KIZIL MAVİ (AŞKIN PEŞİNDE SERİSİ II)

29- Kutlama

Merhabalar!

Köprüden önce son çıkıştayız desek yeridir. Sonrasında bizi çok şey bekliyor. Ares ve İnci giderek başka yollara giderken dolu dolu bir bölüm oldu.

Sizlerden çık yorum bekliyorum çok. Ancak lütfen sadece emojilerle yetinmeyelim olur mu?

Sizlerle yorumlarda bol bol sohbet etmek istiyorum.

250 YORUM
100 BEĞENİ

Mert Şenel: Şaraplar ve Kadınlar

Keyifli Okumalar.
Q.

Kızıl Mavi 29. Bölüm: Kutlama

Duvarları gri boyalı odanın her yerini ezberlemiştim. Yaklaşık iki saat önce gözlerimi açmışken odanın her yanını ezberlemiş sayılıyordum. Dün gece yaşananlar bizim için kırılma noktası olmuştu. Birbirimizle pek çok şeyi konuşmuştuk. Korkularım üstü kapalı olsa da dilimden çıkmıştı. Belki bu devrim ikimize de iyi gelecekti. Biz ilk defa başka şeyleri konuşmayı başarmıştık.

Hamile olma fikri o an için bana fazla gelmişti. Bunca silsilenin arasında oradan oraya savrulurken kendimi anne olarak düşünemedim.

Ares'in, net tavrı ise beni düşünmeye itmişti. Başka şartlarda olsa sorgusuz kabul edeceğim bebek bu şartlarda ona haksızlık yapmak olurdu.

Anne ve babamla güzel bir çocukluk geçirmiştim. Her zaman onlarla her şeyi aşmış ve sevimli hayatımız dahilinde mutlu olmuştum. Çocukluğuma dair pişmanlığım yoktu. Ancak kendi çocuğuma bunları veremeyeceksem sadece aşık olduğum adamdan çocuğum olsun diye bir bebeği dünyaya getirme fikri bana çok eğreti gelmişti.

Sonunda bu konuda ortada buluşmamız beni mutlu etmişti. Ares ile konuşabilmek ve anlaşabilmek bana iyi gelmişti.

Ares, benden etkileniyordu. Bunu bilmek ise yüzümde gitmeyecek gülüşlerin belirmesine neden oluyordu. Özgürce konuşmuş olmak beni rahatlatıyordu.

Ben, onun kadar dürüst davranamamıştım lakin o cesurca hissettiği her şeyi söylemişti. Yeniden ona hayran olmama sebep olan bir şey yaşamıştım.

Ares'e ait olan odada ve yatakta uyandığından beri yalnızdım. Başucunda duran saat dokuzu gösterirken onun kaçta kalktığına dair fikre sahip değildim. Erken kalkar ve işe giderdi. Şu an evde bile olmayabilirdi. Yerimden kalkıp sarsak adımlarla odadan dışarı çıktım. Mutfaktan gelen seslerle şaşırdım. Bu saatte evde kim olabilirdi ki?

Kafamı kapıdan uzattığımda gördüğüm manzara ile gözlerim açıldı. Ares, tezgahın önündeydi. Sol eli dolaba dayalı ritim tutarken ocağın önünde bir şeyler yapıyordu. İş için hazırlandığı belliydi. Üzerinde kusursuz bedenini saran siyah gömleği vardı. Kollarını kıvırmıştı. Alt dudağımı dişlerken mutfakta hazır olan masaya baktım. Kahvaltı sofrasını bile kurmuştu.

"Günaydın." Sesini duymamla dudaklarımın arasından korku nidası çıkmıştı. "Günaydın." Başımı duvara yaslarken yakalanmış olmamdan ötürü duvarlara bakıyordum. "Acıkmadın mı?" Elinde ki tavayla dönerken hazırladığı omleti tabaklarımıza koymaya başlamıştı bile. "Gelmeyecek misin?" Sorusunun beraberinde şaşkın bakışlarımla hareket ederek yerime oturdum.

Tezgaha dönüp çaydanlığı aldığında sadece onu takip ediyordum. Üzerimde beyaz basit bir tişört ve altında siyah taytım vardı. Kızıl saçlarım kim bilir ne kadar karışıktı? Kötü görüntümle rahatsızlar kıpırdandım. Zira karşımda ki adam bütün karizmasıyla karşımda yer edinmişti.