အဖေနဲ့အမေရဲ့ အခန်းထဲက အသံတွေကိုကြားပြီး မျိုးမင်းတစ်ယောက် စိတ်ညစ်နေရလေသည်။ ဒီလို အဖေနဲ့အမေရဲ့ ရန်ဖြစ်နေကြသောအသံက ထုံးစံတစ်ခုလို ဖြစ်နေသော်လည်း ဒီအသံတွေကို ကြားရတိုင်း စိတ်ညစ်ရသည်ကတော့ အမှန်ပင်ဖြစ်သည်။
မျိုးမင်းရဲ့အဖေ ဦးမင်းဒင်က ဇနီးဖြစ်သူအပေါ်မှာ အလွန်ပင် သဝန်တိုတတ်ပြီး သူကိုယ်တိုင်ကလည်း ညအိပ်ညနေ ခရီးထွက်ရသော အလုပ်ကြောင့် စိတ်မချပေ။ ထို့အပြင် ပွဲစားလုပ်နေသည်ဟူသော အကြောင်းပြချက်ဖြင့် အိမ်ပြင်ကို အချိန်ကြာမြင့်စွာ ထွက်နေသော ဒေါ်သီတာမျိုးကြောင့် သူ့အဖေရဲ့ သံသယစိတ်တွေက ပိုများလာခဲ့ရခြင်း ဖြစ်သည်။ အမေက ပွဲစားတို့ထုံးစံအတိုင်း အပေါင်းအသင်းများလာခဲ့ပြီး အထူးသဖြင့် အမျိုးသားများနှင့် တွဲသွားတွဲလာ လုပ်နေခြင်းကြောင့် အဖေနဲ့ တကျက်ကျက် ရန်ဖြစ်နေရခြင်း ဖြစ်သည်။
အမေတို့အခန်းထဲက ရန်ဖြစ်နေသော အသံအစား အမေ့ရဲ့ ငိုရှိုက်သံ ထွက်လာခြင်းကြောင့် သူ စိတ်ပူသွားမိသည်။ ခါတိုင်း ဒီလိုရန်ဖြစ်ကြသည့် အချိန်များတွင် သူ့အနေနဲ့ ဝင်မပါတတ်ခဲ့သော်လည်း ယခု အမေ့ငိုသံကြောင့် တစ်ခုခုဖြစ်မှာ စိုးရိမ်ပြီး အခန်းထဲကနေ စိတ်မသက်သာစွာဖြင့် ထွက်လာခဲ့သည်။ ထိုအချိန်တွင်
“မင်း အဲ့လိုဆက်လုပ်နေဦးမှာဆိုတာ ငါသိတယ်။ ဒီတော့ မင်းလုပ်ချင်ရာသာလုပ်တော့။ ငါလည်း မင်းနဲ့ ဆက်ပြီး မပေါင်းနိုင်တော့ဘူး”
ဟု ပြောလိုက်သော အဖေ့စကားသံကြောင့် သူပင် ထူပူသွားမိသည်။ ထိုအချိန်တွင် အဖေက သူ့ရဲ့ ဘယ်ဖက် လက်သူကြွယ်မှာ ဝတ်ထားသော လက်ထပ်လက်ကို စွတ်ချွတ်လိုက်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ် ပစ်ပေါက်ကာ အိမ်ထဲကနေ ထွက်သွားတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အမေ ဘာလို့ငိုနေလဲ ဆိုတာကို သူ သဘောပေါက်သွားလေသည်။
အမေ့အခန်းထဲ ဝင်ကြည့်လိုက်သောအခါ ခေါင်းအုံးပေါ် မျက်နှာမှောက်ထားပြီ တသိမ့်သိမ် ငိုရှိုက်နေသော အမေ့ကို တွေ့ရသဖြင့် သူပါ စိတ်မကောင်း ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ အမေ့ကိုနှစ်သိမ်ချော့မော့ရန်အတွက် ကုတင်ဆီကိုလာပြီး အမေ့ပုခုံးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သောအခါ အမေက သူ့ကို မျက်ရည်တွေ ပြည့်လျှံနေသော မျက်လုံးတွေနဲ့ကြည့်ရင်း
