geldim.

Ev çok sessizdi. Her zamanki haline geri dönmüştü sanki.

"Beni neden bıraktın!?" Diye bağırdım.

Ama ses yoktu. Bedenimin acısını ruhumun acısı unutturmuştu bile. Canım acısa bile kalbimin içindeki boşluk ve yalnızlık hissi Beni mahv ediyordu.

Yine mi yalnız kaldım? Abim gibi Hyunjin de mi beni bıraktı!?
Neden sevdiğim her kes beni terk ediyordu?

"Bu kadar mı kötü biriyim?" Dedim gözümden bir damla yaş düşerken.

Masanın üzerinde bir kağıt parçası ve kalem gördüm. Salona koşup masaya yaklaştım. Kağıt tamamile boştu...

Elime kalemi aldım ve kağıdı karşıma çekip içimden gelen her şeyi yazmaya başladım. Kimseye söyleyemediğim her şeyimi. Zaten kimsem kalmamıştı ki...

'Ben bazıları için Lix bazıları için Yıldız bazıları için Lixie bazıları içinse sadece Felix'im.

Neden hayatta olduğumu bilmesem bile yaşıyorum. Belki yaşamak için bir nedenim bile yok. Yasamak için hiç bir sebebim kalmadı. Bu ev her şeyimi benden aldı. Geçmişimi! Çocukluğumu! Mutluluğumu! Hayatımı! Sevgilimi! Abimi! Kalbimdeki evimi her şeyimi benden aldı!

Sevgilim. Yıllarla hasret kaldığım, çocukluğumu, hayallerimi, doğum günlerimi sırf onun için mahv ettiğim sevgilim beni bıraktı bu gün.
Kuzenim olarak bildiğim abim de beni bıraktı. Bana dayanamadı. Her kesi o kadar üzdüm ki. Bana dayanamadılar. Her kese acı çektirdim. Etrafımdaki her kes benim yüzümden ya öldü ya da ölümden döndü.

Peki ya ben?
Yaşamayı abim hak ederken öldü ,ben yaşadım. Ölmeyi ben hak ediyordum o değil. Benim yüzümden intihar etti. Sevgilisinin hayatı benim yüzümden mahv oldu. Yıllarla acı çekti benim yüzümden.
Sonra o da intihar etti.

Arkadaşlarım , her kes benim yüzümden acı çekti. Sevgilim benim yüzümden öldü. Geri döndü benim için ama hayatı daha da beter oldu. Her kesin hayatını mahv ettim. Çok acı çekti her kes. Bu evi almasaydım belki hiç bir şey böyle olmayacaktı.

Bu evi ilk aldığım günü hatırlıyorum da ne kadar da sevinmiştim.
Artık bir evim vardı. Ama bu ev yüzünden kalbimdeki evim mahv oldu. Aşık olduğum insan bu evde öldü. Onunla birlikte binlerce günahsız insan bu evde katl edildi.

Her şey benim yüzümden olmuştu. Kendimi suçlamak çok kolay belki peki zamanı geri getirmek mümkün mü? Çoğu insanın hayatı zaten bunun için mahv olmadı mı zaten?

Zamanı geri getire bilseydik yanlışlarımızı düzelte bilirdik. Ama bu mümkün değildi. Bu yüzden düşünüp hareket etmeliyiz. Yanlışlar yaparız belki insanız sonuçta her insan yanlış yapar ama geri dönmez yanlışlar yapmamalıyız. Geri dönüşü olmayan yanlışlar için hayatımız bile mahv ola bilir aynı benimki gibi.

Belki ilk gün kadını dinleyip evi almasaydım bu geri dönmez yanlışı yapmazdım. Düşünmeden haraket etmiştim o gün. Bu yüzden hayatım mahv oldu. Bir tek sevgilimi de değil hayatta şimdiye kadar tutunduğum abimi de kayb ettim ben bu yanlışım yüzünden. O yüzden geri dönmez yanlışlar yapmadan önce düşünmem lazımdı.