ကျွန်တော့် အမေက ကျောင်းဆရာမပါ။ အသက်က ၄၀ ။ အမေအလုပ်လုပ်ရာ စာသင်ရာကျောင်းကတော့ မြေလတ်ပိုင်းက ဖွံ့ဖြိုးပြီး မြို့ကြီးတစ်မြို့ကပေါ့။
အမေ့နာမည်က ဆရာမဒေါ်သက်ထား၊ တစ်ကျောင်းလုံး တစ်မြို့လုံး သိတယ်။ အမေက မုဆိုးမပါ။ အဖေက လွန်ခဲ့တဲ့ ၆ နှစ်လောက်ကတည်းက ဆုံးပါးသွားလို့ အမေက ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ မုဆိုးမ ဖြစ်ခဲ့ရတယ်။ အဲ့ဒီတော့ အိမ်မှာက ကျနော်နဲ့ အမေ နှစ်ယောက်ထဲပေါ့။
တခြားအမျိုးတွေကလား.. ရှိပါ့..။ ဒါပေမယ့်.. မေ့သလောက်ရှိမှ တစ်ခါတစ်ခါ ပေါ်ပေါ်လာတတ်တယ်။ အမေက အသက်အတန်ရပြီ ဆိုပေမယ့် ကြည့်ရတာ အပျိုရှူံးတုန်း။ တော်တော်ကြီးကို လှတုန်းလို့ ဆိုရမယ်။ ဒါ့အပြင် ကောင်းလိုက် လှလိုက်တဲ့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က ရှိသေး။ အသားဖြူတာကလည်း ပြောမနေနဲ့ ဖွေးဥနေတာပဲ ခင်ဗျ။
အဲ… တစ်ခု ဝန်ခံရမယ်ဆိုရင်တော့ ကျနော်အိမ်မှာ ရှိနေရင် အမေရေချိုးတာကို ခဏခဏ ချောင်းကြည့်ဖြစ်တာကိုပါပဲ။ နယ်မြို့က တော်ရုံတန်ရုံ အိမ်ဆိုတော့လဲ မြို့ကြီးက ပတ်ကားအိမ်ကြီးတွေလို လုံလုံခြုံခြုံ ဘယ်ရှိပါ့မလဲ။
ဒီတော့ ကျနော်တို့အိမ်က ရေချိုးခန်းက ချောင်းကြည့်ရင်ရနိုင်တဲ့ နေရာလေးတွေတော့ ရှိနေတာပေါ့။ ရေကို အပြင်ထွက်မချိုးပဲ ရေချိုးခန်းလေး သတ်သတ်မှတ်မှတ်နဲ့ ဆိုတော့လည်း အဟုတ်ကြီးပေါ့။ အဲ့တော့ အမေက သူ့ရေချိုးခန်း လုံလှပြီဆိုပြီး ရေလဲထမီနဲ့တောင် မချိုးပဲ ချွတ်ချိုးတာ။ ချွတ်ချိုးမှလည်း တစ်ကိုယ်လုံး စိတ်ရှိလက်ရှိ သန့်ရှင်းရေး လုပ်နိုင်မှာလေ။
သူကတော့ တစ်အိမ်ထဲမှာ သားအမိ ၂ ယောက်ထဲ အပြင်လူမှ မရှိတာ စိတ်ချလက်ချပေါ့။ သားကတော့ သူ့ကို ပြန်ချောင်းမယ်လို့ ဘယ်ထင်ပါ့မလဲ။ ဒါပေမယ့် သူမထင်တဲ့ ကျနော်ဆိုတဲ့ သကောင့်သားက ချောင်းတာကြာလှပြီ။ သိချင်မြင်ချင် သွေးသားကြွတုန်း လူပျိုပေါက်ကိုး ခင်ဗျ။ ကြည့်လို့လွယ်တာ ဒါပဲရှိတာပဲလေ။
ကျနော် အမေအပေါင်းကို အကြံပေးချင်တာကတော့ ဘယ်အမေမှ ကိုယ့်သားဆိုပြီး စိတ်ချမထားကြနဲ့နော်။ သွေးသားပြောင်းလာရင် ဒီလိုပဲ။ အနည်းဆုံး အချောင်းတော့ခံရမယ်။
